Félagsbréf - 01.05.1959, Blaðsíða 38

36
FÉLAGSBRÉP
gengu fleiri menn í stofuna: Igor Rasumkin fyrstur, grannliolda mað-
ur með stór liornspangargleraugu, sem undir eins döggvuðust móðu hér
inni í stofuhitanum og blinduðu gersamlega skáldið, sem í raun og
veru var eineygt og liafði lengi verið það. Rasumkin hauð gott kvöld,
en sneri sér því næst til veggjar, tók ofan gleraugun og þerraði þau
lengi og vandlega með silkiklút.
Á meðan fjölgaði drjúgum í stofunni, því nú gengu þeir inn hver
af öðrum: trésmiðurinn, með enn stærri liornspangargleraugu en Ras-
umkin, Krestanoff með náfölt andlit og þunnt, biksvart hár, og tveir
menn að auki, sem enginn liafði átt von á hingað í kvöld, en Krestan-
off kynnti sem sína sérlega gesti, stórskáldiö Fedor Kajám Ljublin
og menntamanninn G. Sigurdson.
Þegar Ivan Steplianovich hafði unnið þann sigur að sjá einum og
sérhvurjum gesta sinna fyrir sæti, hlaut hann að veita gleði sinni
nokkra útrás og mælti það í lieyranda liljóði, að nú mundi leitun á
þeirri stofu hérlendis, sem betur væri skipuð en þessi.
Rasumkin lagði eintak sitt af „Fiskurinn ræður“ á borðið fyrir
framan sig. G. Sigurdson, sem setzt hafði við hlið lians, tók bókina
milli lianda sér og las upphátt titilinn og nafn höfundar.
„Má ég spyrja“, sagði hann og leit spotzkur til Péturs Carpenters,
„hverrar tegundar er fiskurinn yðar, skáld — og liverju ræður hann?“
Það var auðséð að trésmiðurinn reiddist, andlit lians herptist saman
í þrjózku og livarf nálega inn undir kringlótt gleraugun.
„Sagan verður gagnrýnd liér á eftir“, sagði liann fastmæltur. „Ef
þér leggið á yður að' doka við, fáið þér kannski svar við spurningum
yðar.“
G. Sigurdson fletti upp bókinni og renndi augunum lauslega yfir
opnuna.
„Það er viðvaningsliandbragð á vélrituninni, liafið þér sjálfur gert
þetta?“ spurði liann ertinn og fleygði hókinni á borðið.
„Fyrirgefið, þér eruð máske vélritari?“
„Nei, og ekki einu sinni skáld, — ég er liinn almenni lesandi í þessu
landi, neytandiim, og á þar með heimtingu á að varan sé ósvikin.“
Meðan á þessum hnippingum stóð liöfðu þeir Krestanoff, Ljublin
og Stephanovich ræðzt við hljóðlega og komið sér saman um tilhögun
fundarins.
„Félagar“, sagði Krestanoff og rétti upp aðra þönd sína til merkis
um að hann bæði um hljóð. „Um leið og ég set þennan fund og býð
ykkur velkomna á liann, hef ég þá ánægju að tilkynna að gestur okkar