Skírnir - 01.01.1911, Blaðsíða 63

Helgi.
63
fór að þurka af þvegBum bollum sem hvolfdu þar á bakka.
Helgi opnaði dyrnar betur og kom inn. Hann var
blá-hvítur af kulda og hor. Hár hans var ógreitt, og föt-
in blettótt og slitin og öll í hrukkum og fellingum.
Hann haltraði inn að eldhúsborðinu, og settist á stól
sem stóð þar.
Þóra leit á hann. Meðaumkun og viðbjóður skein
úr svip hennar. Hún leit óðar af honum aftur.
»Nú er Ingvar búinn að segja mér upp húsnæðinu«r
sagði Helgi.
Þóra þagði.
«En það gerir nú raunar ekki mikið til. Eg hefi
ekkert að gera með vinnustofuna lengur. Það kemur
hvort sem er enginn til mín. Mér þykir verst að Guð-
mundur vildi endilega fá litla herbergið líka. Það hefði
verið alveg nóg handa mér til vorsins. En það var ekki
von að Ingvar gæti látið mig hafa það lengur, úr því eg
gat ekki borgað húsaleiguna. Og eg vona að eg fái að
liggja einhversstaðar inni, þangað' til að eg get komist
burtu«.
Þóra sagði ekkert. Hún hélt áfram að þurka af boll-
unum og leit ekki á Helga.
»Hvað eg hlakka til að komast burtu héðan. Eg
vona að guð gefi, að mér gangi betur að fá mér atvinnu
einhversstaðar annarsstaðar«, sagði hann og leit upp og
framan í Þóru.
»Og þá vona eg, að eg geti bætt upp öll leiðindin og
allar áhyggjurnar sem þú hefir haft út af mér í vetur.
Og þá ættirðu ekki að þurfa að vinna eins mikið, og
þú verður að gera núna«.
Helgi þagði stundarkorn, og starði á Þóru. Hún forð-
aðist að líta á hann.
»Þóra, mér hefir oft liðið illa í vetur. Eg hefi stund-
um verið svangur og kaldur. En það hefir fieira gert
mér lífið þungbært.
Eg hefi svo sjaldan fengið að tala við þig. Mig hefir
svo oft langað til að tala við þig um ástæður mínar, tala