Félagsbréf - 01.05.1959, Blaðsíða 44

42
FELAGSBREF
af handaliófi upp úr lesmálinu, sagði haim, en tæmandi væri þessi
skrá ekki, heldur aðeins dálítið sýnishorn. Hann lauk máli sínu með
nálega sömu orðum og Steplianovich:
„Höfundur gæti notað liandrit sitt fyrir uppkast að sögu, en hann
á emi eftir að vinna lir því.“
„Félagi Rasumkin, þessi skýrsla þín er villandi“, sagði trésmiðurinn
og var orðinn jafn sveittur í framan og Jósef Mirov. „Þú tínir orð>-
skrípin upp úr tahnáli sögupersónanna, ég lief ekki búið þau til,
heldur nota ég þau til að draga upp ófegraða mynd af málfari fólks
nú á dögum.“
Enn á ný hófst á loft vinstri hönd Krestanoffs ritstjóra.
„Félagar“, sagði hann titrandi röddu, blíðlega, „engar bókmenntir
eru betri en lélegar bókmenntir. Saga Carpenters er ónýtt verk, ekki
einu sinni notliæf sem uppkast. Höfundi ber að brenna liandritið og
semja nýja bók frá rótum. Svona bækur, ef út eru gefnar, skaða flokk-
inn meira en öll níðrit afturlialdsins samanlögð, því að þær veifa
flaggi lians og eru þar af leiðandi taldar hans málpípur. Þó að félagið
Ný kynslóð orkaði engu öðru en því að koma í veg fyrir útgáfu bóka
á borð við „Fiskurinn ræður“ væri gagnsemi þess stórkostleg,- Jjví ég
endurtek: Engar bókmenntir eru betri en lélegar bókmenntir.“
„0, ekki segi ég það kannski“, tautaði stórskáldið Ljublin annars
liugar og lék sér fingralipur að blýantsstubbi sem liann hafði fundið
í vestisvasa sínum. „Ekki segi ég nú það kannski.“ Og var niðurlags-
lireimur í rödd lians, söngtónn sem dó út, eins og mælt liefði fram
ljóðstef í einrúmi.
Trésmiðurinn hafði um stund liorft í gaupnir sér, mi leit liann upp
og reis á fætur.
„Ég þarf ekki að því að spurja“, sagði liann, „Ný kynslóð drepur
ekki skáld sín til þess að sigla með þau dauð í lestinni, — ég ætla
að fjarlægja líkið áður en kemur nálykt. Yerið þið sælir.“
Þeir horfðu þegjandi á liann ganga hurt, sumir ögn spyrjandi á
svipinn, eins og þeir áttuðu sig ekki, þangað til hann var kominn út
að dyrunum og þeir sáu að hann ætlaði burt, þá kallaði Stephanovich
á eftir honum:
„Ertu að fara Pétur? — Þú gleymir handritunum þínum.“
„Nei“, svaraði Pétur Carpenter og leit sem snöggvast um öxl, „ég
gleymi engu.“ Og var horfinn.
„Allt eða ekkert“, sagði Stanislás Stanza dimmraddaður inni í liorn-
inu og lét bókina sem hann liafði haldið á detta á gólfið. „Ég segi