Morgunblaðið - 29.09.1981, Blaðsíða 21

29
skapað okkur. Við erum gæslu-
lýður hans, og við getum hvergi
vikist undan þjónustunni við
þann Drottin. Hann kallar á all-
an tímann í þjónustu við sig, og
hann vill vera óumdeildur herra
lífs okkar. Því er það ekki mein-
ingin að þjóna Guði einhvern
vissan tíma á dag. Kristinn mað-
ur getur ekki áskilið sér neinn
frítíma frá því að vera kristinn,
og vera þá í einhverri ánnarri
þjónustu. „Þér getið ekki þjónað
Guði og Mammon."
-O-
Mammon merkir efnaleg verð-
mæti. Upphaflega var merking
orðsins ekki neikvæð, enda eru
efnaleg verðmæti í eðli sínu ekki
syndsamleg. Þau eru hverjum
manni nauðsynleg. En þegar far-
ið er að gera þau að trausti og
stefnumarki allrar tilveru sinnar,
þá eru þau átrúnaðargoð. Þá fer
líka margt úrskeiðis. Því að fyrst
skal leita Guðs ríkis og þess rétt-
lætis og þá kemur annað að auki.
Jesús gerir hér sterkustu skil á
þjónustu mannanna, sem hægt er
að gera, enda mikið í húfi. Fé-
girndin er rót alls ills, — og þjón-
ustan við þá kennd leiðir að sama
skapi til illinda, til átaka um ver-
aldargæðin, til styrjalda. Á með-
an ekki er snúið við í þeirri þjón-
ustu hlýtur það að eiga dag frá
degi lengra í land, að menn leggi
niður vopnin. Friðurinn krefst
þess, að menn sýni réttlæti og
kærleika til náungans, að virðing
sé borin fyrir gildi mannsins og
frelsi hans. Þannig vaxa menn
frá grimmilegri samkeppni til
ástúðlegrar samvinnu, — frá
fjandskap til samúðar. Þjónustan
við Guð kennir okkur að spyrja
fyrst, hver sé vilji hans í því, sem
hugurinn girnist og mðguleikar
leyfa.
Barn, sem alist hafði upp í
borg, fór dag einn með kennara
sínum út í sveit. Þar kom barnið í
fyrsta skipti auga á breiðu af
bláklukkum. Barnið snéri sér að
kennara sínum og spurði: „Held-
ur þú að Guð myndi leyfa mér að
tína hér eitt af blómunum sín-
um?“
-O-
Við megun trúa því og treysta,
að Guð ber umhyggju fyrir okkur,
og á þeirri umhyggju og forsjá
eigum við að byggja í stað þess að
vera með óþarfa áhyggjur. Guð
lætur sér annt um líf jarðar-
barna, og hann vill leiða mennina
til þjónustu við sig. í Guði er að
finna leið sátta og friðar í heim-
inum, eins og lögmálin koma frá
hans hendi, sem ráða vetrar-
brautum og sólkerfum. Guð vill
gera okkur að ráðsmönnum sín-
um í þjónustu við sig. Við eigum
að draga lærdóma af sköpun hans
í kringum okkur. „Lítið til fugla
himinsins." „Hyggið að liljum
vaílarins." Hvað lærist þar? Að
hafa ekki áhyggjur út af framtíð-
inni.
Að losna við áhyggjur er ekki
sama og að lifa í aðgerðarleysi
eða kæruleysi. Ætli blessuð
blómin séu nokkru sinni aðgerð-
arlaus meðan þau lifa? Fuglarnir
eru önnum kafnir við það að bera
sig eftir björginni. Því aðeins lifa
þeir. Það er sagt um spörfuglana
að enginn þurfi að leggja svo hart
að sér við öflun fæðunnar eins og
þeir.
Guð hefur heldur ekki skapað
okkur til þess að lifa eintóma sól-
skinsdaga og reynslusnauða. Líf-
ið er ekki þannig. Hver dagur get-
ur haft sorgir og andstreymi, sem
ekki er hægt að komast hjá.
