Morgunblaðið - 18.11.1993, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. NÓVEMBER 1993
47
Minning
Inger Marie Stiholt
Fædd 1. janúar 1930
Dáin 28. september 1993
Esther S. Þorsteins
dóttir — Minning
Hún Inga er horfin yfir móðuna
miklu, langt um aldur fram. And-
lát hennar kom engum á óvart sem
til þekkti, því síðastliðin tvö og
hálft ár háði hún af einstöku æðru-
leysi glímu við þann sjúkdóm sem
fáu eirir og nú hefir farið með sig-
ur af hólmi.
Inga gekk undir margar aðgerð-
ir og ótal spítalalegur og það var
aðdáunarvert hversu dugleg hún
var, alltaf reis hún upp aftur og
hvað eftir annað fór hún að vinna,
þangað til síðastliðið ár.
Inga fæddist á nýársdag árið
1930 í Volstrup á Norður-Jótlandi,
næst yngsti sex barna hjónanna
Nielsar og Madsine Stiholt. Faðir-
inn var járnsmiður en móðirin
gætti bús og barna. Hemám Þjóð-
veija setti að sjálfsögðu sín mörk
á æsku- og unglingsár Ingu. Ung
réðst hún í vist á bóndabæ sem
þótti sjálfsagt á þeim tímum. Er
unglingaskólagöngu lauk voru
hvorki efni né aðstæður til frekara
náms enda þótti þá sjálfsagt að
drengir færu í framhaldsnám, en
stúlkur lærðu eitthvað til heimilis-
halds, svo sem matreiðslu, hann-
yrðir og þess háttar. Inga fór í
læri á sjúkrahús og lærði sjúkra-
þvott. Síðan vann hún við bæjar-
sjúkrahúsið í Árósum fram undir
þrítugt og var þá orðin aðstoðar-
forstöðukona þar.
Georg Lúðvíksson, sem var for-
stjóri ríkisspítalanna hér um þetta
leyti, var þá að leita að forstöðu-
konu fyrir þvottahús Landspítal-
ans, því að í þá daga voru engar
íslenskar konur með þau réttindi
sem krafist var. Ingu var boðið
þetta starf og þáði hún það.
Inga hafði ánægju af ferðalög-
um og notaði gjarnan fríin sín í
þau. Sumarið 1963 var hún í hring-
ferð með Esjunni um landið og það
varð örlagarík ferð, því að þar um
borð kynntist hún eftirlifandi eigin-
manni sínum, loftskeytamanninum
Aðalsteini Guðnasyni.
Um næstu jól gengu þau í hjón-
band. Næsta vor hætti Inga að
vinna úti og helgaði sig heimilis-
störfum og barnauppeldi af þeirri
alúð og dugnaði sem henni var
áskapaður að hveiju sem hún
gekk. Börnin hennar þurftu ekki
að koma að mannlausu heimili
meðan þau voru á unga aldri. Inga
og Aðalsteinn bjuggu fyrst í
Reykjavík en fluttust í Kópavoginn
1970. Þau áttu léngst af heima í
Fögrubrekku 22 og bar heimili
þeirra gott vitni húsmóðurinni sem
þar réð ríkjum. Þeim hjónum varð
þriggja barna auðið. Þau eru: Sig-
ríður, fædd 1964, tölvufræðingur,
sambýlismaður hennar er Sigþór
Hilmisson rafeindavirki, þau eiga
eina dóttur, Erlu Maríu; Guðni
Níels, fæddur 1967, hagfræðingur,
sambýliskona hans er Asta Þórar-
insdóttir; Björn Óskar, fæddur
1969, háskólanemi.
Er börnin voru komin vel á legg
LEGSTEINAR
Dæmi 35.000 51.000
um afsláttarverð_________- 3.SQ0 - 5.100
31.500 45.900
Flutnlngskostnaður Innllallnn.
Stuttur afgreiðslufrestur.
