Skírnir - 01.01.1911, Blaðsíða 56

56
Helgi.
Hún kom oft yfir í vinnustofuna til hans, með skó
af sýslumanninum eða frúnni eða börnunum, þegar þurfti
að lappa þá.
Það voru hátíðisdagar Helga.
Þá gat hann talað við hana fáein orð. Hún rétti hon
um oftast höndina, þegar hún fór, og hann fékk að halda
í hana dálitla stund.
Einu sinnu kom hún með skó sem hún átti sálf, og
bað hann að lappa þá.
Aldrei hafði Helgi vandað eins viðgerð á neiuum
skóm og hennar. Honum fanst hann aldrei geta gert
nógu vel við þá.
Daginn eftir kom Þóra að sækja skóna.
»Eg ætla að biðja þig að borga mér ekkert fyrir þetta.
Það var svo lítið sem þurfti að lappa þá«, sagði hann
um leið og hann rétti henni skóna.
»Það var nú alveg óþarfi að gefa mér fremur en
öðrum«.
»En við erum sveitungar og gamalkunnug. Eg vona
að þú þiggir þetta af mér, Þóra«.
»Þakka þér fyrir; en eg hefði ekki getað þegið þetta
af neinum, nema þér«, sagði Þóra, og leit niður fyrir sig.
Hún rétti honum höndina. Hann greip hana og þrýsti
hana.
Eftir þetta fór Helgi að venja komur sínar yíir í eld-
húsið til Þóru, og sitja hjá henni stund og stund. Fyrst
gerði hann sér til erindis, að spyrja hana hvernig henni
líkuðu skórnir, sem hann hafði lappað.
Hann minti hana á að koma með þá til sin, þegar
þyrfti að lappa þá aftur. Hann spurði hana hvort hún
hefði ekki fengið bréf að heiman, og hitt og þetta.
Og altaf gerði hann sér ný og ný erindi.
Sunnudagskvöld eitt, annan veturinn sem Þóra var
í kauptúninu, sat hún inni hjá Helga í svcfnherberginu
hans.