Félagsbréf - 01.05.1959, Blaðsíða 11

Rætt við Gu&mimd Steimssoii
Skáldsaga Guðinundar Steinssonar, Maríumyndin, sein kom út rétt fyrir síðustu
jól, liefur lilotið einróma lof gagnrýnenda. Er engum vafa bundið, að með lienni
hefur liinn ungi höfundur unnið afrek, er slcipar lionum í flokk listrænni höfunda
vorra. Samtal það, er hér fer á eftir, áttnm við Guðmundur Steinsson 10. apríl s.l.
— Er langt síSan þú ákvaSst aS
verSa rithöfnndur?
Ég ákvað það aldrei. Þegar ég
fór að lesa sæmilegar bækur,
laukst upp fyrir mér nýr og
merkilegur heimur. Svo kom það
yfir mig að mér fannst ég þurfa
að skrifa sjálfur. Ég man, að mér
þótti það ákaflega einkennilegt
þá, en nú er það orðið mér sjálf-
sagður hlutur.
Ég byrjaði á því að yrkja ljóð.
Það var áreiðanlega mjög lélegur
skáldskapur, flest. Hann birtist
aldrei og ég á ekkert af bonura
lengur. Ég fór einu sinni með
hvæði til Villijálms frá Skáholti.
Hann bjó þá í litlum skúr iimi í
Kleppsholti; kallaði hann Höll
sumarlandsins. Hann er eini mað-
urinn, sem hefur hvatt mig til
sháldskapar.
'— Fyrsta skáldsagan þín heitir
Síld. Viltu segia mér eitthvaS um
hana?
Ég hef lítið uni hana að segja.
Hún var mér ekkert annað en stíl-
æfing. Þetta var efni sem ég gat
ekki gert neitt úr. Ég skrifaði
hana út úr neyð. Ég varð að skrifa
eittlivað, þó ég gæti það ekki. En
ég lærði áreiðanlega mikið á heimi
í meðferð inálsins.