En ef við bætum áhyggjum og
hugsýki fyrir ókomna tímanum
ofaná það sem fyrir er, við þján-
ing þess dags, þá breytum við
Guðs ráði og gjörum daginn
þyngri, en Guð vill, að hann sé.
Að sama skapi spillum við un-
aðssemdum, sem Guð ætlar okk-
ur að njóta. Lokaorð textans eiga
brýnt erindi til okkar, að Iáta
hverjum degi nægja sína þján-
ingu.
— O —
Þannig hefur Guðsorð í ræðu
Frelsarans talað íslands þúsund
árin um blessun og frið hinnar
kærleiksríku þjónustu. Þess er nú
minnst á hátíðaári. Þann 19. júlí í
sumar fór fram kristniboðshátíð
við Gullstein hjá Stóru Giljá, í
Þingi, þegar minnisvarði um
fyrstu kristniboðana var afhjúp-
aður. Mannfjöldi var saman kom-
inn á útisamkomu við hið mikla
og sögufræga bjarg, þar sem þeir
fyrst sungu messur, Þorvaldur og
Friðrik, og boðuðu Krist. Síðan
hefur Gullsteinn staðið þarna öld
af öld. Nokkur börn höfðu komið
sér fyrir uppi á þessum stóra
steini, þar undu þau vel hag sín-
um við leik, — í hátíðaskapi.
Sjón þessi breytti Gullsteini í
táknmynd fyrir augum mínum,
og gerði hann að kletti þess
hjálpræðis, sem Kristur hefur
verið þjóðinni:
Vér stöndum á bjargi, sem bifast ei má -
hinn blessaði Frelsari lifir oss hjá,
hans orð eru líf vort og athvarf í neyð,
hans ást er vor kraftur í lífi' og í deyð.
(Fr.Fr.)
Tíminn líður hjá. Enn brotnar
straumfall aldanna á bjarginu
trausta, þeim grundvelli, sem
lagður var. Og þá spyrjum við,
tímans börn: „Hvar skal standa,
— hvar lifa, þjóna, vona, — trúa
elska deyja?“ „Bjargið alda, borg-
in mín, byrg þú mig í skjóli þín.“
— O-
Textinn um Guð og Mammon
er eins tímabær nú og þegar Jes-
ús flutti ræðuna á fjallinu. Þess-
um orðum hans lýsa Orðskviðir
Salómons í hnotskurn: „En sá
sem á mig hlýðir, mun búa óhult-
ur, mun vera öruggur og engri
óhamingju kvíða." (Orðskv. 2, 33)
Oft er okkur hulin ráðgáta,
hvernig því er hægt að treysta.
Þessa daga hefur eitt af lista-
verkum Einars Jónssonar verið á
vegi mínum. Það heitir: Friðar-
engillinn. Þar eru tvær persónur,
konan heldur á bók og er niður
sokkin í lesturinn. í bakgrunni
myndarinnar vakir engill meðút-
réttar hendur og með vængi sína
viðbúna í verndarstöðu. Við erum
svo oft minnt á það, að Guð vakir
yfir ættjörðinni, yfir þjóðinni og
þegnum þessa lands. Það sýnir
bók bókanna, okkur bezt. Eitt, er
þeirri bók sameiginlegt hverri
blaðsíðu: Það er Guð sem máli
skiptir. — Opnum, lesum þá bók,
á sömu stund kemur birta í sál.
Guð er það ljós.
I Jesú nafni. Amen.
eirsson settur
lds Islands
Hinn nýkjörni biskup flytur blessunarorð.
Við aharið í Dómkirkjunni. Á myndinni má þekkja sr. ólaf Skúlason dómprófast, sr. Hjalta Guðmundsson,
dómkirkjuprest, hr. Sigurbjörn Einarsson, fráfarandi biskup, hr. Pétur Sigurgeirsson biskup og sr. Þóri
Stephensen dómkirkjuprest. i jósm. R V\.
Mikill mannfjöldi var við Dómkirkjuna þegar athöfnin fór tram.