Morgunblaðið - 23.09.1986, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. SEPTEMBER 1986
kr. sem var ágóði af hlutaveltu sem þau héldu til styrktar samtökun-
um. Krakkarnir heita: Sigurlaug Björg, Kjartan G., Sverrir Órn og
Sandra A.
Þessar teipur sem heita Bryndís, Berglind og Jóhanna héldu í
Bakkaseli hér í Breiðholtshverfi hlutaveltu til ágóða fyrir Krabba-
meinsfélagið. Þær söfnuðu rúmlega 600 krónum.
Lífskönnun Alans
Kvikmyndir
Arnaldur Indriðason
Ekkert mál (Comfort and Joy).
Sýnd í Regnboganum.
Stjörnugjöf: ★ ★ '/2
Bresk. Leikstjóri og handrita-
höfundur: Bill Forsyth.
Framleiðendur: Davina Belling
og Clive Parsons.
Kvikmyndataka: Chris Menges.
Tónlist: Mark Knopfler.
Helstu hlutverk: Bill Paterson,
Eleanor David, C.P. Grogan,
Alex Norton, Patrick Malahide.
Það eru jól í Glasgow og
frakkaklæddi maðurinn, sem er
að elta konuna í stórmarkaðinum
sem er að stela, er ekki eftirlits-
maður heldur eiginmaður hennar.
Hann sættir sig við þetta háttar-
leg hennar vegna þess að hann
elskar hana mjög mikið. Um
kvöldið, innan um jólagjafír og
jólatré, segir hún bless svona upp
úr þurru og flytur í burtu með
hjálp vina sinna. Eftir situr hann
í galtómri íbúðinni einn og aum-
legur. „Hversu margir vildu ekki
vera í þínum sporum," segir vinur
hans til að hressa hann við. En
maðurinn hressist ekki. Hann tel-
ur að tímabært sé fyrir hann að
byija nýtt líf á þessum tímamót-
um, gera eitthvað af viti.
Þessi maður er Alan Bird og
hann er aðalpersónan í gaman-
myndinni (Ekkert mál (Comfort
and Joy) eftir Bill Forsyth (Local
Hero) og þótt maður hlæi ekki
mikið á henni er hún stöðugt
þekkileg, indæl og skemmtileg
eins og Alan sjálfur. Hann er með
asnalegan morgunþátt á útvarps-
stöð í Glasgow undir heitinu
Furðufugiinn svo það er kannski
ekki nema von að hann langi til
að gera eitthvað nýtt og af viti
eins og t.d. heimildaþætti. Út-
varpsstjórinn spyr hvort honum
líði ekki rétt vel í toppstykkinu.
En myndin verður fyrst veru-
lega skemmtileg þegar Alan tekur
að sér að koma á friði í ijómaís-
stríði í borginni á milli tveggja
ítalskra fjölskyldna. Hann verður
vitni að árás á ísbíl frá Kanínu-ís-
framleiðandanum en einn árásar-
mannanna (þeir eru frá
keppinautinuum McCool) gefur
sér tíma til að panta sér lag í
þátt Alans, sem átt hafði erindi í
ísbílinn. Alan tekur að sér að ger-
ast sáttasemjari á milli keppinaut-
anna og hefur varla tíma til að
velta því fyrir sér hversu auvirði-
legt lífið getur verið að snúast
aðeins um ijómaís.
Forsyth leikur sér á mörkum
fáránleikans í þessari lífskönnun-
arferð Alans um ijómaíslendur
Glasgowborgar og persónurnar
sem hann dregur upp eru margar
hveijar kostulegar eins og McCool
og útvarpsstjórinn Hilary. Bill
Paterson er feikngóður í hlutverki
Alans, sem leitar að sjálfum sér
og finnur fyrir rest, og aðrir leik-
arar falla vel inní myndina. Tónlist
Mark Knopfler gerir það líka.
Alan lendir i klenunu þegar hann verður vitni að árás á issölubíl.
SVIPMYNDIR ÚR BORGINNI/Ólafur Ormsson
Morgunstund í
strætisvagnabiðskýli
Sólríkt og einstaklega hlýtt sum-
ar er nú senn að baki. Sumar sem
lengi verður minnisstætt fyrir ein-
muna veðurblíðu, en nú er allra
veðra von. Þegar ég festi þessar
línur á blað, miðvikudaginn 17.
september, blása haustvindar um
höfuðborgarsvæðið og laufin tekin
að falla af tijánum.
Þá er ekki ólíklegt að borgarbúar
þurfí meira á strætisvögnunum að
halda en yfír hásumartímann, þrátt
fyrir vaxandi notkun einkabíla.
