Jólapósturinn - 01.12.1948, Qupperneq 49

'k
JÓLAPÓSTURINN
k k -k
hvítklæddar stúlkur úr þorpinu stigu
dans um logana og hirðsveinn þuldi
ljóð, er hún hafði ort fyrir þetta tæki-
færi.
Hún skrifaði honum einnig, þar sem
hún sárbændi um bréf, fund við sig,
eða lokk af hári hans. Hann sendi
henni lokk, ekki af sér, heldur af nýrri
ástmey sinni, lafði Oxford, en hár
þeirra var svipað á lit, og gumaði síðan
af þessu við vini sína og lafði Mel-
bourne. Snemma á árinu 1813 ritar
Byron vini sínum bréf, þar sem hann
kvartar undan hinum óskaplegu og vit-
firringslegu hlutum, er hún aðhefðist
og að bréfaskriftir hennar ógni bók-
staflega lífi hans.
Hámark þessa sorgarleiks varð, er
þau hittust aftur á dansleik hjá lafði
Heathcote. Hún strunsaði að honum og
spurði hæðnislega: „Ég geri ráð fyrir,
að ég megi nú stíga vals.“ Hann svar-
aði fyrirlitlega, að hún mætti gera það,
sem henni sýndist og sagði svo, um
leið og hann vatt sér burt: „Ég hefi
dáðzt að lægni yðar“. Hún var gripin
æði og örvinglun, hljóp inn í borðsal-
inn, braut glas og skar handleggi sína
með glerbroti. Allt koms í uppnám.
Konur veinuðu, en lafði Melbourne hélt
henni. Er hún var borin út, reyndi hún
að reka sig í gegn með skærum.
Síðar var sagt, að hún hefði leikið
á orgel heilar nætur sér til hugar-
hægðar, þar til hún var blá af kulda.
Hún skálmaði um gangana á næturþeli,
eins og friðlaus afturganga, neitaði
oft að matast allan daginn, en hinn ó-
segjanlega þolinmóði William, maður
hennar, reyndi að blíðka hana. Síðar er
þau hjónin voru í París en áttu að fara
daginn eftir, þá heyrði hún, að Byron
væri væntanlegur. Hún neitaði þá að
fara. Til mikillar sennu kom milli
hennar og William og hún fleygðí
blómavösum, borðbúnaði og kerta-
stjökum á gólfið, en hann reyndi án
árangurs að sefa hana.
Er hún kom til London aftur leitaði
hún enn sem fyrr á Byron. Eitt sinn
47