Jólapósturinn - 01.12.1948, Qupperneq 25

EUFEMIA WAAGE:
Jólin þegar
EGAR jólin fara að nálgast, minnist
ég alltaf jólanna, eins og þau voru á
æskudögum mínum. Það voru aldrei
nein nægtajól, eins og þau, sem við
höfum átt að venjast á undanfömum
árum, en þau voru að engu síður gleði-
leg jól, þó að þegar við vomm börn,
fögnuðum við jólunum eins og gjöf frá
guði, í þeirri vissu, að þau væru ljós-
geisli, sem hann sendi okkur í skamm-
degismyrkrinu og gleðistund, sem hann
ætlaðist til að stytti okkur langa og
miklu harðari vetur en þá, sem við
eigum að venjast nú á dögum.
Þegar ég var lítil, bjuggu foreldrar
mínir í lágu, bikuðu timburhúsi, sem
sneri gafli að Tjarnargötunni. Beint
á móti gluggunum hjá okkur var smíða-
hús, sem Þorkell Gíslason, snikkari,
átti. Hann hafði marga trésmíða-
lærlinga og einn þeirra, Jóhannes Böðv-
arsson að nafni, smíðaði fyrsta jóla-
tréð mitt. Þá kom ekki eins mikið af
grenitrjám til landsins og á síðari ár-
um, en alltaf komu samt nokkur stór
jólatré, sem notuð voru á barnadans-
leikjum og jólaskemmtunum og svo
pöntuðu ýmsir efnaðir menn jólatré
handa heimilum sínum. En þeir, sem
áttu þess ekki kost eða hirtu ekki um,
notuðu smíðuð jólatré með mörgum
álmum og var vafið lyngi um tréð sjálft-
og sömuleiðis um álmurnar. Yzt á
hverri álmu var nagli eða tittur og á
hann var kertið fest.
Ekki get ég sagt að ég elskaði
ég var barn
Jóhannes neitt, þó að hanh væri svo
vænn að smíða jólatré handa mér, en
sú ástæða var til þess, að Jóhannes
drakk sig stundum fullan og það þótti
mér svo hræðilegur galli, að ég varð
dauðhrædd, ef hann bara sýndi sig í
dyrunum á smíðahúsinu. Þetta jóla-
tré stóð í norðvesturhorninu á stofunni
hjá okkur á jólunum, sem ég man fyrst
eftir. Ýmsir jólagestir voru hjá foreldr-
um mínum þetta kvöld og man ég bezt
eftir tveim þeirra. Annar þeirra var
Gísli, föðurbróðir minn, sem þá var á
prestaskólanum. Mér þótti alla æfi vænt
um hann, en þetta kvöld man ég bezt
eftir honum af því, að hann baulaði
fyrir mig og þótti mér afar gaman af
því, að ég miðaði lengi á eftir allt
við jólin, „þegar hann Gísli baulaði á
jólatrénu“. Annar gestur var hjá okkur
þetta kvöld, hann hét Hans Wingaard
og var trésmiður. Hann var einhleypur
maður og var víða kunnugur í húsum
í miðbænum. Hann mun hafa verið radd-
maður, að minnsta kosti á yngri ár-
um og var oft beðinn að syngja við
ýms tækifæri og þótti honum það víst
ekkert lakara. Hans gamli sem við
kölluðum, var sonur síra Einars Sæm-
undsens, sem var á Sólbergi og í Staf-
holti og var annálaður söngmaður á
sinni tíð. Af honum eru þau Markans-
systkinin komin, svo að sönggáfan
hefur lengi verið í þeirri ætt.
Hans gamli var líka gestur hjá ömmu,
en hún hafði alltaf boð á gamlaárs-
23