Morgunblaðið - 20.03.1997, Blaðsíða 49

r
I
I
I
1
I
I
1
I
)
I
I
I
!
H
MORGUNBLAÐIÐ______________________________________
MINNINGAR
VALTÝR
SÆMUNDSSON
+ Valtýr Sæ-
mundsson var
fæddur að Stóru-
Mörk, V-Eyjafjalla-
hreppi, hinn 16.
desember 1907.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
vangi 12. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sæmund-
ur Einarsson, skóg-
arvörður og hrepp-
stjóri, V-Eyjafjalla-
hreppi, fæddur 16.
júní 1872 í Stóru-
Mörk, og Guðbjörg
María Jónsdóttir, húsmóðir,
fædd 30. desember 1889. AIls
átti Valtýr 13 systkini en af
þeim eru 8 á lífi í dag.
Valtýr kvæntist árið 1948
Maríu Guðnadóttur frá Lamb-
húshól í V.-Eyjafjallahreppi, f.
23.7. 1922. Valtýr og María
eignuðust tvær dætur. Þær eru
dóttir, f. 19.2. 1951, d. 22.2.
1951 og Kristbjörg Jónína, f.
23.3. 1954, starfsmaður í Spari-
sjóði Hafnarfjarð-
ar, gift Emil Þór
Eyjólfssyni, f. 4.3.
1957, og eiga þau
tvær dætur, Valdísi
Maríu, f. 14.8. 1982,
og Karen, f. 23.9.
1985.
Valtýr starfaði
sem sjómaður í
Vestmannaeyjum á
vetrarvertíðum frá
árinu 1928 til 1942.
Um svipað leyti hóf
hann búskap að
Mið-Mörk og bjó
þar allt til ársins
1944. Á þessum árum starfaði
hann einnig við ýmsa smíða-
vinnu, t.d. byggingu Markar-
fljótsbrúar, Olfusárbrúar og
Þjórsárbrúar. Eftir að þau
hjónin fluttu í Hafnarfjörð árið
1952 starfaði Valtýr lengst af
í Rafha eða allt þar til hann lét
af störfum árið 1980.
Útför Valtýs fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Sumarið 1978 var ég svo heppinn
að kynnast Valtý, tengdaföður mín-
um þegar ég kynntist dóttur hans
sem stuttu síðar varð eiginkona
mín. Og þrátt fyrir að ég færi með
einkadóttur hans úr landi um haust-
ið eftir stutt kynni studdi Valtýr
okkur eins og ávallt síðar og tók
mér sem syni. Þegar við hjónin
komum heim til íslands nokkrum
árum síðar var það þeim hjónum
Maríu og Valla kappsmál að hjálpa
okkur við að koma undir okkur fót-
unum. Hann hellti sér út i að stækka
fyrir okkur íbúð sem var í kjallaran-
um á Öldugötunni, og þar undum
við okkur fyrst eftir að við komum
heim frá námi. Þarna sá ég hversu
miklum dugnaði og einbeitingu
Valtýr bjó yfir, þrátt fyrir að vera
þá kominn nokkuð á áttræðisaldur.
Á unga aldri þurfti Valtýr að
liggja í rúminu í tæp tvö ár vegna
lömunarveiki og gat hann þá ekki
hjálpað til við bústörf og hefur það
áreiðanlega verið mjög erfitt fyrir
hann. En á þeim árum varð hann
nátengdur móður sinni sem kenndi
honum hin ýmsu heimilisstörf, t.d.
að prjóna. Ekki hef ég séð eins
góðar pijónaflíkur hjá nokkrum
manni og honum, þrátt fyrir stóra
og klunnalega fingur lék lopinn í
höndum hans svo úr urðu dýrindis
sokkar og nærföt.
Mikið hefur sjálfsagt verið erfitt
á heimili Valla í æsku og margir
munnarnir sem þurfti að fæða enda
aðstæður til sveita allt aðrar þá en
nú. Eins og margir undir Fjöllunum
fór Valli til Eyja og stundaði þar
sjómennsku á vetrum og eftirtekj-
una lagði hann þá mest alla til heim-
ilisins að Stóru-Mörk og hefur það
líka einkennt hann alla tíð síðan,
þ.e. sælla er að gefa en þiggja.
Hann var aldrei spar á neitt við
aðra og mátti ekkert aumt sjá.
Fyrir honum var mikilvægast af
öllu að fjölskyldan hefði það sem
best og dótturdæturnar voru auga-
steinarnir hans og ósjaldan rétti
hann þeim eitthvað hvort sem það
voru sokkar eða annað sem hann
taldi að þær vantaði.
Ófáar ferðir fór Valli með ferða-
fólk inn í Mörk á sínum yngri árum.
