Jólapósturinn - 01.12.1948, Blaðsíða 42

JÓLAPÓSTURINN
'k 'k 4r
litið uppljómað af ánægju og kallaði:
„Krakkar, ég hefi heyrt hann. Hann
spilar á fiðlu eins og guð, — já, en líka
eins og djöfull. Berlínarbúar okkar eru
gengnir af göflunum. Aldrei fyrr hefir
heyrzt annað eins lófaklapp.“
,,Þú? Paganini? — Hvar? — Hvern-
ig?“ æptum við í blönduðum kór.
„Þarna á bak við, til hægri í end-
anum á ganginum eru dyr fyrir með-
limi hljómsveitarinnar, svo að þeir
geti komist beina leið frá leikhúsinu
í konsertsalinn. Þar getið þið heyrt
viðundrið í gegn um skráargatið.“
Ég var undir eins þotin og farin að
hlusta — og undrandi varð ég. Voru
þetta virkilega fiðlutónar? Ég hafði
aldrei heyrt slíka tóna áður. Hinir
leikararnir eltu mig og þarna hlustuð-
um við þangað til bjallan kallaði okkur
saman til annars þáttar. En við létum
ekki nokkura mínútu ónotaða til að
hlusta við skráargatið, eins og við
værum lostin töfrasprota. Mér er sem
ég heyri Lúðvík Bevrient segja: „Þetta
er engin timburfiðla, þetta er harma-
grátur sundurtætts mannshjarta. Ég
vildi að ég gæti ráðið yfir slíkum tón-
um sem Lear konungur.“
Þannig heyrði ég Paganini án þess
að sjá hann og jafnvel að tala við
hann, en án þess að heyra fiðlu hans.
Ég var að líta eftir leikstjóra óper-
unnar, tónskáldinu og gamanleikahöf-
undinum Karl Blum, í leikhúsinu, til
Gleðileg jól!
Vélsmiðjan Héðinn h.f.
þess að tala við hann um hlutverk mitt.
Ég fann hann í stofunni með ókunn-
um manni, sem kom mér kynlega fyrir
sjónir. Hann var fráfælandi ljótur og
skinhoraður, eins og hann væri ekki
samsettur úr neinu nema grænbrúnni
húð og skröltandi beinum. Svörtu föt-
in hans dingluðu utan á beinagrind.
Hann gekk hægt og gætilega, rétt eins
og hann byggist við að beinagrindin
myndi falla saman þá og þegar og
missa að minnsta kosti einhverja af út-
limunum. Andlit hans var eins og á
múmíu, með brúnu skinni. Kinnar hans
voru holar. Ur djúpum augnatóftum
skein óhugnanlegur eldur. Langt, þunnt
hár lukti um þennan náhaus eins og
höggormar. Mér duttu í hug reiðinorn-
irnar í leikriti Sehillers „Ibicuströn-
urnar“. Aðrir hafa líkt þessu höfði við
höfuð Jóhannesar skírara á bakka
Heródíasar.
Þessi óhugnanlega persóna, nei,
þessi afturganga, gat enginn verið nema
Paganini.
Og við hlið hans, hvílík mótsetn-
ing! Á handlegg hjúkrunarkonu svaf
engilfagurt barn, sem Paganini leit
hlýlega til meðan á samtalinu stóð.
Karl Blum kynnti meistarann fyrir
mér. f fáti mínu sneri ég mér að fallega
barninu, strauk fagra hárið og kyssti
það á kinnarnar, sem voru heitar og
rakar af svefni. Þá greip Paganini í
hönd mína, lyfti henni skyndilega en
Gleðileg jól!
Loftleiðir h.f.
40