Morgunblaðið - 17.06.1994, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
FÖSTUDAGUR 17. JÚNÍ 1994 49
STEFÁN KRISTINN
GUÐMUNDSSON
+ Stefán Kristínn
Guðmundsson
sjómaður var fædd-
ur í Reykjavík 4. jan-
úar 1953. Hann iést
í Vestmannaeyjum
6. júní 1994. For-
eldrar hans eru
Guðmundur Krist-
inn Axelsson f. 24.
ágiist 1928, sjómað-
ur, og Dýrfinna
Valdimarsdóttir, f.
1. maí 1931, d. júní
1992. Systkini Stef-
áns eru: Þóranna, f.
31. janúar 1949, hús-
móðir, Valdimar, f.
24. júlí 1950, sjómaður, Axel, f.
21. desember 1956, sjómaður,
Hafsteinn, f. 19. ágúst 1963, sjó-
maður. Stefán ólst upp í Reykja-
vík og gekk þar sína skóla-
göngu. Stefán byrjaði mjög ung-
ur tíl sjós, fyrst frá Reykjavík
og siðan frá Vestmannaeyjum
þar tíl heilsan leyfði það ekki
lengur. Stefán kom tíl Vest-
mannaeyja 1976 og kynntíst þá
Báru Ingvarsdóttur og átti með
henni einn son, Guðlaug Kristin,
f. 14. desember 1978. Fyrir áttí
Bára son, Erling Jónsson, f. 20.
maí 1976, og gekk Stefán honum
í föðurstað. Stefán og Bára giftu
sig 1979 og hófu búskap á Há-
steinsvegi 7 í Vestmannaeyjum,
en þau slitu samvistum eftir
nokkurra ára hjónaband.
VIÐ minnumst Stebba sem kærleiks-
ríks og gefandi drengs. Hann hafði
mikinn áhuga á knatt-
spymu og stundaði þá
íþrótt af miklum áhuga
sem ungur drengur.
Það var alltaf gaman
þegar Stebbi frændi
kom úr siglingum með
fangið fullt af gjöfum
til lítilla frændsystkina.
Stebbi aðstoðaði föður
sinn mjög mikið í veik-
indum móður sinnar,
ásamt Axel bróður sín-
um, og eiga þeir bestu
þakkir skilið.
Stefán hélt heimili
með föður sínum og
Axel bróður sínum að
Áshamri 30 síðustu ár ævi sinnar.
Guð geymi þig, elsku Stebbi.
Pabbi, systkini, synir og
frændfólk.
Líknargjafinn þjáðra þjóða,
þú, sem kyrrir vind og sjó,
ættjörð vor í ystu höfum
undir þinni miskunn bjó.
Vertu með oss, vaktu hjá oss,
veittu styrk og hugarró.
Þegar boðinn heljar hakkar,
Herra, lægðu vind og sjó.
(J. Magnússon)
Alltaf emm við jafn óviðbúin,
þegar einhver nákominn kveður,
svo maður tali ekki um þegar fólk
á besta aldri er kallað á burt eins
og nú. Það era ekki margir dagar
síðan Stebbi hringdi í okkur glaður
og reifur. Svo kom á daginn að
hann hafði hringt í öll bömin okkar
sama daginn. Eftir á að hyggja, fer
HARALDUR
JÓHANNESSON
+ Haraldur Jó-
hannesson fædd-
ist í Borgargerði,
Skagafirði 21. 12.
1903. Hann lést 11.
júní 1994. Hann
kvæntist árið 1926
Önnu Margréti
Bergsdóttur, fæddri
í Gijúfrakoti í Svarf-
aðardal 4. 6. 1897,
dáin 27. janúar 1990.
Börn þeirra eru:
Bergur Óskar Har-
aldsson, fæddur 8.
11. 1926 að Sólheim-
um í Blönduhlíð,
Kjartan Haraldsson,
fæddur 18. 9. 1928, dáinn 22.