Var þá farið á hestum og voru þær
ferðir allar farsælar enda kunnátta
Merkinga á fljótunum mikil þá eins
og nú. Valli sagði oft þá sögu þeg-
ar hann þurfti sem ungur maður
að fara austur að Steinum vegna
þess að yngsta systir hans var að
koma í heiminn. Þurfti hann þá að
ríða alla leið austur að Steinum til
að ná í yfirsetukonu og var sú ferð
ærið erfið því mikið var í Fljótinu
og Valli með nokkra hesta til reiðar
en hann lauk erindinu og komst
heim í Stóru-Mörk í tæka tíð áður
en Sigurbjörg var fædd.
Valli reyndi fyrir sér með búskap
að Mið-Mörk, en vegna fyrri veik-
inda áttu bústörfm ekki alls kostar
við hann, svo hann eftirlét systkin-
um sínum þau og hélt á mölina þar
sem hann kynntist Maríu og þau
hófu sinn búskap í Kópavoginum.
Þar bjuggu þau í nokkur ár eða
allt til þess er þau fluttu að Öldu-
götu 9 í Hafnarfirði. Hann fór út
í það að stækka húsið á Öldugöt-
unni og fórst það verk vel úr hendi.
En á þeim árum var kartöfluræktin
hjá Valla áberandi. Garðurinn við
heimili hans á Öldugötunni var
undirlagður af kartöflugrösum og
engar kartöflur voru jafnfljótt
sprottnar og hjá honum. En það
voru ekki bara kartöflur i garðinum,
þar voru einnig rófur, kál, jarðarber
og fleira. Mikið kappsmál var það
hjá Valla að hann væri fyrstur til
að koma þeim á markað og oftar
en ekki var hann að taka upp þeg-
ar aðrir voru að setja niður. Ófáir
voru þeir sem keyptu af honum
grænmeti á þessum árum. Ekki leið
á löngu þar til garðurinn á Öldugöt-
unni var orðinn allt of lítill fyrir
Valla og þurfti hann þá að fá land
hjá bænum fyrir meiri ræktun.
Seinna þegar hann flutti á Hjalla-
brautina saknaði hann sárt garð-
ræktarinnar en kom þá inn í félags-
skap eldri borgara í Hafnarfirði og
var þar virkur þátttakandi í flestu
sem þeir tóku sér fyrir hendur á
meðan heilsan leyfði. Á Hjallabraut-
inni eignuðust þau hjónin marga
vini og kunningja. Minnisstætt er
mér áttatíu og fimm ára afmælið
sem Valli hélt vinum og ættingjum.
Þá var heilsan góð og gleði hans
var mikil að sjá allt sitt fólk á ein-
um stað í boði sínu. Ekki var gleði
hans minni í fyrravor þegar hann
tók þátt í því með okkur að ferma
hana Valdísi okkar. Það var honum
mikið kappsmál og þrátt fyrir
slæma heilsu rétt áður lét hann
hana ekki stöðva sig í fullri þátt-
töku í þeirri athöfn.
Sú ást, gjafmildi og alúð, sem
Valli sýndi okkur hjónunum, stelp-
unum og öllum sem á vegi hans
urðu eru þær minningar sem við
sem hann þekktum munum bera í
bijóstum okkar alla tíð. Fyrir það
verðum við fjölskyldan þakklát alla
tíð og ég veit að Valdís og Karen
munu sakna Valla afa meir en orð
fá lýst en alltaf muna hann.
Guði geymi þig.
Emil Þór Eyjólfsson.
Ég vaknaði og þá létu pabbi
minn og mamma mig vita að hann
afi minn elskulegur væri dáinn og
kominn til Guðs. Hann sem var
alltaf svo góður og mátti ekkert
aumt sjá var horfinn frá okkur og
aldrei aftur átti ég eftir að sjá
hann og þiggja af honum mola.
Þriðjudaginn 11. mars sá ég hann
seinast og var hann þá orðinn mik-
ið sjúkur en samt fannst mér að
hann fyndi fyrir nærveru minni og
ég gat kvatt hann þá.
Hann var ákaflega lífsglaður og
oft tók hann upp munnhörpuna sína
og spilaði þá falleg og fjörug lög.
Alltaf man ég eftir því þegar hann
hringdi í okkur og var að forvitn-
ast um hvað við systurnar værum
að gera og hvort ekki væri allt í
lagi hjá okkur. Það verða þess
vegna mikil viðbrigði nú þegar
hann er farinn frá okkur og hættir
að hringja. Það var alltaf mjög
gaman þegar afi og amma komu
til okkar fyrir jólin og við bökuðum
saman flatkökur. Þá stóð afi tein-
réttur við baksturinn og hrúgurnar
af kökunum hlóðust upp. Ekki
verða jólin heldur eins eftir þetta
því ekki kemur afi með fallega
brosið sitt til okkar, en gott er að
vita af því að hann er hjá Guði.
Sokkamir sem hann afi minn
ptjónaði á mig voru miklir gersem-
ar og hlýjuðu mér mikið á köldum
vetrum. Alltaf hlustaði hann á
fréttirnar í útvarpinu og vissi um
allt það nýjasta. Álltaf man ég eft-
ir hafragrautnum sem afi fékk sér
á morgnana. Þegar ég var lítil borð-
uðum við grautinn oft saman og
ég kallaði grautinn hans afagraut,
og það mun ég gera alla mína æfi.
