Skógræktarritið - 15.05.2012, Qupperneq 60

SKÓGRÆKTARRITIÐ 201258
þessari köldu landátt. Harðbalinn ofan á hraunholt-
inu einnig, en á stöku stað eru valllendisbrekkur og
skriðufætur þar sem skýlla er. Mest áskorun fólst í
því að koma upp skógi á flatlendinu. Það lá reyndar
nokkuð beint við; allt aðgengi auðvelt, landið vél-
tækt og gott að plægja það eða herfa. Þessar að-
stæður löguðu sig vel að plöntun á skógræktardegi
þar sem skipa þurfti fjölda áhugasamra – en gjarnan
óreyndra – skógræktarmanna til verka á skammri
stundu og afköst þurftu að vera góð. Auðvelt er að
skipta landinu í reiti og fylgja plógförunum þegar
plantað er. En hinna smágerðu bakkaplantna beið
hér hörð lífsbarátta. Við skjólleysið bætist annar
bölvaldur síst meinlausari, nefnilega frosthættan,
einkum á haustin. Í hægri norðanátt eða stillum vill
kalt loft safnast í lægðir og þegar sól gengur niður
og útgeislun eykst getur frosið við jörðu. Ef þetta
gerist fyrir ágústlok verða afföll mikil af veikburða
greniplöntum.
Þótt þetta land sé gjöfult á ýmsa lund, enda yfir-
leitt vaxið gróskumiklum gróðri, hefur það reynst
þrautin þyngri að koma hér upp barrviðaskógi. Hef-
ur mörg efnileg greniplantan visnað í frostþurrki
ofan á plógstreng eða frosið til bana í miðju plóg-
fari. Ólmur grasvöxtur gerir þeim sem eftir lifa svo
líka erfitt fyrir.
En læra má af áföllunum og með tímanum hef-
ur náðst betri árangur og lifun batnað. Þau ráð sem
best duga eru þessi:
Til bóta er að plægja land eða herfa fyrir gróður-
setningu.
Vanda þarf staðsetningu fyrir hverja plöntu; best
er hún komin í skjóli við plógstrenginn sólarmegin;
hvorki ofan á honum né niðri í farinu.
Vorið 2000. Mæðginin Jón Helgi Guðmundsson og Anna
Bjarnadóttir fyrir aftan reyninn Beintein sem hér er kominn
í mold sem 100 þúsundasta tréð á Drumboddsstöðum.
Séð heim að Drumboddsstaðabænum ( með bláu þaki ) vorið 1989.