10. 1975 að Frostastöðum, Mar-
grét Haraldsdóttir, fædd 15. í.
1932 að Frostastöðum, Rögn-
valdur Hreinn Haraldsson,
fæddur 17. 6. 1934 að Frosta-
stöðum og Bjarni Jóhannes
Birgir Haraldsson, fæddur 1.
2. 1937 að Frostastöðum. Útför
Haraldar verður gerð frá Sauð-
árkrókskirkju á laugardag.
Er sólskins hlíðar sveipast aftanskugga
um sumarkvöld
og máninn hengir hátt í greinar tijánna
sinn hálfa skjöld,
er kveldkul andsvalt aftur kæla tekur
mitt enni sveitt
og eftir dagsverk friðnum nætur fagnar
hvert fjörmagn þreytt,-
Stephan G. Stephanson.
ELSKU afi. Þegar það fréttist að
kveldi laugardags þann 11. júní sl.
að þú værir allur kom það fyrst sem
sárt högg en síðan rifjuðust upp
minningar um þig. Minningar um
gáfaðan, hjartahlýjan og umhyggju-
saman mann sem öllum vildi vel og
allra götur greiða. Það var ekki lít-
ill fengur fyrir okkur bræðurna að
fá að vera þér og ömmu samvista
sumar eftir sumar og þótt liðin séu
meir en þijátíu ár standa margir
atburðir þeirra tíma okkur ljóslif-
andi fyrir sjónum. í dýrnjæj-um sjpði
minninga eru sögur, vísur óg margt
annað sem þú kenndir
okkur systkinunum að
meta. Skagafjörður-
inn er jú auðvitað fal-
legasta sveit landsins.
Hvergi er blái liturinn
blárri og bjartari og
enginn fjörður hefur
eins fallegar eyjar og
fjöll sem Skagafjörð-
ur. Stundimar sem við
áttum saman við olíu-
lampaljós í gamla torf-
íjósinu á Bakka eða
við netavitjun út við
sjó era margar eftir-
minnilegar. Þú varst
ekki aðeins um-
hyggjusamur afi heldur og einnig
stríðinn félagi og vinur sem skirrð-
ist ekki við að taka þátt í leiknum
ef svo bar undir. En árin liðu og
bamabamaböm fóru að láta sjá sig
í heimsókn í Skagafírðinum. Um-
hyggja þín fyrir þeim var einstök.
Þú hafðir ótrúlegt minni, mundir
afmælisdaga, skírnardaga og fjöl-
mörg atriði og þrátt fyrir háan ald-
ur brást minnið aldrei. Ahugi þinn
fyrir velferð afkomenda þinna var
auðsær. Fáir glöddust meira yfir
velgengni þeirra en þú og ótti þinn
um að ég, sonardóttir þín og dæt-
urnar mínar myndum ílendast er-
lendis breyttist í fölskvalausa gleði
er fjölskyldan fluttist alkomin heim
í byijun þessa árs. Montinn varstu
þegar hann litli Viktor Þór kom í
heiminn, fyrsta bamabarnabama-
bam þitt og þú geymdir vel mynd-
ina af þér og íjórum afkomendum
þínum í beinan karllegg. Elsku afi,
dagsverki þínu er nú lokið. Dags-
verki sem spannaði nim níutíu ár.
Það er erfitt fyrir þá sem ekki
þekkja til að gera sér í hugarlund
nú á tölvuöld hvemig umhorfs var
í sveitum landsins þegar þú hófst
þitt ævistarf sem bóndi. Engar vél-
ar, allt unnið á höndum sér. Fátt
til skemmtunar nema það sem menn
veittu hvorir öðram og með sögum
og kveðskap. Þar varst þú enginn
eftirbátur. Tækifærisvísur þínar
urðú !mörgum til skemmtunar' ög
VALGERÐUR
STEFÁNSDÓTTIR
maður að hugsa: Var hann kannski
að kveðja, fann hann að kveðju-
stundin var skammt undan? Stefán
stundaði lengst af sjómennsku, og
oft sendu þeir bræður okkur fisk í
soðið eftir að þeir fluttu til Vest-
mannaeyja.
