Jólapósturinn - 01.12.1948, Qupperneq 20

Thorolf Smith
ANNARLEG JÓL.
TVnj, þegar jólin standa enn einu sinni
1 ” fyrir dyrum, með svipuðum hætti
og flest jól, sem ég hefi lifað, þ. e. a. s.
hér í Reykjavík, með hálfgerðu hryss-
ingsveðri, ös hjá Haraldi, Lárusi, í
bókabúðum, Austurstræti iðandi af
fólki og allir orðnir of seinir að kaupa
allt, sem þeir áttu að kaupa, ef aurar
eru þá á annað borð til, langar mig til
þess að segja frá öðruvísi jólum, sem
ég lifði ,,endur fyrir löngu“, eða fyrir
réttum 12 árum, á hafinu milli negra-
ríkisins Haiti og Jamaica í Vestur-Indí-
um.
Eg var þá starfsmaður á „Stella Pola-
ris“, norsku ferðamannaskipi, er átti að
fara í hnattsiglingu með ameríska ferða-
menn, en hafði áður verið leigt til
tveggja skemmtiferða frá New York um
Vestur-Indíur. Sú fyrri stóð frá 18. des.
1936 til 2. janúar 1937, og það var í
þeirri ferð, að ég lifði jól í svolítið ann-
arlegu umhverfi.
Viðkomustaðir okkar í þessari ferð
áttum að vera Bermuda-eyjar, Port-au-
Prince á Haiti, Kingston á Jamaica,
Havana á Guba og Nassau á Bahama-
eyjum. En ég fer hér fljótt yfir sögu, af
nógu er að taka, og hræddur er ég um,
að greinarkorn þetta yrði of langt, ef ég
færi hér að rekja minningar mínar frá
þessurn stöðum. Þær koma þá kannske
í næsta ,,Jólapósti“ að ári, ef svo vill
verkast og Guð og lukkan lofar, eins
og sumir segja.
Á aðfangadag komum við til Port-
au-Prince, höfuðborgar þessa undarlega
negralýðveldis á Haiti. Svo órafjarri
okkur íslendingum, en þó ekki fjær en
það, að síðan þetta gerðist sem ég greini
frá, hefir íslenzk flugvél, „Hekla“, Sky-
masterflugvél Loftleiða lent þar, en mér
hefði þótt einhver fara með rugl, ef mér
hefði verið sagt það þá, 24. desember
1936, að svo myndi verða einhvern tíma.
Alltaf er mér minnisstætt, er „Stella“
leið ósköp hægt upp að aðalbryggjunni í
þessari undarlegu borg. Með ströndinni
voru Ijótir kofar og víða blöstu sorp-
haugar við. Hitinn var óskaplegur, og
þetta var á sjálfan aðfangadaginn.
Niðri á bryggjunni hafði safnazt álitleg-
ur fjöldi svertingja, flestir berfættir, í
skyrtugarmi og brókarræflum, en fátækt
virtist þar mikil við fyrstu sýn, að
minnsta kosti, og flestir voru þeir held-
ur ómannborulegir og slánalegir. En þeir
hlógu út undir eyru og gerðu ýmiskon-
ar fettur og brettur, þeir ætluðust nefni-
lega til þess, að Bandaríkjafarþegar
okkar vörpuðu til þeirra smáskildingum,
en þetta þótti næsta arðbær atvinnuveg-
ur og bersýnilega talsvert rótgróinn.
Lögregluþjónar birtust óðar á bryggj-
unni, klæddir gulgráum einkennisbún-
ingum, með skammbyssu við hlið og
kylfu við lend. Þeir ráku upp mikil öskur
og reyndu að hrekja landa sína af
bryggjunni. Einn tók upp skammbyssu
og skaut upp í loftið. Þó virtust þeir
•i
18