Félagsbréf - 01.05.1959, Blaðsíða 41

FÉLAGSBRÉF
39
kristilegan kommúnisma, sem að lokum bögglast svo fyrir brjósti
ílialdsmeiriblutans í öldungaráðinu (eða bæjarstjóminni), að Jesús
þessi er tekinn úr uinferð fyrir að afvegaleiða fólkið, leiddur fyrir sak-
sóknarann og dómarann, sem liamt kallar „farísea“ og „nöðrukyn“
og fleiri ámóta nöfnum guðspjallanna, þangað til þeir eru orðnir svo
ergilegir að þeir dæma liann til dauða og láta krossfesta bann, —
allt með gamla laginu, árið 1933.
Það liafði verið ldegið nokkrum sinnum meðan á upplestrinum stóð,
en ekki ánægjulega, ekki af neinni hrifningu, og þegar Jósef Mirov
þagnaði, sá bann ekki uppörvandi svip á nokkru andliti, nema rit-
stjórans, sem virtist þó skynja tómlætið umhverfis sig og ekki vera
öruggur lengur.
Ljublin varð fyrstur til máls:
„Má ég sjá liandritið?“ sagði bann og rétti ungmeyjarhönd sína
i átt til Mirovs, sem fékk lionum söguna þegjandi, en kinkaði kolli
í ákafa, — brosið á andliti lians var umkomulaust og flöktandi, eins
og það ætti þar ekki heima og kannski ekkert atbvarf meir nokkurs
staðar.
„Það skiptir ekki máli í þessu sambandi“, sagði Fedor Kajám Ljubl-
1,1 hugsandi, „þó að efnið minni mann á náunga einn vestur í Amriku,
Upptein nokkurn Sinkblerason, sem fæst við að setja saman bækur,
' ég skipti mér ekki af því.“ Hann laut djúpt yfir blöðin og las
muldrandi rómi fyrstu málsgreinina, endurtók hana síðan hærra.
„Jahá, fyrsta myndin þyrfti að vera athyglisverð, segja eittlivað
ákveðið, lia, — en liún er slöpp og óskýr“, sagði hann og leit upp og
dró hlykkjótta línu út í loftið með vinstri liendinni, tákn formleysis-
*s. „Þetta er klisja“, hélt liann áfram, þegar hann var búinn að lesa
öæstu málsgrein, „þetta er klisja, þetta er klisja.“ Hann margstaglað-
tst á orðinu klisja og átti við að orðasambandið í setningunni væri
fastur talsháttur í málinu, steinrunninn, margtugginn og jaskaður, ó-
Qotbæfur í lifandi skáldskap.
Þannig áfram stundarkom og vann af kappi.
„Þið lieyrið, ég kryf stílinn, — mín gagnrýni er ekki annað en
krufning á stíl“, skaut hann loks inn í miskunnarlaus sláturstörf sín.
Hann var búinn með fyrstu blaðsíðuna, tæja liana upp setningu fyrir
setningu, orð fyrir orð, og á þessari blaðsíðu stóð ekkert eftir, bún
'ar eins og vígvöllur þar sem barizt liefur verið til síðasta manns. Og
11 u kyrjaði hann á næstu síðu, alltaf með sama líflega raddblænum,
ofurlítið stamandi, af þessum undarlega léttfæra stirðleika, sem sagt