Stefán dvaldi eitt ár í Kanada
hjá Gunnari Sæmundssyni í Árborg,
sem var frændi hans í móðurætt.
Eg veit að þar var hann vel liðinn,
og spurði Gunnar alltaf eftir honum
þegar hann hafði samband.
Stefán bar mikla umhyggju fyrir
syni sínum, það fann ég þegar þeir
dvöldu hjá okkur á gamlárskvöld
fyrir nokkrum árum. Við viljum
helst minnast Stefáns og systkina
hans þegar þau vora börn í foreldra-
húsum. Þá höfðum við mest sam-
band meðan börnin okkar vora ung.
Fjölskyldan fluttist til Vest-
mannaeyja árið 1976 eftir gos. Eft-
ir það var ekki eins mikið samband
okkar á milli, þó oft væri slegið á
þráðinn. Dýrfinna móðir hans lést
í júní 1992 eftir langvarandi veik-
indi. Eftir það hefur Guðmundur
faðir hans búið með Axel og Stef-
áni.
Við hjónin og börnin okkar þökk-
um Stefáni samfylgdina og biðjum
syni hans og fóstursyni, föður hans
og systkinum öllum Guðs blessun-
ar. Minning hans mun lifa með
okkur um ókomin ár.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Aliir þó þér aðrir bregðist
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(S. Kr. Pétursson)
Hulda og Stefán.
allsstaðar varst þú mikill aufúsu-
gestur. í upphafí þessarar greinar
er fyrsta erindi kvæðisins „Við
verkalok" eftir stórskáldið Stephan
G. Stephanson. Okkur fínnst við
hæfí að kveðja þig elskulegur, með
þökkum fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur, fyrir allar gleðistundim-
ar sem við höfum átt með þér og
fyrir allt og allt. Þín verkalok á
þessu tilverastigi er ábyggilega upp-
hafíð á öðram verkum í annarri til-
veru.
*
Farðu vel elsku afí.
Frosti Bergsson,
Valdimar Bergsson,
Anna Rós Bergsdóttir
og fjölskyldur.
+ Valgerður Stefánsdóttir
var fædd 1. febrúar 1919.
Hún lést 26. maí síðastliðinn og
fór útför hennar fram frá Selja-
kirkju mánudaginn 13. júní.
VALLA systir okkar er látin, 75 ára
að aldri. Hún var þriðja barn for-
eldra okkar, Oktavíu Stefaníu Ólafs-
dóttur og Stefáns Tómassonar, bú-
enda á Arnarstöðum í Norður-Þing-
eyjarsýslu. Valla var fædd að Sauða-
nesi á Langanesi eins og Óli og
Tóta, þannig að foreldrar okkar
fluttu með þrjú börn í Arnarstaði,
en þar áttu eftir að fæðast átta
systkini til viðbótar. Við urðum því
elle/u, alsystkinin.
Á hinu búinu á Arnarstöðum vora
níu börn, en þar bjuggu Jón, föður-
bróðir okkar, og Antonía kona hans.
Þótt bömin væru á ýmsum aldri og
þau yngstu gætu ekki verið með í
leikjum okkar, hinna eldri, var þó
ærinn hópur, sem lék sér saman
sumar og vetur, og bættust þá oft
í hópinn nágrannar okkar, börnin á
Daðastöðum. í minningunni lifa
margar gleðistundir frá uppvaxtar-
árunum á Arnarstöðum.
Stutt var skólagangan, en oft
langur vinnudagur. Allt var unnið
með gleðibrag, því að við vildum
gera gagn. Þannig var hugsunar-
hátturinn á þeim áram.
