Samvinnan - 01.08.1973, Blaðsíða 4

ríma! Ég hálf vorkenni þessu
blessaða unga fólki, sem ekkert
hirðir urn ljóðstafi og rím, því
að enginn lærir neitt af því
sem það setur saman. Og á-
reiðanlega er tungunni meiri
styrkur að ríminu. „Maður
þarf aö kunna skolli margt ef
vel á að ríma“, var haft eftir
séra Matthíasi. En sleppum því,
líklega hentar hverri tíð sín
klæði.
Síðasta hefti hefir sitthvað
að bjóða. Og stórskemmtileg
myndin af reiðlagi kerlu á káp-
unni! En að sjálfsögðu mis-
jafnlega skilið og þakkað, að
vonum, sennilega ætlazt til aö
viðbrögðin yrðu svipuð og raun
varð á, hópurinn þannig val-
inn. Og ekki sé ég neitt á móti
því að ritið taki slíkt til um-
ræðu. En mikið má vera ef kerla
hefir ekki nokkuð til síns máls,
hvað sem hver segir. Um það
þrátta ég samt ekki. Um hitt
þykist ég mega vitna, eftir að
hafa um hálfrar aldar skeið
kynnzt miklum sæg heimila
og átt við þau og börn þeirra
samstarf, að ekkert hefir snort-
ið mig dýpra, eða fegurra birzt
mér í mannlegu eðli, en kær-
leiksþel konunnar og fórnfús
hugur. Og þessa þarf mann-
legt samfélag fyrst og fremst
að fá að njóta á þeim vett-
vangi, sem því er sérstaklega
ætlaður og mannlífi drýgst til
velfarnaðar. Og hvar skyldi
hann vera?
Ég fagna skeleggri grein um
Samvinnuhreyfinguna og
byggðaþróunina. Og eins urn
skólann og samfélagið. Og
vissulega er þar margt fleira
áhugavert, eins og t. d. grein-
in um Fyrirmyndarsamfélög,
og líka sú urn karlinn Lí Pó,
o. fl. En æði margt er þar nú
samt, sem ég botna ekki í, reyni
að lesa, en skil ekki. Og við
það verð ég að sjálfsögðu að
sætta mig.
En svo er þetta um sendi-
bréfin, sem ritstjórinn telur að
fari heldur fækkandi. Það kom
mér ekki á óvart. Ég hefi haft
gaman af því að skrifa bréf,
þegar tími gafst til. En aðeins
þeim sem vildu svara mér. Og
líklega er flestum svo farið, að
hafa litla ánægju af „að tala
út í tómið“. Þess vegna mun
sá, sem vill fá bréf, þurfa að
gjalda líku líkt. Hann þarf að
svara þeim. Því sting ég upp á
því, að ritið taki upp þann sið
að svara bréfum, mynda slík
tengsl milli þess og lesenda
HOTEL SAGA ATTHAGASALUR
Fyrirtækí - Atthagafélög
Starfsmannahópar
Kynnið ykkur þær breytingar og auknu möguleika et*
skapazt hafa við stækkun á Átthagasal hótelsins.
Getum nú annazt allt frá 10—190 manna veizlur, fundi o.fl.
í þessum sal og móttökur fyrir allt að 300 manns.
Félagasamtök og starfsmannahópar er haldið hafa árshátiðir
sínar I Átthagasalnum undanfarin ár eru vinsamlega
beðnir að hafa samband við okkur sem fyrst.
HÓTEL SAGA, slmi 20600.
HÓTELSAGA
simi 20600
HANSA-húsgögn
HANSA-gluggatjöld
HANSA-kappai
HANSA-veizlubakkar
VönduS íslenzk framleiSsla.
UmboSsmenn um allt land.
þeim hefðbundna vana að
sinna. Þá hugsa ég að bréfin
taki að streyma að nýju.
Með vinsemd.
Snorri Sigfússon.
Reykjavík, 4. ágúst 1973.
Herra ritstjóri:
í þriðja hefti Samvinnunnar
er kvartað yfir pennaleti les-
enda. Þess vegna færðu nú
þetta bréf.
Ég verð að segja, að þriðja
hefti Samvinnunnar olli mér
talsverðum vonbrigðum. Málið,
sem tekið er fyrir, er útjaskað
umræðuefni. Þó að nafninu til
fjalli heftið um einhverja bók-
arskruddu, snýst efni þess mest
um hina margumtöluðu stöðu
konunnar í nútímaþjóðfélagi,
og ég er búinn að fá nóg af því
umræðuefni í bili. Vandamál
er aldrei leyst með tali einu
saman, heldur eru það verkin
og hugsunarhátturinn, sem að
baki þeim liggur, sem geta á-
orkað einhverju.
Það orkar líka tvímælis, hvort
eyða beri miklum tíma í að
ræða einstök sjúkdómsein-
kenni, sem svokölluð vestræn
menning hefur kallað fram.
Mannkynið hefur tekið geysi-
legum framförum, eða réttara
sagt: það hefur fengið í hend-
ur geysilega þekkingu. Jafn-
framt hafa þjóðfélögin orðið
fyrir langri röð stökkbreytinga,
sem gerast með æ meiri hraða
og veita manninum æ minni
4