Jólapósturinn - 01.12.1948, Qupperneq 31

Ævar R. Kvaran
DAGBOKIN
. Ijósopin víkkuðu enn meir,
þegar hún leit undan daufum glampan-
um frá hinni óbeinu lýsingu. Þau sýnd-
ust næstum tinnudökk, þegar ég leit í
þau, þessi bláu augu. Ég horfði í þetta
óskiljanlega dimma haf. Það var eins
og að standa á ókunnri klettaströnd
og horfa niður í óþekkt djúp, sem býr
yfir óleystum gátum og eilífum leyndar-
dómum. — það var eitthvað svo óraun-
verulegt við þetta allt saman. Ég held
hún hafi jafnvel ekki brosað. Svo stóð
hún upp. Hún settist við hlið mér — og
þá brosti hún. Tennurnar voru hvítar
eins og nýfallin mjöll. Við stóðum bæði
upp og gengum fram á dansgólfið. Við
litum aldrei hvort af öðru meðan við
dönsuðum. Mér varð heitt og sviti spratt
fram á enni mér. Hún sá það og þerraði
þegar í stað svitann af enninu með
þurri, svalandi hönd sinni. Það var eitt-
hvað fallegt við það, næstum móðurlegt.
Hún gaf sér ekki tíma til að leita að
vasaklút. Hönd hennar snerti mig eins
og koss og gerði mig glaðan. Við töluð-
umst ekki við. Það var eins og við fynd-
um, að þess væri ekki þörf. Hinir gömlu
næturhrafnar klúbbsins svifu framhjá
okkur eins og óraunverulegir skuggar
með ungar brúður í fanginu — brúður,
klæddar silki með lýst hár, sem sló á
gullnu gliti í bjarmanum frá geislum
ljóskastarans og minntu mann ósjálf-
rátt á land hinna bjarthærðu góða —
land norðurljósanna, langt í norðri. —
En stúlkan í faðmi mínum var dökk og
hlýleg eins og suðræna nóttin. Mjúkur
seiðandi líkami hennar iðaði í örmum
mér, eins og ófullnægð ástríða....—
Það fór illa um mig í bílnum, eða
a. m. k. fannst mér það. Lilla sat þögul
við hlið mér. Ég vissi að henni hafði
sárnað hegðun mín um kvöldið, en hún
sagði ekki neitt. Það var eitthvað óþol-
andi við þessa þöglu ásökun. Vissulega
hafði ég gefið henni tilefni til þessarar
afstöðu — þessarar réttmætu þögulu
ásökunar — og það var einmitt rétt-
mæti hennar, sem gerði mig reiðan.
— Ég sagði bílstjóranum heimilisfang
hennar, sem ég var búinn að læra utan-
að fyrir löngu, og sat það sem eftir var
leiðarinnar í virðulegri þögn, eins og
Seifur á Olympstindi, móðgaður yfir
því að honum hafa ekki verið færðar
nægar fórnir! Við kvöddumst í stytt-
ingi.
Nú hugsaði ég um það eitt, hvernig ég
gæti aftur hitt hana. Ég hafði fyrr um
kvöldið heyrt einn af félögum okkar
í næturklúbbnum tilgreina sérstakt
kaffihús, sem opið er alla nóttina, sem
heppilegan stað til snæðings áður en
haldið væri í háttinn. Ég gaf bílstjóran-
um þegar skipun um að halda þangað.
Ég reyndi árangurslaust að telja mér
29