Jólapósturinn - 01.12.1948, Blaðsíða 24

JÖLAPÓSTURINN
til þess að láta það vera fyndið. Þannig
er sérstök gjöf handa þeim skipverja,
sem talinn er feitastur, minnstur, yngst-
ur, elztur eða lengstur. Að sjálfsögðu
veit gefandinn ekki, hver hreppir gjöf-
ina, því að gjafirnar eru sendar til sjó-
mannafélaganna eða skipafélaganna,
og síðan er þeim útbýtt eftir beztu vit-
und. Nú stóð svo á, að ég var talinn
hæsti maður um borð í „Stella Polaris“
og var ég kallaður fram, sem „lengste
mann ombord". Ég get ekki sagt, að
mér hafi liðið neitt sérstaklega vel, með-
an á þessu stóð. En ég labbaði fram og
fékk að gjöf — hnausþykka belgvettl-
inga. Þetta voru að vísu ágætis ullar-
vettlingar, en harla gagnslitlir þarna í
hitabeltishitanum. Ég þakkaði fyrir
gjöfina og tók í hönd skipstjóra, sem af-
henti hana. En mönnum var skemmt.
Hvers vegna, veit ég ekki. Að vísu var
það dálítið undarlegt, að setja upp helj-
armikla belgvettlinga á þessari breidd-
argráðu, en hvernig gat gefandinn vit-
að, hver hreppti þessa ágætu vettlinga ?
í vettlingunum var falinn miði, þar sem
sagt var, að, stúlka í Sognfirði í Noregi
hefði prjónað þá, og hún vildi gjarnan
fé bréf frá þeim, sem hreppti þá. Þótt
skömm sé frá að segja, skrifaði ég stúlk-
unni aldrei og þakkaði fyrir vettling-
ana. Má vera, af því að ég sem íslend-
ingur þyrfti ekki að gera það. En ég
hefi skammazt mín til þessa dags fyrir
að hafa ekki gert það. Stúlkan hefir
Gleöileg jól!
Lúllabúð.
gert þetta af góðvilja einum, að prjóna
þessa ágætu vettlinga til þess að hlýja
löndum sínum einhvers staðar í Suður-
höfum á hvalveiðum, þar sem kuldinn
bítur meir en annars staðar. En mér
leiðist samt að hafa ekki látið þessa ó-
kunnu vinkonu mína vita um afdrif
vettlinganna. Ég varð að þramma með
þessa blessaða vettlinga einn hring
þarna á þilfarin við dynjandi fagnaðar-
læti farþeganna, sem fanst þetta óskap-
lega fyndið.
Þegar allir höfðu fengið sína gjöf,
sem margar hverjar voru næsta skringi-
legar, hófust frjálsar íþróttir, ef svo
mætti segja. Flestar gjafirnar voru á
borð við mína; það er að segja þess
eðlis, að ómögulegt var, að minnsta kosti
í bráð, að notfæra sér þær, en við viss-
um, að þær voru gefnar af heilum hug
og okkur hlýnaði um hjartaræturnar við
að fá þær. Einhver veginn fannst manni
þó, að maður væri ekki einmana og
úti á hjara veraldar og skrípaleikur-
inn, sem fram fór þessa jólanótt, virt-
ist ekki eins fáránlegur og ella. Ég býst
ekki við, að farþegarnir hafi getað skil-
ið tilfinningar sjómannanna, þegar þeir
tóku við þessum gjöfum, sem voru,
þrátt fyrir allt, sending að heiman, boð-
skapur, sem þeir einir gátu túlkað. —
— Þegar lokið var við að afhenda
gjafirnar, sátum við um hríð þarna á
afturþilfarinu, röbbuðum hver við ann-
Framhald á tals. 56.
Gleðileg jól!
Byggingaféiagið Stoð h.f.
22