Sumarið 1932 dró ský fyrir sólu,
er móðir okkar veiktist af tæringu,
var að vísu heima sjúk veturinn eft-
ir, en var flutt á Kristneshæli næsta
vor, og þar lést hún í byijun árs
1934.
Um sumarið var búskapnum hald-
ið áfram. Elsta systirin var farin að
starfa í Reykjavík, og urðu þá þær
næstu að taka við heimilisstörfun-
um. En um haustið var heimilið leyst
upp, og börnin dreifðust víða um
sveitir Norður-Þingeyjarsýslu. Öll
lentu þau hjá góðu fólki, sem kom
þeim vel til þroska.
Við þessar aðstæður fór Valla að
heiman í Víðihól á Fjöllum til Bene-
dikts Björnssonar og Friðbjargar
Jónsdóttur ljósmóður, og held ég,
að hún hafí alltaf borið hlýjan hug
til þeirra. Eftir einhver ár lá leið
hennar í Möðradal, og þar kynntist
hún Ástu Jósepsdóttur frá Signýjar-
stöðum í Borgarfirði, sem var þar
með ung börn, og varð það til þess,
að Valla/ór með henni suður í Borg-
arfjörð. Á barns- og unglingsáranum
rofnaði aldrei sambandið milli systk-
inanna. Alltaf var skrifast á og þann-
ig haldið sambandi, þótt við sæj-
umst sjaldan.
I Borgarfirði eða sunnanlands
kynntist Valla eiginmanni sínum,
Aðalsteini Gunnarssyni frá Fossvöll-
um. Þau giftu sig í nóvember 1941
að Völlum í Svarfaðardal. Séra Stef-
án Snævarr gaf þau saman. Við-
stödd voru Guðný, systir Aðalsteins,
og maður hennar, Jóhann Ólafsson *
frá Krossum á Árskógsströnd, Her-
mann, bróðir brúðgumans, sem síðar
varð prestur, en var þá í Menntaskól-
anum á Akureyri, og ég, sem þá var
komin til þeirra til að starfa við sím-
ann á Krossum.
Dvölin á Krossum varð ekki löng.
Vorið 1943 vora þau komin í Rauðu-
vík, og þaðan lá leiðin til Akur-
eyrar. Lengst af bjuggu þau í Gránu-
félagsgötu 43, og þaðan eigum við
góðar minningar. Einn vetur var ég
alveg hjá þeim með son minn íjög-
urra ára, en pabbi hans var þá á
togara. Valla og Addi voru einstök
að gæðum, og gott var að vera í
návist þeirra.
Valgerður systir okkar var frábær <*
hannyrðakona. Mörg harðangurs-
og hekluðu milliverkin voru búin að
prýða rúmfötin hennar, því að þá
var aldrei verið með annað en hvítt
í rúmunum. Heilu rúmteppin heklaði
hún og margt fleira. Það skildi eng-
inn, hvemig hún gat gert þetta, því
að hún varð svo snemma skjálfhent.
Eftir að hún kom í Seljahlíð í Reykja-
vík, hélt hún áfram í handavinnu
fram á síðasta dag. Einu sinni fórum
við Anna Jóna, dóttir mín, og Jó-
hann Orri, sonur hennar, til hennar^_
þangað, og auðvitað leysti hún okk-
ur öll út með gjöfum, sem hún hafði
unnið sjálf. Hún hafði yndi af að ’
gefa og gleðja. ,
Söknuðurinn var mikill, þegar þau
fluttu suður, en oft vorum við búin
að vera hjá þeim á Hraunteignum í
Reykjavík, og eru þeim færðar hjart-
ans þakkir fyrir allt. Böm þeirra
tvö, Silja bókmenntafræðingur og
Gunnar pípulagningarmaður, eru
bæði búsett í Reykjavík.
Systkinin og systkinabömin
kveðja Völlu með virðingu og þökk.
Blessuð sé minning hennar.
