Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.2016, Blaðsíða 82

Æskuminningar frá Ólafsvík
eftir Valdimar Elíasson
Af tillitsemi við ókunnuga fer ég út í smá ættfræði. Ég
heiti Valdimar Elíasson og er sonur Elíasar Valgeirssonar.
Hann átti bróðir sem hét Gunnar sem er faðir Gunnars
nokkurs sem er Ólsurum að góðu kunnur. Foreldrar mínir fluttu
með okkur þrjú systkinin til Ólafsvíkur 1954 þar sem pabbi tók við
rekstri Rjúkandavirkjunar fyrir hönd Rariks en heimili okkar var að
Ennisbraut 21. Pabbi var auk þess fæddur að Kjalvegi í Neshreppi
utan Ennis. Fyrstu minningar eru frekar daufar frá fyrstu árum
enda bara þriggja ára gamall. Ævintýrin biðu með opinn faðminn
en þau voru óþrjótandi.
Einhvern tímann var grafinn skurður einn mikill og langur sem
náði frá Ennisbraut á móts við hús númer 18. Hann náði uppundir
kirkju og lá vestan við Barna og unglingaskólann. Við þetta urðu
til miklir moldarhaugar sem drógu að sér ieikþyrsta krakka sem
réðust í miklar vegaframkvæmdir og var svæðið eins og mauraþúfa
á að líta. Síðar var þetta jafnað til vegna annarra framkvæmda. í
mínu tilfelli var fjaran næst en þar fann ég mig heldur betur og því
var keyptur á mig sjógalli sem lítið hald var í.
Á myndinni er greinarhöfundur, leikfélaginn og bassasöngvarinn Viðar Gunnarsson.
Allt fór í hreina þvottinn
Eitt sinn byggði ég heilmikið virki úr sandi og var stoltur af. En
svo kom sjórinn og eyðilagi allt bölvaður atarna. Einu sinni tók ég
til við að tína rusl sem ég fann og myndaði þar með góðan bálköst.
M.a. fann ég tvö dekk sem úr varð mikill reykur sem liðaðist upp
fyrir bakkana við Ennisbrautina er ég kveikti í. Skyndilega birtust
húsmæður sem höfðu meira af vilja en mætti brotist gegnum
reykjarmökkinn, því allt fór þetta í hreina þvottinn sem var á
snúrunum! Það sem endanlega fældi mig úr fjörunni var fyrirbæri
með tvö stingandi augu og ég hljóp heim eftir fyrstu kynni mín af
skötusel sem þar lá.
Eins og óargadýr
Næst var það hafnarsvæðið með öllum sínum töfrum. Dag einn
var mikið öldurót og það gaf yfir Norðurgarðinn. Ég stóð við hornið
á Hróahúsunum og þetta mikla rót horfði ég á alveg dolfallinn. Ég
færði mig nær þessu og var komin að þar sem garðurinn beygði
til austurs. Þá reis upp alda ein mikil eins og óargadýr yfir mér og
þeytti méryfir bryggjugólfið. Þótt það væri úrtimbri með góðu bili
á milli þá flaut ég yfir og næstum fram af hinum megin. Ég rétt náði
taki á einum bryggjupollanum og hélt mér eins og ég gat. Þarna lá
Rjúkandavirkjun.
ég eins og gegnblaut tuska og þorði mig ekki að hreyfa strax. Að
endingu hafði ég af að mjaka mér burt og skjögra heim. Móðir mín
var vön að taka við mér meira og minna blautum og því voru engar
spurningar. Innanum og saman við þessar uppákomur og ósköp
kom strákur úr Reykjavík til sumardvalar hjá afa sínum og ömmu
sem þá bjuggu á Ennisbraut 14. Þetta var Guðmundur Einarsson og
hann dvaldi nokkur sumur hjá afa sínum og ömmu en þau voru sr
Magnús Guðmundsson og kona hans sem alltaf var kölluð frú Rósa.
Sjómönnum og fiskverkafólki
á Snæfellnesi færum við
hamingjuóskir á sjómannadaginn.
RACNAR& ASCEIR EHF.
STYKKISHÓLMl - CRUNDARFIROI - SNÆFELLSBÆ

80