Fálð myndalistann okkar.
aTFa
STKIIVN
720 Borgarfirði eystra, sími 97-29977.
fór Inga að vinna úti, síðustu árin
við þrif í Kópavogsskóla. Þar unn-
um við saman. Hún var góð í við-
kynningu, þrifin, verklagin og sér-
lega samviskusöm, ákaflega hrein
og bein og hikaði ekki við að segja
meiningu sína, þegar henni þótti
það við eiga. Inga var bæði fróð
og minnug og vel heima í flestu.
Við ræddum ekki trúmál, en ég
er samt viss um að hún hafði sína
trú fyrir sig og svo framarlega að
líf er að loknu þessu, sem sem við
vonum öll, þá er ég viss um að
Inga er farin að taka til hendinni
einhvers staðar einhveijum til
góðs.
Það gefur augaleið að sjómanns-
konan sem átti mann sinn á frakt-
skipum úti á sjó langtímum sam-
an, þurfti að sjá um börn og heim-
ili í fjarveru hans, v’arð að vera
dugleg og útsjónarsöm á flestan
hátt. Þessar skyldur rækti Inga
með prýði og var ekki með neitt
víl eða vol.
Það skein einn bjartur sólar-
geisli á þessum erfiða veikindatíma
Ingu, það var litla ömmustelpan
hennar og sorglegt var að þær
fengu ekki lengri tíma saman.
Þótt Inga aðlagaðist vel búsetu
á íslandi, hélt hún alltaf góðu sam-
bandi við systkini sín í Danmörku
og nú síðast, þá orðin helsjúk,
þáði hún boð bróður síns um að
fara til Mallorka til hvíldar og
hressingar. Þaðan kom hún til
Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá að þú grætur vegna þess sem
var gleði þín. (Kahlil Gibran).
Ég sit með kertaljós fyrir framan
mig og horfi í logann. Minningarnar
líða um huga minn, minningar um
hana Gunnu mína. Mig langar til
þess að festa fáeinar þeirra á blað.
Hún hét fullu nafni Guðrún Ág-
ústsdóttir og var fædd í Norðfirði
25. september 1926. Hún lést snögg-
lega 20. október á leið heim, eftir
góða samveru með vinnufélögum að
afloknum sláturhússtörfum. En í
sláturhúsi hafði hún unnið þetta
haust sem og mörg önnur.
Hún var jarðsungin 29. október
síðastliðinn frá Hallgrímskirkju í
Saurbæ að viðstöddu miklu fjöl-
menni. Það eru nú rúm 30 ár síðan
ég kynntist Gunnu, eins og hún var
alltaf kölluð. Hún fluttist þá með
fjölskyldu sinni að Másstöðum í
Innri-Akraneshreppi. Fjölskyidan
var eiginmaðurinn Gunnar Nikulás-
son, ungur sonur þeirra, Guðmundur
Ágúst, og dætur hennar, tvíbura-
systurnar Helga og Margrét Gísla-
dætur sem eru jafnöldrur mínar,
rétt innan við fermingu. Síðar bætt-
ust tvö önnur börn í hópinn, þau
Guðbjörg og Gísli Rúnar Már. Á
Másstöðum var mér tekið opnum
örmum og varð ég þar nánast hei-
magangur öll mín unglingsár. Við
Helgu og Möggu tengdist ég vináttu-
böndum sem haldið hafa óslitið síð-
an, en ekki bara við þær heldur líka
við mömmu þeirra og Gunna. Þau
Gunna og Gunni voru einstaklega
samhent hjón og hamingjusöm alla
tíð. Gunna var mjög frændrækin og
lét sér ákaflega annt um frændfólk
sitt og fjölskyldur þess. Mér er það
í minni að svo oft hafði hún sagt
mér frá og lýst fyrir mér móðursyst-
ur sínum í Hafnarfirði, að þær stóðu
mér ljóslifandi fyrir sjónum löngu
áður en ég sá þær og mér fannst
ég hafa þekkt þær lengi.
