Eimreiðin - 01.01.1974, Qupperneq 74

EIMREIÐIN
viðurkenna, að Keflavíkursjónvarpið er lítilvægt á móti ör-
yggi þjóðarinnar og samstöðunni með vestrænum þjóðum. En
háværi minnihlutinn var húinn að fá hvorki meira né minna
en heila rikisstjórn á sitt band með öllu, sem af því hefði get-
að leitt. Enda vaknaði þjóðin upp við vondan draum. Eins og
áður segir, átti Keflavikursjónvarpið áreiðanlega drjúgan þátt
i þessari þróun. Má þá ekki segja, að skemmtunin hafi verið
of dýru verði keypt?
Hugmynd okkar Sigurðar Líndals um að flytja herstöðina
norður á Melrakkasléttu mundi einmitt leysa þennan vanda og
ýmsan annan, sem menn gera þó mismikið úr. Annars er það
utan ramma þessarar greinar að ræða þetta mál frekar hér.
Aðeins skal þó mótmælt þeirri skoðun, sem komið hefur fram,
að á Melrakkasléttu yrðu Kanarnir um aldur og ævi. Þeim,
sem dettur það í hug, hlýtur að finnast, að þar séu þeir ekki
fyrir neinum og muni því gleymast. Auðvitað gleymast þeir
ekki, en ekki yrðu þeir þar mikið fyrir landsmönnum, sem
verður að teljast kostur fyrir alla aðra en þá, sem endilega
vilja hafa Kanana í göngufæri.
Þrátt fyrir flutning herstöðvarinnar mundu sömu eða svipuð
uppsagnarákvæði eiga að gilda eins og áður. Aðeins væri sjálf-
sagt að láta einar, almennar þingkosningar fara fram, áður en
uppsögn kæmi til framkvæmda. Væri þá tryggt, að ekki væri
hægt að koma svo aftan að fólki sem núverandi stjórn ætlaði
sér.
Sigurður Líndal ásakar Sjálfstæðisflokkinn harðlega fyrir að
mjög hafi dregið úr þjóðernishyggju hans. Miðað við gjör-
breytt viðhorf í síminnkandi heimi annars vegar og hörmulega
reynslu mannkynsins af ákafri þjóðernisstefnu hins vegar má
vissulega halda fram gagnstæðri skoðun, að það sé einmitt
þroskamerki flokksins að vera ekki í kapphlaupi við öfgaöfl
um sem ákafasta þjóðernishyggju. Að vísu hefur Sjálfstæðis-
flokkurinn tekið þátt i uppboðinu um milufjölda landhelg-
innar, en það mál er svo nátengt efnahagslegum hagsmunum
allra landsmanna og lífsafkomu þjóðarinnar, að þar eru allir
íslendingar sammála um hið endanlega markmið, hvaða tölu
sem pólitiskir duttlungar henla að flagga með hverju sinni.
Það er frekar í daglegri framkvæmd þessara mála, sem Sjálf-
stæðisflokkurinn hefur mælt með hófsemi. Ekki ber það i
sjálfu sér vott um skort á þjóðernisvitund heldur fremur þeirri
trú, að við þurfum að jafnaði að lifa í sátt við nágranna okkar,
og að í því felist besta tryggingin fyrir sjálfstæði þjóðarinnar.
Þeir, sem liafa harðast barist fyrir hinu gagnstæða, brýna mjög
74