Eimreiðin - 01.01.1974, Qupperneq 68

EIMREIÐIN
ýmsum efnahagslegum markmiðum, stilla kröfum í hóf og
fella önnur niður. Þótt margir ýki í þessum umræðum eins og
gengur, þá þarf að fara og er þegar farið að taka tillit til margs
á þennan hátt. Nýir siðir og ný stefnumið þurfa að ná til alls
mannkyns á mörgum sviðum, ef árangur á að nást, þannig að
varla ýtir þetta heldur mjög undir sérkenni þjóða.
Svo aftur sé vikið að Sigurði Lindal, þá hefur liann verið
samkvæmari sjálfum sér í þessum efnum en flestir aðrir. Þeg-
ar á árinu 1965 réðist hann í ræðu á lífskjarakapphlaupið og
hóflausa kröfugerð einstaklinga og stétta. Síðan hefur hann oft
bent á kröfuhörku unga fólksins, þar á meðal háskólastúdenta,
sem þykist hafa annað gildismat en hinir eldri, jafnframt þvi
sem það er sífellt að heimta þetta eða hitt, sem ekki verður
fullnægt nema með peningalegum ávísunum á þjóðarfram-
leiðsluna.
Allir eru reyndar sjálfum sér ósamkvæmir á einhvern hátt,
bæði í orði og gjörðum, en tvöfeldnin er alla jafna miklu meira
áberandi hjá hörðu vinstra fólki og þeim unglingum, sem eiga
róttæknina sameiginlega með því. Þetta fólk neitar oft að horf-
ast í augu við staðreyndir og lifir gjarnan í heimi rósrauðrar
rómantíkur (utopiu), sem er í engu samræmi við veröldina,
sem við lifum í, eða mannfólkið, sem í henni hrærist. 1 engu
er þetta eins áberandi og i „mannúðinni“, sem þetta fólk er
sífellt að bera á torg, en lausnir vandans skulu jafnan vera á
kostnað allra annarra en þess sjálfs. Á efnahagssviðinu dreym-
ir það um steiktar, fljúgandi gæsir í hvers manns munn, ef að-
eins „réttir“ menn sitji í valdastólum. Þvi verða vonbrigðin oft
milcil, eins og haft er eftir einni lýðskrumshetjunni: hvort ekk-
ert væri til ráða annað en gömlu „íhaldsúrræðin".
Þetta er gert að umtalsefni hér, af því að margt af róttæka
fólkinu þykist vera, og er stundum, leiðandi afl í þjóðernis-
málum. Auðvitað getur það stundum haft rétt fyrir sér, en
hætt er við, að það stjórnist í þeim efnum mjög af draumór-
um, óraunsæi og ósamkvæmni, eins og í öðrum málum. Þetta
eru hinir góðviljuðu, en svo eru hinir líka ófáir, sem vita vel,
hvað þeir eru að gera. Þeir nota þjóðernishyggju og önnur vin-
sæl mál miskunnarlaust í valdabaráttunni. Þótt þeir séu þannig
komnir æði langt frá markmiðinu um, að „öreigar allra landa
sameinist", þá geta þeir hugsað sem svo, að slík frávik megi
alltaf leiðrétta síðar.
Misnotkun þjóðernishyggju er svo sem ekkert séreinkenni
hjá róttækum vinstrimönnum. Ef svo væri, mundi fasisminn
ekki vaða svona uppi í heiminum sem raun ber vitni. Lýð-