Nýlega var dreift í hús á höfuð-
borgarsvæðinu upplýsingabæklingi
frá Strætisvögnum Reykjavíkur og
á fremstu síðu bæklingsins er áber-
andi fyrirsögn fyrir ofan glæsilegar
litmyndir sem hljóðar þannig: „Allir
með strætó." I bæklingnum eru
ítarlegar upplýsingar fyrir Reyk-
víkinga um leiðakerfi vagnanna,
tímaáætlanir og annað sem kcmur
að góðum notum þegar ákveðið er
að ferðast með þeim. Sveinn Bjöms-
son, forstjóri Strætisvagna
Reykjavíkur, ritar orðsendingu til
Reykvíkinga og minnir borgarbúa
á þá staðreynd að vagnarnir eru
t ‘ auðvitað eign okkar borgarbúa og
eftir því sem fleiri notfæra sér þjón-
ustu þeirra því hagkvæmari og betri
verður hún, bæði fyrir okkur sem
einstaklinga og fyrir borgina okkar.
Það hefur ekki farið fram hjá fólki
að Strætisvagnar Reykjavíkur hafa
verið að endurnýja vagnana síðustu
mánuðina. Nýir vagnar eru komnir
á götur borgarinnar og það vil ég
segja að ég kann vel við þá gulu,
bæði útlit þeirra og ekki síður sæt-
in í vögnunum, þau eru varla
nokkuð frábrugðin sætum í sófa
inní í þægilegri stofu. Þjónustan við
borgarbúa er einnig að batna veru-
lega. Ný strætisvagnabiðskýli hafa
verið sett upp við fjölfamar um-
ferðargötur og einu slíku var
einmitt komið fyrir nú í sumar við
Rauðarárstíginn, ekki langt frá
Apóteki Austurbæjar, á homi Rauð-
arárstígs og Háteigsvegar. Báru-
jámsklætt og rauðmálað og þar er
þægilegur bekkur og gott skjól fyr-
ir veðrum og vindum. Mánudags-
morgun snemma í septembermán-
uði beið þar nokkur hópur manna
eftir strætisvögnum. Nokkrar áætl-
unarleiðir aka þama um reglulega
frá morgni til kvölds. Klukkan var
um níu að morgni, skýjað, úrkomu-
laust og sæmilega hlýtt í veðri.
Þama voru bæði karlar og konur á
ýmsum aldri á leið í vinnu eða þá
í margs konar erindrekstur í mið-
borgina. Bekkurinn í biðskýlinu var
þéttsetinn og í kringum bekkinn og
biðskýlið stóð nokkur hópur manna.
Úti í homi við glugga í biðskýlinu
sat fullorðinn maður, eitthvað á
áttræðisaldri, í ljósgrárri kuldaúlpu
og svörtum terelínbuxum og reykti
hveija sígarettuna af annarri. Hann
var boginn í baki og heldur framlár
og þegar hann kveikti í fjórðu sígar-
ettunni þarna um morguninn, á
meðan hann beið eftir vagni, spurði
maður sem stóð þama álengdar við
hlið mér og hafði fylgst með.
— Hvað skildi hann vera búinn
að reykja mörg karton af sígarett-
um um ævina þessi maður?
Hann ætlaðist víst til þess að ég
gæti svarað spurningunni. Eg hafði
því miður engin svör. Taldi þó
líklegt að sá gamli væri búinn að
reykja margar sígarettur um ævina,
hann hóstaði hvað eftir annað og
var að sjá heldur veikburða.
— Ætli hann sé ekki búinn að
reykja sem svarar upphæð sem
dugar til að kaupa tveggja her-
bergja íbúð, sagði þá maðurinn sem
hóf umræðumar. Þær féllu síðan
niður þegar að biðskýlinu gekk
hávaxinn, kraftalegur maður, í
svörtum leðuijakka og bláum galla-
buxum og kom auga á kunningja
sinn á bekknum í biðskýlinu. Sá sat
næstur reykingamanninum, mið-
aldra maður, dökkhærður með svart
alskegg og hárprúður, í nýlegum
sparifötum, skyrtu og með bindi.
Það fór töluvert fyrir manninum í
leðuijakkanum. Þegar hann kom
auga á kunningja sinn í biðskýlinu
sagði hann allt í einu:
— Nei. Blessaður. Langt síðan
við höfum sést. Hvar hefur þú hald-
ið þig? Ekki þó úti á landi? Manstu
ekki eftir mér? Jóa?
Maðurinn á bekknum þekkti
strax manninn og þeir tókust í
hendur. Spjölluðu um góða veðrið
og sitthvað annað. Eitthvað fannst
manninum í leðuijakkanum, kunn-
ingi sinn fámáll og eins og dapur
og spurði því:
— Hvað? Er það haustið sem
veldur þessum sorgarsvip?
— Sorgarsvip? Hvað áttu við?
spurði maðurinn á bekknum.
— Þú ert eins og bær í eyði,
sagði maðurinn í leðuijakkanum.
— Hvað áttu við, maður? spurði
maðurinn á bekknum, hálfmiður sín
þar sem nokkrir viðstaddir hlógu
hressilega.
— Já, bær í eyði. Kominn með
alskegg og hár niður á bak. Hvað
ertu annars að gera þessa dagana?
spurði maðurinn í leðuijakkanum.
— Ég er enn í sumarleyfí. Hef
verið frá vinnu í rúma viku. Hef
þó alls ekki efni á því. Ég er að
byggja einbýlishús í Breiðholtinu.
Í