Jólapósturinn - 01.12.1948, Blaðsíða 43

•k ~fc
JÓLAPÓSTURINN
frekar klaufalega upp að vörum sínum
og sagði á lélegri frönsku:
„Er hann ekki indæll, saklaus engill?
Þessi hreini munnur, þetta friðarbros,
þessi öfundsverða hvíld. Þetta yndis-
lega barn er öll hamingja mín, gleði og
unun míns auma lífs, minn kæri, eini
sonur, Akilles.“
Sú saga var sögð í Berlín um þetta
leyti, að móðir barnsins væri, söng-
konan Antonia Bianchi, en með henni
hafði Paganini spilað og ferðast um
Þýzkaland og hún hefði fyrir aðeins
ári síðan sungið á konsert hans í'
Vínarborg. Sagt var að hún hefði yfir-
gefið elskhuga og barn af því að hún
hefði ekki getað þolað að vera nálægt
þessum ógeðslega fiðluleikara lengur.
Og svo heyrði ég Paganini og sá
hann leika í óperunni, af því að konsert-
salur leikhússins varð allt í einu of
lítill fyrir hann.
Hann kom fram og hneigði sig
klunnalega fyrir fólkinu, sem fór að
hlæja. Hann tók upp fiðlu sína og
þúsundhöfðaður mannfjöldinn þagnaði
og hlustaði, svo að enginn andardrátt-
ur heyrðist, eins og hann væri töfrum
lostinn. Hann lét bogann falla niður og
óveður af köllum og lófaklappi brauzt
út um allt húsið, svo að ég hefi aldrei
upplifað neitt því líkt, ekki einu sinni
þegar Henriette Sontag gerði mesta
lukku.
Hvernig lék Paganini? Ýmist eins og
Gleðileg jól!
Verzlunin Baldur.
engill eða eins og djöfull — aldrei eins
og dauðlegur maður. Það er áreiðan-
legt, að slíkir tónar hafa aldrei fram
til þessa tíma verið dregnir úr neinni
fiðlu. I raun og veru voru þetta ekki
fiðlutónar. Þeir hljómuðu eins og öskr-
andi stormur, eins og brim, eins og
lúðurhljómur, eins og orustugnýr, eins
og klukknahringing, eins og fuglakvak,
eins og angistaróp örvæntandi manns,
eins og kvein og stunur, eins og grátur
og ekki. Og þegar hann grét á G-streng-
inn var ekkert auga þurrt, menn grétu
gleði og sorgartárum. Fiðluleikur hans
verkaði á mann eins og þrumuleiftur
á niðdimmri nótt.
Meðan hann lék fór taugatitringur
um allan líkama hans, horaður og vofu-
kenndur sem hann var og úr dimmum
augum hans glampaði djúpur, tærandi
eldur. Um leið og hann hætti hneig
hann niður á stólinn, gersamlega upp-
gefinn.
Tækni hans var dásamleg. Hvort
heldur var í hreinustu krómatiskum
hlaupum, þá var tónninn ávallt undur-
samlega hreinn, eða í glettnum uppá-
tækjum, brotnum samhljóðum yfir alla
fjóra strengi, frá lægstu dýpt upp í
hinar ógurlegustu hæðir, flageolet-
tónar hans, hið töfrandi pizzicato,
meðan boginn lék jafnframt dásamlega
falleg lög, hið fljóta oktövu-spil hans
á G-strenginn, silfurtærir bjölluhljóm-
Framhald á bls. 53
Gleðileg jól!
Bókaverzlun ísafoldar.
41