Félagsbréf - 01.05.1959, Blaðsíða 12

10
FELAGSBREF
— Tclurðu, að þú hafir gert
rétt í því að gefa hana út?
Hún var afsökim fyrir því aS
hafa verið að fást við og eyða
tíma í ritstörf. En fyrst og fremst
gaf ég liana út til að losa mig við
eittlivað óþægilegt, hreinsa til hjá
mér, þetta er þá ekki lengnr fyrir
manni.
— Þú liefur dvalizt lengi er-
lendis og ferðazt mikið. Hvert hef-
nrðu einkum farið?
Eftir að ég lauk stúdentsprófi,
var ég í Bandaríkjunum í eilt ár
og las lífeðlisfræði í Boston. Ég
hef aldrei haft trú á að læra
bókmenntir við liáskóla. Svo fór
ég til Parísar og var með annan
fótinn í Svartaskóla næstu fimrn
árin, en ferðaðist mikið, var til
að mynda einn vetur í Alsír og
Marokko, en dvaldist annars mest
á Spáni. Ég lief samt aldrei litið
á mig sem ferðamann, alltaf fund-
izt ég eiga heima hvar sem ég lief
verið, enda aldrei skrifað um
ferðalög. Þó gerði ég seinna ferða-
lög að atvinnu minni. Annars
var mikið af þessu flakki sprottið
af eirðarleysi, mér fannst ég
hvergi geta unnið. Kannski má
orða það svo, að ég hafi alltaf ver-
ið að leita að herbergi til að
skrifa í.
— Fannstu svo þetta herhergi?
Nei.
— En livar fannst þér bezt að
dveljast?
Mér fannst mjög gott á Spáni.
Þar lærði ég að meta fólk og liætti
að vera eins upptekinn af sjálfum
mér og ég liafði verið áður. Þar
tókst mér loks að brjóta niður
þann vegg, sem mér liafði alltaf
fundizt vera milli mín og þeirra
persóna sem ég liafði verið að
rejna að lýsa.
-—- Maríumyndin gerist á Kan-
aríeyjum. Hefurðu dvalizt þar?
Ég var þar einn vetur. Já, í leit
að lierbergi! En sagan átti aldrei
að gerast þar. Ég staðsetti liana
þar fyrir tilviljun.
— Hvar átti Maríumyndin að
gerast?
Á Costa Brava. Ströndinni fyrir
norðan Barcelona. Það er falleg
strönd, en of mikið þar *f túrist-
um. Ég sat í tvo mánuði við að
reyna að byrja á þessari sögu. Það
var í París fyrri hluta vetrar 1953
— svoi liélt ég áfram við hana í
Höfn eftir áramótin, en komst
aldrei lengra en út í annan kafl-
ann, kafnaði beinlínis í stílnum
og auk þess hafði ég ætlað að
koma að allt of miklu. Þegar ég
gafst upp, var ég sannfærður um,
að ég gæti ekki skrifað skáldsögu
og ég ætti lieldur að fást við leik-
rit. Og ég er enn sannfærður um,
að leikritaformið henti mér betur.
Tveim árum síðar byrjaði ég
samt aftur á þessari sögu hér
lieiina. Það tók mig tvö ár að
skrifa hana. Þá liafði ég lært að
takinarka söguefnið og segja þo
það, sem ég vildi.