Félagsbréf - 01.05.1959, Blaðsíða 34

32
FÉLAGSBRÉ*
Þétt snjódrífa féll í logni þetta kvöld og vegfarendur á götum borg-
arinnar komu liver öðrum framandi fyrir sjónir og virtust allir ganga
einliverra dularfidlra erinda þar sem þeir komu fyrirvaralaust utan úr
hríðinni og hurfu aftur jafnskyndilega út í liana, þöglir eins og svipir.
Ivan Stephanovich hafði af því stórar áhyggjur, er liann gekk lieim
til sín klukkan átta frá kvöldverði í matsöluhúsinu, að ekkert yrði úr
fundinum, til dæmis ef færi að livessa, þá yrði varla ratfært um bæinn.
En lognið hélzt, og klukkan liálfníu var barið að dyrum hjá lionum.
Hann flýtti sér fram og hleypti inn tveim mönnum, sem liann þekkti
ekki fyrr en þeir liöfðu sópað framan úr sér mesta snjóinn. Þetta
reyndust að vera þeir Gromiko Daniloff og Jósef Mirov. Sá fyrrnefndi
átti ekki klukku, en sigurverk Mirovs hafði stanzað og síðan verið
skakkt sett, — sú var ástæðan fyrir því að þeir voru hingað komnir
liálfri stundu fyrr en þeirra var von.
„Verið þið velkomnir, félagar mínir“, sagði Ivan skáld. „Ef liann
hvessir úti þá verðið þið líklega einu gestirnir mínir í k'öld. Skelfing
snjóar hann.“
Gestimir voru báðir að lirista yfirliafnir sínar út um opnar dymar
til þess að ekki rynni eins mikið úr þeim af vatni þegar þær hefðu
verið hengdar upp á snaga í hlýju anddyrinu.
„Já, ef hann livessti núna er strax kominn sá bylur, sem fengi nýja
kynslóð til að súpa hveljur, ég segi ekki meira“, sagði Jósef Mirov og
hristi úr sér tröllahlátur ásamt snjónum af yfirliöfninni. Hann var
elztur þeirra félaga, um fertugt, og hafði gefið út fjórar kvæðabækur.
Þrjár þær fyrstu vom ljóðrænt strengjaspil sveitasælu, ættjarðarástar
og trúaralvöm, en í þeirri síðustu gekk liann byltingunni á liönd og
endurfæddist í nýjum ljóðstíl, sem yngstu skáldin vom þegar byrjuð
að stæla. Hann naut mikillar virðingar í félaginu og flokknum, og
vitað var að Alexej Krestanoff hafði ekki jafnmiklar mætur á nokkm
skáldi þjóðarinnar, að heimsljósinu Fedor Kajám Ljublin einu undan-
skildu.
„Svona, hættið nú þessu dusti og komið inn fyrir“, sagði Ivan Step-
hanovich, „þið skuluð fá aukabjór fyrir að koma svona snemma.“
„Þökk, Ivan, þú getur ekki betur boðið“, sagði unga skáldið um leið
og það gekk inn í stofuna, „en ekki bætir það mér upp brosið hennar
frú önju Krestanoff, ég elska þá konu.“
„Þú ert nú ekki einn um það, karl minn“, sagði Mirov, „við emm
allir meira og minna skotnir í henni.“