Félagsbréf - 01.05.1959, Blaðsíða 8

<
6
PÉLAGSBRÉP
sviö þess almenna siðgæðis, sem er grundvöllur vestrænnar menn-
ingar.
Þannig er á það bent, að mjög víðtækar lögboðnar almanna-
tryggingar hljóti smám saman að lama þá siðf erðisvitund manna,
að þeim beri sjálfum að afla heimilisþarfa meðan þrek leyfir
og atvinnu er að fá, enda séu aðstæður fjölskyldunnar ekki á
einhvem hátt óeðlilega erfiðar. Ef tilfinningin fyrir þessari
meginábyrgð manna í frjálsu þjóðfélagi dofni, þá sé eins víst,
að andstaðan gegn ofurvaldi ríkisins hverfi um leið, enda eðli-
legt, að þeim sé falin forsjáin, sem eftir henni sækist. Og því
verður ekki neitað, að margur er sá maðurinn, sem feginsam-
lega gnpur tækifærið til flótta frá ábyrgðinni, ekki sízt þegar
samvizkan er friðuð af samdóma yfirlýsingum allra leiðtoga
þjóðarinnar um það, að honum sé ekki ætlandi að bera einum
ábyrgðina.
Það er því eklci að furða, þótt einræðissinnar gripi fegins
hendi þetta þæga vopn eins og átti sér stað í Hitlers-Þýzkálandi
og nú á sér stað hvarvetna þar sem kommúnistar seilast til valda,
þó að framkvæmdin verði nokkuð önnur eftir valdaránið.
Fyrir lýðræðissinna er hinn gullni meðalvegur hins vegar vand-
rataðri. Þjóðfélagið á að sjálfsögðu að sjá vel fyrir þeim, sem
hart hafa orðið úti í lífinu. Það á einkum að greiða götu þeirra,
sem vilja reyna að bjarga sér, jafnvel þótt vanmátta séu, en
það á umfram allt að forðast að ala upp landeyðuhugsunarhátt.
Það á t. d. ekki að lítillækka láglaunaðan tveggja bama fjölskyldu-
föður með því að „styrkja“ hann með þúsund krónum, eftir að
það hefur hirt af honum fimmtán eða tuttugu þúsundir í beinum
og óbeinum sköttum. Og það á ennþá síður að skemmta milljón-
eranum með sams konar barneignaverðlaunum.
Þetta allt er lýðræðissinnum hollt að hafa hugfast í umræðum
um þessi mikilvægu, en vandmeðförnu mál, mál, sem beinlínis
snerta spurninguna um það, hvernig hægt sé að tryggja almenna
hagsæld án þess að skerða þær hugsjónir manndóms og siðgæðis,
sem lýðræðið byggist á.