Félagsbréf - 01.05.1959, Blaðsíða 59

FELAGSBREF
57
inni. Orrusluvöllurinn var marflöt slétta
án fylgsna c.ða felustaða. Tichoniolov ók
vögnunum sínum saman í stríðsstöðu,
sem hann einn þekkti. Þannig höfðu
Rómvcrjarnir eflaust fylkt stríðsvögnum
sínum. Það kom í ljós, að Tichomolov
hafði vélbyssu. Gera verður ráð fyrir
því, að hann hafi stolið henni og geymt
liana í þcssum tilgangi. Með þessari vél-
hyssu hratt Tichomolov árásinni, hjarg-
aði hinu dýrmæta geymslufé sínu og
komst í hurtu með alla vagnalcstina, að
tveimur undanskildum, sem misst liöfðu
dráttarhcstana.
„Hvers vegna sóar þú mönnum þín-
um?“ var Baulin spurður í herforingja-
ráði stórfylkisins, nokkrum dögum eftir
bardagann.
„Ef ég geri það, þá er það eflaust
nauðsynlegt ....“
„Gættu þess, að þú gangir ekki of
langt ....“
Tichomolov var ekki náðaður, en við
vissum, að hann myndi koma þrátt fyrir
það. Hann kom með skóhlífar á hcrum
fótunum. Hendur hans voru sundur-
tættar og svört sárabindi dingluðu nið-
ur úr þeim. Þau drógust á eftir honum,
eins og skikkja. Það var í sveitaþorpinu
Bydjatitj, sem Tichomolov skaut upp
kollinum, á svæðinu fyrir framan kat-
ólsku kirkjuna, þar sem við höfðum
tjóðrað hcstana okkar. Baulin sat á
tröppunum framan við kirkjudyrnar og
baðaði fæturna á sér upp úr bala. Tærn-
ar á lionum voru rauðglansandi eins og
Járn, Jiegar hyrjað er að lierða það.
I-okkar af grófu, hörgulu hári löfðu nið-
ur á hið unglega enni Baulins. Fun-
heitir geislar sólarinnar brenndu tígla
og helluþak kirkjunnar. Bizjukov, sem
stóð við hliðina á sveitarforingjanum,
stakk vindlingi á milli vara hans og
kveikti í honum. Með liina trosnuðu
skikkju lafandi á eftir sér, gekk Ticlio-
molov rakleitt til tjóðruðu hestanna. Það
þvoglaði í skóhlífuiunn lians. Argamak
teygði fram langan hálsinn og lineggjaði
á móti liúshónda sínum, með lágu hlíst-
urshljóði, eins og liestur í eyðimörkinni.
Á hryggnum á lionum titraði hlóðvess-
inn eins og hárfínn knipplingavefur
milli rauðra kjöttrcfja. Ticliomolov nam
staðar fyrir framan hestinn sinn. Skít-
ugu léreftsræmurnar lágu hreyfingar-
lausar á jörðinni.
„Nú, einmitt það“, sagði kósakkinn
svo lágt að varla heyrðist. Ég gekk fram
á bersvæðið.
„Yið skulum sættast, Ticliomolov. Mér
þykir vænt um að Jiú skulir fá hcstinn
þinn aftur. Ég hotna alls ekki í honum.
Eigum við ekki að sættast?“
„Það eru ekki komnir póskar og frið-
þægingartími enn Jió“, tautaði sveitar-
foringinn, sem sal og vafði sér vindling
fyrir aftan niig. Klaufin á víðu buxun-
um lians var opin og skyrtan var frá-
hneppt, svo að skein í kaffibrúna hring-
una á lionuin, Jiar sem hann livíldi sig
á tröppunum.
„Gerðu út um viðskiptin við hann,
eins og sannkrislnum manni sæmir“,
rumdi i Bizjukov, samhorgara Ticlio-
molovs, Jieim er þekkti föður hans, Kali-
strat. — „Hann vill gjarnan vera vinur
þinn“.
Ég var einn ineðal þessara maniia, sem
mér liafði ekki tekizt að gera að vinum
mínum.
Tieliomolov stóð eins og jarðfastur
fyrir framan liestinn. Argamak rak flip-
ann í hann og frísaði hátt og glaðlcga.
„Nú, einmitt það“, endurtók' kósakk-