Já, oft var setið og spjallað og
helgið við eldhúsborðið á Másstöðum
Danmerkur og andaðist í faðmi
eftirlifandi systkina hinn 28. sept-
ember síðastliðinn.
Inga hafði alltaf sterkar taugar
til síns föðurlands og óskaði að fá
að hvíla í danskri mold. Hún hvílir
nú í grafreit ættar sinnar í kirkju-
garðinum í Volstrup hjá foreldrum
sínum, afa og ömmu og systur, sem
lést úr sama sjúkdómi fyrir ári.
Bráðlega mun blágrýtissteinn frá
Islandi bætast í þann garð, hinsta
kveðja og þökk frá eiginmanni og
börnum hér heima sem hún helg-
aði líf sitt.
Ég kveð Ingu með þökk og virð-
ingu og ósk um velfarnað á ókunn-
um slóðum. Guð blessi minningu
hennar. Börnum hennar og eigin-
manni votta ég samúð mína.
Ragna S. Gunnarsdóttir.
og málin rædd í gamansömum tón.
Þau Gunna og Gunni voru afskap-
lega gestrisin og góð heim að sækja.
Gunna hafði þennan dillandi hlátur
sem maður smitaðist af. Hún hafði
ákaflega gaman af léttri tónlist og
kunni ógrynnin öll af gömlum dæg-
urlögum. Oft kenndi hún okkur vin-
konunum lög og texta, sem við sung-
um síðan saman og Helga spilaði
undir á gítarinn.
Ég minnist líka sunnudagsbíltúr-
anna sem mér var boðið í með fjöl-
skyldunni, á rússajeppanum hans
Gunna. Var þá gjarnan skroppið inn
að Brekku, á heimaslóðir Gunnu.
Hún var mikil móðir barnanna sinna,
síhugsandi um velferð þeirra, ekki
allt of eftirlát, en ól þau upp við aga
sem öllum börnum er nauðsynlegur.
Mikið og gott samband var með
Gunnu og þeim eftir að þau fluttust
að heiman og barnabörnin sóttu'
Margir þeirra sem nú eru komnir
á efri ár eiga bernskuminningar sín-
ar úr dreifbýlinu. Var þá öðruvísi
umhorfs í sveitum landsins en nú
og voru heimili víða mannmörg.
Einn þeirra manna er ólst upp á
slíku heimili snemma á öldinni var
Sigurður J. Sigurðsson á Skamm-
beinsstöðum. Hann fæddist 1. ágúst
1911, sjöunda barn þeirra hjóna,
Guðríðar Þorsteinsdóttur og Sigurð-
ar Jakobssonar, sem lést um það
leyti er Sigurður fæddist. Stóð þá
Guðríður ein uppi með barnahópinn.
Nokkru síðar kom á heimilið góður
maður, Árni Guðmundsson, ættaður
af Rangárvöllum, sem stjórnaði bú-
inu um næstum Uittugu ára skeið.
Þau Guðríður og Árni eignuðust einn
son, Guðmund. Einnig ólu þau upp
fósturson, Benedikt.
Það var ekki lítið verk að koma
börnunum öllu, níu talsins, vel til
manns á þessum krepputímum.
Fædd 15. apríl 1926
Dáin 26. október 1993
Nú í byijun vetrar var maðurinn
með ljáinn á ferðinni, fyrir valinu
varð að þessu sinni hún Esther vin-
kona mín.
Esther Svanlaug hét hún fullu
nafni, fædd í Reykjavík hinn 15.
apríl 1926. Foreldrar hennar voru
Þorsteinn Guðjónsson og María Hró-
mundsdóttir.
Kynni mín af Esther urðu fyrst,
þegar sonardóttir hennar og nafna,
hún Esther mágkona mín, bað mig
að fara með pakka til ömmu sinnar.
Mér var tekið með alúð á Lauga-
veginum, boðið inn í kaffi og pönnu-
kökur. Síðan var setið og spjallað
eins og við.hefðum lengi þekkst.
