Félagsbréf - 01.05.1959, Blaðsíða 7

Ritetjórnargreinar
Velferðarríkiö.
Auralitlu fólki finnst það að vonum ærin búbót að geta mán-
aðarlega rölt inn á ákveðna stjórnarskrifstofu og tekið við fram-
réttri peningaupphæð, náðargjöf ríkisvaldsins, fjölskyldubótum
eða hvað það nú er kallað. Og vart er þess að vænta, að
styrkþegarnir, landsfólkið, sem þrautpint er af beinni og óbeinni
skattþján, afþakki það bjargræði, sem þannig fellur því í skaut.
Hér á árunum var þróunin í áttina til velferðarríkisins svo
langt komin, að mánaðarlegur styrkur var veittur sérhverri
þeirri fjölskyldu, sem taldi fleiri böm en eitt, auk fastagreiðsku
fyrir hverja barneign. Slagaði velferð íslenzks almúga þá hátt
upp í það, sem þýzku nasjónail-sósialistamir tryggðu þegnum sín-
um á mestu velgengnisárum Hitlers.
En viti menn — almenningsálitið var á móti svo fullkominni
velferð. Þeir, sem tvö böm áttu, vom viðbúnir að reyna að sjá
þeim sjálfir farborða. Þingmenn fundu í fyrsta skipti vanþakk-
læti almennings, er þeir lögðu að sér og sínum sjóði til að bæta
enn hag alþýðunnar. Og hætt var að veita bætur með öðru barni,
a- m. k. í bili.
Ejóst ætti að vera, að allt það fé, sem tekið er til félagslegrar
utbýtingar til borgaranna, er frá engum öðrum komið en þeim
sJalfum. Það breytir þó ekki því, að allir lýðræðissinnaðir menn
ern summála um, að af tekjum þeirra, sem við góðan efnahag
búa, beri samfélaginu að taka nægan skref til framfæris þeim,
seni sakir sjúkleika, atvinnuleysis eða mikillar ómegðar em ófærir
um að sjá sæmilega fyrir sér og sínum. Hinar miklu umræður
um velferðarríkið, sem háðar eru nú um hinn frjálsa heim, snerta
ekki þessi sjónarmið, um þau eru allir sammála. Þær eru ekki
heldur fyrst og fremst fjárhagslegs eðlis, heldur hafnar yfir á