Félagsbréf - 01.05.1959, Blaðsíða 58

56
FÉLAGSBRÉP
merkir þad'? Afskiplaleysi þeirra táknar
það, að það er ekkert óvenjulegt við
reiðniennsku inína. Eg ríð' eins og allir
aðrir og það er ekkert til þess að glápa
á. Ég ríð niína leið' og er liamingjusam-
ur. Þrá mín eftir friði og hamingju fékk
ekki fullnœgingu, þegar ég var vakandi,
og þess vegna dreymdi mig þessa
drauma.
Tichomolov sást ekki. Hann leyndist
einhvers staðar í útjaðri hergöngu fylk-
ingarinnar og gaf inér nánar gætur.
Einu sinni sagði flokksfyrirliðinn við'
mig:
„Hann fylgist stöðugt með því, sein
þú tckur þér fyrir hendur ....“
„Hvað' keinur það lioniun við?“
„Víst kemur það lionuni við, sannaðu
til“.
„Hann álítur kannski að' ég hafi gert
sér rangt til?“
„Og það' telur þú þig ekki liafa gert“.
Hatur Tichomolovs elti mig í gegnum
skóga og yfir fljót. Ég fann það á hör-
undi mínu og lokaði mig inni eins og
broddgöltur. Blóðlilaupin augu hans
fylgdust með hverri hreyfingu niinni.
„Hvers vegna liefur þú aflað mér óvin-
ar?“ spurði ég Baulin.
Höfuðsmaður riddarasveitarinnar reið
geispandi frainhjá.
„Það' er ekki í inínum verkahring“,
sagði hann án þess að líta við. „Þú verð-
ur sjálfur að sjá fyrir því ....“
Sárin á haki Argamaks voru farin að
hlaupa sainan, en svo opnuðust þau aft-
ur. Ég lagði þrjár reiðdýnur undir
hnakkinn, en reiðlag initt var ekki
reglulegt og sárin vildu ekki gróa. Vit-
neskjan um það, að ég sæti á opinni
und, fyllti mig ónotum.
Kósakki í okkar flokki, Bizjukov að
nafni, var samhæjarmaður Ticliomolovs
og þckkti föður hans, þarna heinia við
ána Terek.
„Faðir Tichomolovs“, sagði Bizjukov
við mig dag nokkurn — „elur hesta upp
til veiða .... Hann er meinbölvaður
reiðniaður, þrátt fyrir alla fituna ....
Hann getur komið inn í hestaréttina,
þegar liann ætlar að velja sér einn úr
hópnuin. Maður teymir einn hestinn til
lians, hann staðnæmist beint fyrir fram-
an liann gleiðfættur og horfir á skepn-
una .... Og livað gerist? Ekkert annað
en það, að hann sveiflar sínum stóra
hnefa og hittir hestinn mitt á milli
augnanna — og hesturinn er úr sög-
unni. — “Hvers vegna slóstu dýrið á
cnnið, Kalistrat?“ spyrja menn hann.
„Þessi hestur“, svarar liann, „var ekki
hæfur fyrir mínar veiðiaðferðir. Hann
var ekki af þeirri tegund. Þe.gar ég er
á veiðuin, dugar sko enginn seinagang-
ur ....“ Hann er hreinasti djöfull á
hesthaki, því verður ekki neitað“.
Og svo skyldi Argamak, sem faðir
Tichomolovs hafði valið og látið lifa,
einmitt lcnda í inínum höndum. Hvað'
átti ég að gera? Ég glínidi við nýjar og
nýjar hugmyndir, en svo var það að
lokuni stríðið, sem leysti mig frá þjón-
inguin mínum.
Riddaraliðið gerði áhlaup á Rovno.
Borgin var tekin herskildi og við dvöld-
umst þar í tvö dægur. En nóttina á eflir
liröktu Pólverjarnir okíuir aftur út úr
horginni. Mikið óveður varð þeim til
ómetanlegrar hjálpar, ausandi rigning og
drynjandi þórdunur. I þessum nætur-
hardaga féll Serhinn Dunditj, einn af
hraustustu mönnunum okkar. Tichoniol-
ov var einnig í þessari orrustu. Pólverj-
arnir réðnst á vagnana hans í vagnalest-