Mér er víst alveg óhætt að segja
það að Esther vát einhver sú besta
manneskja sem ég hef kynnst, án
þess að ég hafi mikið umgengist
vont fólk um dagana. Glaðlyndi
hennar og hjartahlýja var svo ein-
stök.
Aldrei kom ég til hennar öðru vísi
en að hún væri með einhveijar hann-
yrðir, því að hún var snillingur í
höndunum, hvort heldur sem var
saumaskapur hvers konar eða listi-
lega pijónaðar lopapeysur sem hún
seldi til að drýgja lífeyrinn sinn.
Tvisvar á ævinni fór Esther til
útlanda, í fyrrasumar til Kanada að
heimsækja Maríu dóttur sína sem
er þar í framhaldsnámi. Sú ferð var
henni ógleymanleg ekki síður en
mikið til ömmu sinnar. Langömmu-
börnin eru enn svo ung að þau fá
ekki að kynnast langömmu sinni,
því miður.
Trúlega hefur Gunna ekki alltaf
verið ánægð með öll uppátæki okkar
stelpnanna, en aldrei man ég eftir
að við yrðum ósáttar. Hún hafði
ákveðnar skoðanir og var kjarkgóð,
föst fyrir og stóð á rétti sínum, ef
henni fannst á sig eða sína hallað.
Eflaust hefur hún átt sínar erfiðu
stundir eins og við eigum öll ein-
hvern tímann. Hún var ákaflega
trygg og trú vinum sínum. Þegar
ég átti börnin mín færði hún mér
sængurgjafir og þá gjarnan eitthvað
sem hún sjálf hafði unnið, því að
hún var mjög lagin í höndunum. Hún
bauð mér og fjölskyldu minni í ferm-
ingarveislur yngri barna sinna og
þegar kom að fermingu hjá mér
voru Gunna og Gunni sjálfsagðir
gestir í veisluna. Á öllum stærri af-
mælum mínum kom gjöf frá Más-
stöðum. Þannig var Gunna.
Hún hafði afskaplega gaman af
því að ferðast um landið sitt, og
fóru þau hjónin með tjald og viðlegu-
búnað í margar ferðir hér inn-
anlands. Sjálfsögð ferð, ég held á
hveiju sumri, var að fara og tjalda
á Þingvöllum. Þar hittum við hjónin
Um 1940 tók Sigurður við búinu
á Skammbeinsstöðum ásamt systur
sinni, Margréti. Hann byggði upp
öll hús á jörðinni, þar á meðal stórt
íbúðarhús. Hann ræktaði mikið og
var jafnan vel birgur með fóður fyr-
ir bústofninn. Félagsmálamaður var
hann mikill og jafnan hrókur alls
fagnaðar, er menn komu saman til
skemmtanahalds. Hann var formað-
ur skólanefndar í Holtahreppi í mörg
ár og áhugamaður um velferð skól-
ans. Hann gaf t.d. umtalsverða fjár-
upphæð til töluvkaupa fyrir skólann
á Laugalandi. Frá því um 1950 var
starfræktur barnaskóli á Skamm-
beinsstöðum um nokkurra ára skeið
og eiga áreiðanlega margir góðar
minningar frá þeim dögum, því þar
ríkti ávallt gleði, ásamt öruggri
stjórn og traustri umsjón með börn-
unum.
Sigurður hafði yndi af ferðalögum
og ferðaðist hann töluvert utanlands
Englandsferðin fyrir nokkrum árum.
Ljóminn í augum hennar, þegar hún
var að rifja upp ferðirnar og frásagn-
argleði hennar var slík að ferðasög-
urnar urðu ljóslifandi fyrir mér.
I janúar síðastliðnum fótbrotnaði
Esther, en þau veikindi eins og önn-
ur bar hún með stakri þolinmæði
og jafnaðargeði.
