Jólapósturinn - 01.12.1948, Side 32

★ r'k k
JÓLAPÓSTURINN
-k
trú um, að ég færi þangað af því að ég
væri svangur, en ég vissi ofurvel að
ástæðan var allt önnur.-------
Engir af félögum mínum voru þar,
mér til mikilla vonbrigða.
Ég ráfaði aftur út á götuna. Ég sá
vel búna vændiskonu standa undir lukt-
arstaur á næsta götuhorni með kjöltu-
rakka undir handleggnum. Út úr leiðind-
um fékk ég þá heimskulegu hugmynd,
að leggja fyrir hana prófraun. Hún
brosti til mín, þegar hún sá mig koma.
Af því að hún stóð undir ljóskerinu sá
ég ekkert annað en snjóhvítar tennur
hennar skína í rökkrinu. Þegar ég kom
nær sá ég að hún hafði líka fallegt hár
og brún, heit augu. Kjölturakkinn virt-
ist einnig veita mér eftirtekt, þegar ég
kom nær, því hann horfði upp á andlit
húsfreyju sinnar, eins og hann vildi
segja:
„Heldurðu að það sé nokkuð leggjandi
upp úr þessum?“
,,Þú veizt það er annar í jólum,“ sagði
ég-
,,Já,“ sagði hún steinhissa.
„Ég er fátækur stúdent frá íslandi,“
sagði ég. „Alltaf frá því ég man eftir
mér hef ég á hverjum jólum gefið ein-
hverjum eitthvað, en nú hef ég ekki leng-
ur neitt samband við ættingja mína.“
Hún horfði á mig eins og ég væri
erkibiskupinn af Kantaraborg dansandi
rumbu við drukkna vændiskonu úti á
Leicestertorgi eða eitthvað álíka sjald-
gæft fyrirbrigði. Ég flýtti mér því að
komast að efninu, enda sýndist mér
kjölturakkinn vera farinn að ókyrrast
undir handarkrika hennar og var dauð-
hræddur um að hún mundi biðja mig
að halda á þessu ógeðslega dýri meðan
hún „lagaði sig til“.
„Ég á sex skildinga afgangs af jóla-
peningunum mínum, sem mig langar að
biðja þig að þiggja af mér, svo mig
dreymi ekki í nótt að jólasveinninn komi
til mín og hristi vísifingurinn ásakandi
framan í mig fyrir að hafa ekki gefið
neina jólagjöf!“
Aftur leit hún rannsakandi á mig,
eins og til að athuga, hvort ég væri
svona drukkinn eða bara venjulegur
hálfviti. — Að hvaða niðurstöðu hún
komst veit ég ekki, en hún fór að hlæja.
Hlátur hennar var mjúkur og þýður —
næstum kjassandi. Hann átti einhvern
veginn svo vel við brúnu augun, dökka
hárið og nóttina. Það var einhver moll-
blær af honum.
„Nei, drengur minn,“ sagði hún,
„eigðu þína skildinga. Ég er heiðarleg
í mínum viðskiptum. Ég rugla aldrei
saman betli og bísness. En — ef þú
vilt verzla við mig, þá kostar það þrjú
pund og . . . .“
Ég fitjaði þrákelknislega aftur uppá
sömu vitleysunni, en ég heyrði aldrei
hverju hún svaraði, því þá sá ég félaga
mína frá klúbbnum koma niður götuna,
eða réttara sagt, ég sá eiginlega ein-
Gleðileg jól! Gleðileg jól!
Prentsmiðja
Björns Jónssonar h.f., Akureyri. Ásgeir Ólafsson, Vonarstræti 12.
30