Fyrir hönd systkinanna á Amar-
stöðum,
Emilía Stefánsdóttir.
JONAS KRISTINN
TRYGGVASON
■4- Jónas Kristinn
* Tryggvason var
fæddur á _ Víkur-
bakka á Árskógs-
strönd 28. ágúst
1911. Hann lést í
Sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar 10. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Tryggvi
Jóhannsson og Mar-
grét Gísladóttir.
Systkini Jónasar
voru fimm. Látin
eru Marta, Gísli og
Rúna. Á lífi eru Sig-
mann, sjómaður í
Hrísey, og Árni,
leikari í Reykjavík. Fyrri kona
Jónasar var Helga Kristín Bald-
vinsdóttir, f. 28. 3. 1914, d. 2.
8. 1965, frá Hámundarstöðum
á Arskógssandi. Börn þeirra
eru Steinar, f. 14. 5.1935, maki
Vilborg Jónsdóttir; Margrét, f.
22. 8. 1939, maki Einar Her-
mannsson; Gunnlaugur, f. 4. 11.
1949, maki Rannveig Guðlaugs-
dóttir; Sólveig, f. 31. 4. 1953,
maki Gunnar Þórðarson; Bryn-
dís, f. 4. 10. 1954, maki Guð-
mundur Kjartansson. Seinni
kona Jónasar var Halldóra
María Þorvaldsdóttir frá Vatn-
senda í IÍéðhisfirði. Útför hans
fer fram frá Siglu-
fjarðarkirkju á
morgun, laugardag.
MIG langar í fáum
orðum að minnast afa
míns Jónasar Kristins
Tryggvasonar. Eftir
að afi missti seinni
konu sína Halldóru
Þorvaldsdóttur, kom
hann í heimsókn til
okkar og stoppaði
kannski í hálfan mán-
uð í einu. Það má eig-
inlega segja að við
Daði Þór höfum fyrst
kynnst afa þá. Við
vorum svo ung þegar við fluttum
frá Siglufirði.
"Mér fannst mjög gaman að hafa
afa í heimsókn og var hann alveg
eins og afinn í sögunum. Hann las
fyrir okkur, söng fyrir okkur, spil-
aði við okkur og sagði okkur sögur.
Þegar afi varð 75 ára, fór hann
með okkur til Rhodos og vorum við
þar í góðu yfirlæti í þrjár vikur.
Við fóram á bíl um eyjuna og með
bát að heimsækja næstu eyjar og
var alveg yndislegt að hafa afa með
í ferðinni, því hann hafði augu á
öllu og gat alltaf bent okkur á eitt-
hvað sem annars hefði sjálfsagt
farið fratfihjá‘ókkúr.1 Á‘eintó 'éyj-
unni fóram við að skoða eina af
hinum frægu rústum á hæð einni. »
Þeir sem vildu gátu fengið leigðan
asna til að ríða á niður hæðina til
baka og gerðum við afi það og lík- /,
aði vel. Afí var til í flest, en ekki
þó að fara á, bak á úlfalda. Hann '*
tók samt ekki annað í mál en ég ''
prófaði það.
Það var sárt að sjá afa eftir að
hann veiktist og mér fannst það 1
eitthvað svo óréttlátt að þessi glaði .
og skemmtilegi afí sem ég þekkti
skyldi þurfa að þola þessar þjáning-
ar og þetta erfíða tímabil sem tók
við. Afí sagði alltaf að hann vildi^
að guð gæfi sér það að fá bara að
sofna. Nú er afí sofnaður og er
hans sárt saknað. Góður guð geymi
hann ásamt ömmu og öðrum ætt-
ingjum okkar á himnum.
Vertu sæll, elsku afi minn.
Þín Gyða Sigurbjöpg.
Sérfnrðiiigar
í lilóniaski‘evliiii;(iiii
vid öll IiþUíIíþi'Í
Bblómaverkstæði I
INNAtel
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstadastrætis,
sími19090