Jólapósturinn - 01.12.1948, Qupperneq 7

k k k
JÓLAPÓSTURINN
k k k
inginn, sem var nú að sleikja sólskinið.
Nú var óhætt að setja skíðin og vetrar-
ferðafötin upp á háaloft, en taka reið-
föt, vindjakka og vatnsstígvél út úr
skápnum. Þar hafði nú þessi fatnaður
hangið með ólund og leiðindum í sex
mánuði og réttara var að bera eitthvað
mýkjandi á hnakkinn og fægja hólk-
ana á svipuskaftinu, því að nú byrj-
uðu sumarferðirnar. Reiðhestarnir voru
orðnir feitir og gljáandi, klipptir, kembd-
ir og stroknir, og þeir virtust vera til
með að skreppa eitthvað til að liðka
sig og sjá sig um og þeir héldu, að það
væri leikurinn einn, að hlaupa með mig
til sjúklinganna í sveitunum í kring, úr
því að snjórinn væri farinn. En gam-
anið fór fljótt af, því að fyrstu vikurn-
ar voru aurar og ótræði, verstu farar-
tálmar, hófarnir límdust niður í leðj-
una, og sumstaðar ætlaði kviksyndið að
gleypa okkur með húð og hári. Þetta
lagaðist nú brátt, sól og vindar þurrk-
uðu jarðveginn svo að götur urðu greið-
ar og þá var nú gaman að láta spretta
úr spori.
í minni tíð var enginn bíll kominn
til Vopnafjarðar, og hesturinn var eina
farartækið — um sjóferðir naumast að
tala.
Þegar ég um þessar mundir kom til
Danmerkur í fræðsluför, og kollegar
mínir þar voru óðfúsir að frétta sem
gerst, hvernig ég kæmist til sjúkling-
anna, sem þeir höfðu einhverja hug-
mynd um að byggju sumir óraveg frá
læknissetrinu og ég sagði þeim frá skíð-
unum og hestunum, þá virtist bregða
fyrir margskonar svip í andlitum þeirra:
Efa, undrun, meðaumkun, en stundum
jafnvel hrifningu og öfund. Það var
ævintýralega hliðin, sem olli síðast-
nefndu svipbrigðunum. Síðar, í öðru
héraði, kynntist ég bílunum, og ég varð
auðvitað að játa, að þeir voru þægi-
legri og fljótari í ferðum en hestur-
inn, ef vegur var sæmilegur. En þegar
bíllinn sat fastur í einhverri keldunni
eða ársprænunni eða fönninni, þá ósk-
aði ég oft að hesturinn væri kominn.
Ég saknaði melanna, grundanna og
grænu árbakkannaogfnæsandi gæðings-
ins, sem þjáðist með manni eða gladd-
ist eftir því sem á stóð, hugsaði með
manni og fyrir mann, þegar þess þurfti
við, en var svo borinn út á sorphaug,
eftir 1000 ára dygga þjónustu. Nú hef-
ir enginn tíma til að kenna unga folan-
um listirnar og nú er hvergi vært á veg-
um fyrir hjólum, bílum og öðrum æð-
andi ökutækjum, enda vegirnir orðnir
of harðir og hálir; nú ekki annað fyrir
en borða hestinn eða senda hann til Pól-
lands, nauðugan viljugan.
Nei, á mínum læknisárum á norð-
austurlandi var nú öldin önnur, — eng-
inn vegur og engin brú, en nægir hest-
ar, og menn átu þá ekki fyrr en í fulla
hnefana. Sumir klárarnir voru snilling-
ar, sem unun var að sitja á, en aðrir latir,
Gleðileg jól! Gleðileg jól!
Heildverzlun Árna Jónssonar. Daglbaðið Vísir.
5