Skírnir - 01.01.1911, Blaðsíða 72

72
Ritfregnir.
legt, hversu vetrarins gætir lítt í ljóðum hans. Og þó honum
bregSi fyrir hiS ytra, þá finnur hann óSar ný blómalönd hiS intira.
ESa hvaS segir hann ekki, þegar haustar aS, þegar söngfuglarnir
eru svifnir burt og blómtíSin er á enda:
Nei, sönglíf, blómlif finst nú aS eins inni,
þar andinn góður býr sér sumar til
með söng og sögu, kærleik, vina-kynni
á kuldatíð, við arinblossans yl.
En á sumrin! — Ja, þá hefir hann haft þaS til aS lyfta sór
upp. Þá hefir hann fariS um Laugardalinn, og þá urðu Gilsbakka-
ljóS hans til; þá hefir hann kveSiS gamanvísur um sláttinn eSa
látiS sig dreyma skógardýrSina í útlöndum. ESa eru öll þessi ljóð
ef til vill orSin til í skammdeginu til þess aS verjast myrkri og
kulda vetrarins ? — Hver veit þaS nema skáldiS.
En víst er um þaS, aS vorsins skáld verSur Steingrímur ávalt
talinn. Og þeir, sem vilja minnast sumargleSinnar hans og ástar-
sælunnar, eins og hann hyggur hana fegursta, lesi »Systkinin f
berjamó« (bls. 131) og »Unadal« (bls. 123).
Mörgum kann nú aS virSast kvæSi þessi nokkuS »rómantisk«,
nokkuS fjarri veruleikanum. En þaS verður aS meta hvert skáld
á hans eiginn kvarSa og eftir aldarhætti þeim, er hann lifSi og
hrærðist í, á meSan hann var upp á sitt bezta. Enda má líka
finna veruleikann í ástaljóðum Steingrims og hann full sáran og
bitran (sbr.: »Kveðja« bls. 184 og »Fyrr og nú« bls. 188). í
sambandi við ástaljóð Steingríms má heldur ekki gleyma barnagæl-
um hans: »Sof nú, mitt barn« (bls. 192) og »Tí tí« (bls. 193), og
þá sízt perlunni: »Verndi þig englar, elskan mín« (bls. 158).
En þaS eru fleiri strengir á hörpu Steingríms en þetta. Og
hafi honum fyrrum verið helzt til gjarnt aS bregða hinum rósrauðu
gleraugum rómantíkurinnar upp fyrir hugskotssjónir sínar, þá hefir
hann á manndómsárunum haft önnur dekkri gleraugu í takinu. En
meS þeim leit hann oft og einatt köldum og rólegum spekings aug-
um á lífið. Og þá urðu til heimsádeilur hans og fyndnisstökur.
Einskis hefir hann þó mist af hásæi sínu í ljóðum þessum, og alt
af lifir hin sama bjarta trú að baki, þótt orSin verSi stundum
nokkuS hvöss. Eða beri menn saman »Vegur sannleikans« (bls.
210) og hina fögru trúarjátningu skáldsins í »Lffshvöt« (bls. 206).
Ekki er neitt dregið úr á fyrri staðnum, þar sem sagt er:
Sagan þér, ef vita vilt,
vottinn þess mun sýna,