Félagsbréf - 01.05.1959, Blaðsíða 36

34
PÉLAGSBRÉF
„Aldrei mundi mér detta í liug að smíða borð með sama lagi og
Jósef Mirov“, sagði Gromiko. Daniloff, „ég rnundi láta tvær lappirnar
á því snúa upp og tvær niður, — hitt væri ekki annað en eftiröpun.“
„Það er einmitt það“, sagði Steplianovich, „Fiskurinn ræður“ er
einmitt samansettur eftir þessari reglu, að mér virðist, og þó sérstak-
lega með hliðsjón af skáldsögum Ljublins.“
„Ekki stæling þá, eða livað?“
„Nei, einhver skrumskæling frekar. Sjáið þið til, það er ekki nóg
að vera frumlegur orðliákur eins og félagi Ljublin, heldur skal öll
hans snilld blikna og verða litlaus í samanburði við ferlega frásagnar-
dirfsku Péturs Carpenters. En þetta ætlaði ég reyndar ekki að segja
fyrr en —“.
„Þögn! Er ekki verið að berja?“ greip Daniloff fram í fyrir honum,
-—- „ekki lieyrðist mér betur.“
„Það er engin mislieyrn, þeir eru komnir alla leið inn í forstofuna“,
sagði Jósef Mirov og leit á klukkuna, sem hann hafði nú sett rétta,
— liana vantaði fimm mínútur í níu.
„Afsakið piltar.“ Stephanovicli snaraðist til dyra og steig svo fast
niður að slitið trégólfið urraði undir fótum hans. Síðan leið drjúg
stund án þess að nokkuð gerðist, utan hvað þungir dynkir buldu við
frannni í anddyrinu aftur og aftur, eins og bamabókahöfundurinn ætti
þar í hatrömum áflogum við tröllskessur og risa.
„Hvers konar uppeldi er þetta eiginlega?“ tautaði Daniloff, „þeir
stappa af sér snjóinn inn á gólfi!“
Jósef Mirov svaraði ekki, en hló þöglum brjósthlátri lokuðum munni
og liristist rólega upp og niður í stólnum. Ofninn á bak við hann var
tekinn að roðna.
Loksins gekk lítill maður í stofuna, Stanislás Stanza, með rauðan
trefil um liálsinn, einn þessara manna sem aldrei setja upp liöfuðfat
og sjaldan láta klippa sig, — í glæsilegum gulum hárluhba lians lágu
enn nokkrar minniháttar snjófannir og sytmðu undan þeim smálækir
ofan um ásjónu skáldsins. Hann kinkaði kolli til þeirra Mirovs og
Daniloffs, en eyddi ekki á þá orðum, settist á tágastól innst í horni
hjá bókaskápnum og beindi atliygli sinni að honum.
„Félagi Stanza mætti vera ögn þjóðlegri, þó aldrei nema liann sé
séní“, sagði Jósef Mirov glottandi. „Hvað liefurðu gert við smiðinn?“
„Krossfest liann“, svaraði Stanza annars hugar og liafði fundið sér
Ijóðaþýðingar Pasternaks og tók að raula sænskan lagstúf mjúkri
lágröddu: „1 fyrsta sinn ég sá þig, það var einn sumardag“. En nú