Undir vorið sagði hún mér með
svo mikilli gleði að nú yrði Mæja
hennar heima hjá henni hluta úr
sumrinu. Tilhlökkunin var mikil og •*
þess beðið með eftirvæntingu að
dóttirin kæmi heim, enda miklir
kærleikar þeirra á milli.
Esther bar mikla umhyggju fyrir
ijölskyldu sinni og spurði mig alltaf
frétta af okkar sameiginlegu fjöl-
skyldu fyrir norðan.
Hún var líka ánægð þegar nafna
hennar kom í heimsókn í sumar með
börnin. Þá var María nýkomin heim
og glatt á hjalla í-átofunni á Lauga-
veginum.
Það er erfitt að hugsa til þess að
fá ekki oftar að hitta Esther hérna
megin og njóta glaðlyndis hennar
og hjartahlýju og spjalla um allt
mögulegt yfir kaffibolla.
Börnum hennar, barnabörnum,
barnabarnabörnum, systkinum og
öðrum sem um sárt eiga að binda,
vil ég senda mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Estherar
Svanlaugar Þorsteinsdóttur.
Sveinn V. Jónasson.
og krakkarnir okkar þau oftar en
einu sinni. Þá fannst krökkunum
sport í því að heimsækja þau í tjald-
ið og fá góðgæti, því að slíkar mót- **
tökur þekktu þau frá komum sínum
að Másstöðum.
Á seinni árum hefur veraldarvaf-
strið komið í veg fyrir að ég kæmi
eins oft að Másstöðum og ég hefði
viljað. Það er stutt síðan ég ók þar
framhjá og hugsaði með mér: „Ég
þarf að fara að heimsækja Gunnu.“
En nú er það of seint. Mennirnir
álykta en Guð ræður. Það er svo
ótrúlegt að ég skuli aldrei aftur eiga
eftir að mæta henni veifandi og bros-
andi í bílnum með Gunna á Innesveg-
inum. Ég trúi því að allt hafi sinn
tilgang og ég veit að Gunnu minni
hafa verið ætluð önnur störf á öðrum
stað. Þangað til við hittumst þar
ætla ég að geyma allar góðu minn-
ingarnar um hana.
Elsku Gunni, Helga, Magga,
Gústi, Guðbjörg, Gísli og fjölskyldur
ykkar. Ég og fjölskylda mín biðjum
algóðan Guð að vera hjá ykkur og
biðjum þess einnig að þið geymið
minningar um góða konu. Við send-
um líka einlægar samúðarkveðjur
heim að Brekku.
Guð geymi ykkur öll.
Ragnheiður.
og innan. Á seinni árum tók heilsan
að láta undan síga. Lét hann þá jörð-
ina í hendur bróðursyni sínum og
fluttist sjálfur að Hellu í hús sem
hann kom sér upp þar. Síðar fluttist
hann í dvalarheimilið Lund á Hellu.
Hann lést í sjúkrahúsi Suðurlands
4. október sl.
Það var jafnan gaman að koma
til Möggu og Sigga meðan þau
bjuggu á Skammbeinsstöðum. Á
sumrin voru systurbörnin þar og var
þá oft glatt á hjalla. Systkinin voru
samhent um að taka vel á moti öllum
sem að garði bar. Mér eru efst í
huga einlægar þakkir til Sigurðar
nú er leiðir skilja og vil ég þakka
honum öll samskipti sem aldrei bar
neinn skugga á.
Heilsu minni er þannig farið að
ég treysti mér ekki til að fylgja hon-
um síðasta spölinn. Því set ég þessi
fáu orð á blað.
Norska stórskáldið Björnsterne
Björnsson sagði einhveiju sinni: „Þar
sem góðir menn fara, eru Guðs veg-
ir.“ Sigurður á Skammbeinsstöðum
gekk slíkan veg. Með þessum orðum
vil ég kveðja vin minn með hjartans
þökk frá fyrstu tíð.
M.G.
Guðrún Agústs-
dóttir - Minning
Fædd 25. september 1926
Dáin 20. október 1993
Sigurður J. Sigurðs
son - Minning