Skírnir - 01.01.1911, Blaðsíða 34

34
Sægróður íslands.
mikill og tíður, sækir gróður hærra upp en þar sem s ó-
laust er. Neðra takmark fjörugróðurs er hér um bil við
fjörumark smástraums. Það er auðskilið að ekki er rétt
að setja takmörkin við lægsta fjörumark eða stórstraums-
fjöru, því að þá væru jurtir taldar til fjörugróðurs, ertil-
tölulega sjaldan liggja á þurru. Fjörugróður er þá sá gróð-
ur, sem liggur á þurru um hverja fjöru.
Fjörugróður er mjög blómlegur víðast hvar á kletta-
ströndunum. Grænir þörungar eru þar lang-tegundarík-
astir, þar næst koma brúnir þörungar, en rauðir eru mjög
fáir og vaxa helzt í gjótum og glufum eða undir þanginu.
Þótt grænu þörungarnir séu tegundaflestir þá ber lang-
mest á brúnu þörungunum í fjörunni og einstaklingamergð
þeirra er langmest. Ekki þarf annað en benda á þang-
beltið í fjörunni þessu til skýringar. Tegundafjöldi græn-
þörunga og einstaklingafjöldi brúnþörunga einkenna fjöru-
gróðurinn.
Grróðurinn í fjörunni er ekki jafn blómlegur alstaðar.
Mestur gróður og fjölbreyttastur er þar sem sjógangur er
talsverður, en inni í fjarðarbotnum er gróður víða fátæk-
legur einkum þar sem stórár renna til sjávar. Talsverð-
ur munur er á því hve vel tegundirnar þola sjóganginn;
til dæmis má taka þangtegundirnar. Bóluþangið er mest
innan til í fjörðunum, en skúfaþang og klóþang á and-
nesjum, og þola því sjóganginn betur. Þal sumra tegunda
er tiltölulega mjótt og leðurkent eða seigt er þær vaxa
þar sem mikill sjógangur er, enda þurfa þær á því að
haldaþví að ella mundu þær slitna sundur. Margar inn-
fjarða tegundir mundu alls ekki geta þrifist í miklum öldu-
gangi af því að líkami þeirra er svo veikbygður að hann
mundi tætast sundur.
2. Djúpgróður. Gróður þessi tekur við þar sem fjöru-
gróðurinn endar, eða við fjörumark smástraums, og nær
svo langt niður í djúpið sem birtan leyfir. í gróðri þess-
um eru rauðir þörungar lang-tegundaríkastir, næst þeim
ganga brúnir þörungar, en grænir eru örfáir. Brúnu þör-
ungamir eru stórvaxnastir og einstaklingamergðin er ákaf-