Félagsbréf - 01.05.1959, Blaðsíða 40

38
FELAGSBREF
allt sem í bókinni stendur, en eitt er mér alveg óskiljanlegt, að liöf-
undurinn skyldi ekki láta prenta mynd af sér framan við kvæðin, jafn-
mikið kapp og hann leggur á að lýsa sjálfum sér. Þetta læt ég nægja
um bók félaga Daniloffs, liami tekur livort sem er ekkert mark á mér.“
„Alveg liárrétt!“ kallaði Gromiko og reis ósjálfrátt á fætur, en sett-
ist strax aftur. „Mér er lijartanlega sama þó meistarinn Stanza drótti
að mér ritþjófnaði og liégómagirnd, enda fáir alsaklausir, ef vel er
gáð. En því lieiti ég sjálfum mér og Nýrri kynslóð að keppa áfram
að því marki að verða stórskáld, hvemig svo sem mannorðsveiðibjöll-
urnar syngja. Þökk fyrir, ekki skal tefja fundinn. Ég lilakka til að
lieyra framhaldið.“
„Þarna er skapið“, sagði Stanza glottandi, þegar Daniloff þagnaði,
„ég vissi að liann mundi ekki láta mig komast upp með neinn moð-
reyk.“
Það varð smávegis lófaklapp og lilátur og G. Sigurdson sló kumpán-
lega á öxl Daniloffs og sagði: „Ágætt vinur, láttá ekki eiga lijá þér!“
„Félagar, ég lief tvennt við þetta að atliuga lijá ykkur“, sagði Alexej
Krestanoff gremjulega strax og hann fékk hljóð. „í fyrsta lagi tel ég
félaga Stanza hafa kastað höndunum til þessa verks, sem honum var
falið, ekki lagt í það nægjanlega alvöru, og í öðru lagi hefur félaga
Daniloff enn ekki lærzt að taka þakksamlega þeirri gagnrýni, sem
honum er nauðsynleg, ef liann á að geta orðið nytsamt skáld hinnar
nýju, sigrandi bókmenntastefnu. Ég ætla að ræða þetta betur seinna,
en tímans vegna skulum við taka þetta mál út af dagskrá í bili og
snúa okkur að því næsta: Félagi Jósef Mirov les nú smásögu sína:
„Sannlega ■—• sannlega segi ég yður“, og síðan mun félagi Ljublin dæma
um listgildi hennar“.
Jósef Mirov byrjaði á því að snýta sér og fá sér aftur í nefið, síðan
stakk hann liendinni í barm sér og dró úr honum handrit.
„Góðir bræður“, lióf liann mál sitt, „það er fyrir eindregin tilmæli
félaga Krestanoffs að ég legg þessa frumsmíð mína í skáldsagnagerð
undir dóm Nýrrar kynslóðar eöa kannski réttara sagt undir dóm félaga
Ljublins, sem ég ber ótakmarkaða virðingu fyrir, enda mun ég hlíta
lians dómi og ekki áfrýja honum, heldur telja það sérstaka sæmd mér
til lianda, að slíkur snillingur sem liann er, skáld á heimsmælikvarða,
leiði liugann að verki mínu lítilsháttar og dæmi það.“ Hann tók sér
stutta málhvíld, fægði nef sitt ögn betur með tóbaksklútnum og hóf
síðan upplestur á langri smásögu um Jesú Krist, sem allt í einu er
kominn til þessarar borgar og farinn að boða lýðnum einlivern frum-