Elsku afi minn, nú ertu hjá Guði
og þér líður vel. Ég mun alltaf
geyma minningarnar um þig nærri
hjarta minu og elska þig alla tíð.
Þín
Karen.
Ég vaknaði á miðvikudags-
morgni hinn 12. mars þegar
mamma og pabbi komu inn til mín
og settust hjá mér og sögðu mér
að afi minn væri látinn. Afi minn
sem var svo duglegur, sterkur og
yndislegur maður. Hann vissi alltaf
hvað var að ske í fréttum og fylgd-
ist með hvað væri að ske hjá okkur
Karen í skólanum og alltaf var
hann að spyija hvernig við hefðum
það en aldrei var hann neitt að
kvarta þó að oft ætti hann erfítt,
einkum nú í seinni tíð.
Aldrei fannst mér afí vera neitt
gamall, alltaf eins, og þótt hann
væri kominn á níræðisaldur þá
varð ég ekki svo mikið vör við kyn-
slóðabilið. Á Sólvangi þar sem hann
dvaldi síðan í maí í fyrra fór heilsa
hans að bila en sem betur fer þurfti
hann ekki að þjást lengi og nú er
hann kominn til Guðs og það er
ég viss um að honum hefur verið
tekið opnum örmum.
Mikið þótti mér vænt um að þú
hafðir heilsu til þess að mæta í
ferminguna mína, þá var heilsan
góð og fullan þátt tókst þú í þeim
degi með litlu fjölskyldunni okkar,
bæði í kirkjunni og veislunni. Þú
talaðir oft um hvað þér hefði þótt
þetta ánægjulegur dagur, einbeitni
og staðfesta þín kom þar skýrt í
ljós, af þessum degi ætlaðir þú sko
alls ekki að missa.
Það er erfitt að skrifa þessa grein
því tárin falla á blaðið og minning-
arnar hrannast upp, t.d. þegar við
vorum saman á ættarmótunum og
í sumarbústaðnum fyrir austan
þegar amma varð sjötug. Ekki var
heldur verra að heyra þig segja frá
æskuárunum að Stóru-Mörk og
hversu mikið hefur breyst síðan þá
og hrædd er ég um að ekki væru
margir sem sættu sig nú við að
eiga bara einar buxur eins og þú
áttir þá og þurfa að bíða eftir þeim
úr þvotti. Ég get líka sett mig í
þín spor varðandi fegurðina þarna
austur frá, því sjálf hef ég dvalið
þarna í sveit og þekki þess vegna
suma af þeim stöðum sem þú talað-
ir um við okkur.
Vertu sæll, ejsku afí minn, og
Guð geymi þig. Ég mun ætíð sakna
þín og bera nafn þitt og ömmu
með stolti.
Þín
FIMMTUDAGUR 20. MARZ 1997 49
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
STEFÁN GUTTORMSSON,
Mánagötu 12,
Reyðarfirði,
verður jarðsunginn frá Reyðarfjarðarkirkju
laugardaginn 22. mars kl. 14 eftir hádegi.
Dagmar Stefánsdóttir,
synir, tengdadætur,
barnabörn og barnabarnabörn.
Eiginmaður minn og faðir,
JÓN ÞORGEIR JÓNSSON
vélstjóri
frá Birnhöfða,
Hrafnistu Reykjavík,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 18. mars.
Ágústína Elíasdóttir,
Óskar Rafn Þorgeirsson
og fjölskyldur.
+
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
KRISTJÁN PÉTURSSON
byggingameistari,
Hlyngerði 2,
lést á gjörgæsludeild Sjúkrahúss Reykjavíkur
18. mars.
Kristjana Árnadóttir,
Guðrún Katla Kristjánsdóttir,
Brynjar Kristjánsson.
+
Hjartkær eiginkona mín, dóttir, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN ERLA ÁSGRÍMSDÓTTIR,
Frostafold 14,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu þriðjudaginn 18. mars.
Sigurður Hjörtur Benediktsson,
Þorbjörg Eiríksdóttir,
Þorbjörg Erla Sigurðardóttir, Sigurður B. Sigurðsson,
Eltn Sigurðardóttir,
Benedikt Sigurðsson, Jóhanna K. Guðmundsdóttir,
Eiríkur Sigurðsson
og barnabörn.
+
Bróðir okkar,
INGVAR RAGNAR INGVARSSON
frá Hvítárbakka,
Bergholti í Biskupstungum,
sem lést á heimili sínu 12. mars sl., verður
jarðsunginn frá Skálholtskirkju laugardaginn
22. mars kl. 14.00.
Jarðsett verður í Bræðratungu.
Fyrir hönd systkina og annarra vandamanna,
Haukur Ingvarsson.
Valdís María.