Morgunblaðið - 02.12.1987, Side 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 2. DESEMBER 1987
Auðunn Bragi segir frá
eiga líka rétt á sér. En aðfinnslu-
sömum nöldursegg finnst þó að
höfundur hefði að ósekju mátt
vanda sig betur. T.a.m. fannst mér
óþarft að endurtaka sumar vísumar
einu sinni og jafnvel tvisvar eins
oft og raun ber vitni. Þar hefði
þurft snyrtingu. Þá hefði þurft að
lesa prófarkir mun betur. Prentvill-
ur em ískyggilega margar. Mér
finnst ekkert betra að bækur séu
„lúsugar“ en menn. Og bók sem
þessari á skilyrðislaust að fylgja
nafnaskrá. Þá tel ég að betri bók
hefði fengist með því að sleppa
síðasta kaflanum, en í þess stað
hefði mátt endurskrifa og auka
þættina um Hafnarstræti og
skemmtistaðina. Við það hefði
heimildargildi þessara þátta aukist.
' Auðunn Bragi er maður „á besta
aldri“, tæplega hálfsjötugur. Hann
hefur margt til að bera til að skrifa
skemmtilegar og gagnlegar bækur,
því að hann hefur af reynslu, þekk-
ingu og talsverðri ritleikni að miðla.
Og af því að ég hef gmn um að
hann sigli nú hraðbyri út á rithöf-
undarmiðin er ekki ástæðulaust til
að hvetja hann til að vanda sig
svolítið betur og leggja sig meir
eftir „tæknilegum" hliðum bókar-
gerðar.
SELLÓ-TÓNLEIKAR
Seinni tónleikar bandaríska sell-
istans Johns White vom haldnir í
Norræna húsinu sl. laugardag og
honum til samleiks lék Guðríður
Sigurðardóttir á píanóið. Á efnis-
skránni vom verk eftir J.S. Bach,
Leslie Bassett, Karólínu Eiríks-
dóttur, Hafliða Hallgrímsson og
einleikarann John White. Heldur
vom þessir tónleikar rismeiri en
þeir fyrri og átti Guðríður þar
mikinn þátt í með líflegum og víða
fallegum leik, eins og t.d. í píanó-
rapsódíu eftir Karólínu er hún lék
ágætlega.
Leikur sellistans í Bach var
skárri en margt annað á þessum
einkennilegu menningartónleikum,
enda þolir tónlist hans meiri mun
í leikútfærslu en verk margra ann-
arra tónskálda og auk þess lék
Guðríður píanóhlutverkið af öiyggi
og festu.
Fimman eftir Hafliða Hallgríms-
son var ákaflega litlaus af hálfu
einleikarans og sömuleiðis verkið
eftir Bassett (f. 1923), sem er held-
ur svona lítill skáldskapur. Síðasta
verkið var sónata eftir einleikarann
John White og þar kvað við annan
tón því White er mun betra tón-
skáld en sellisti. Sónatan er vel
unnin og síðasti kaflinn sérlega
skemmtilegur. Það sem vekur at-
hygli varðandi stíl og vinnubrög,
er að verkið gæti allt eins hafa
verið samið í Evrópu. Hvað sem
því líður var þetta síðasta verk í
raun það erindi er John White átti
við íslenska hlustendur, en ekki
að leika á selló.
Þriðji kaflinn heitir Þeirra
minnist ég. Er þar að fínna eina
átta eftirmæla- og minningaþætti.
Eru sumir þeirra mætavel gerðir.
Fjórði kaflinn kallast í björtum
landsins höfuðstað. Þar segir frá
fólki sem borðaði í mötuneyti með
höfundi á skólaárum hans í Kenn-
araskólanum veturinn 1945. Er hér
að finna stuttar lýsingar á rúmlega
45 mötunautum. Heldur er þetta
veigalítill þáttur, mestmegnis
gagnslitlar upptalningar. Svipað
má segja um aðra tvo þætti þessa
sama kafla, Hafnarstræti við
stríðslok og Skemmtistaðir í
Reykjavík upp úr stríði. Hefði
vissulega mátt gera mun meira úr
þessu efni.
Síðasta kaflann kallar höfundur
Ruslakistu. Þar eru stuttar hug-
leiðingar í fjórum efnisþáttum.
Ég hafði lúmskt gaman af að
lesa þessi skrif Auðuns Braga.
Hann er býsna vakandi, forvitinn
og velupplagður höfundur. Ófeim-
inn er hann við að láta það flakka
sem honum dettur í hug. Stíll hans
Auðunn Bragi Sveinsson
er lifandi og glaðlegur og víst drep-
ur hann á sitt af hveiju sem er
betur lesið en ólesið. En ég er þó
nokkuð viss um að Auðunn Bragi
er mér sammála að ekki beri að
líta á þessa bók sem mikið bók-
menntaverk, öllu fremur sem
huggulega afþreytingu fyrir roskið
fólk í skammdeginu. Slíkar baekur
Meimíngarsamskiptí
Bókmenntir
Sigurjón Björnsson
Auðunn Bragi Sveinsson:
Með mörgu fólki.
Skuggsjá. Bókabúð Olivers
Steins SF, 1987. 279 bls.
Þessi bók er í öllum megingrein-
um ek. endurminningabók, þó að
ekki sé um samfelldar endurminn-
ingar að ræða. Hún skiptist í fímm
aðalkafla, sem greinast síðan aftur
í smærri þætti. Fyrsti kaflinn ber
yfirskriftina Af norðurslóðum.
Þar segir frá bemsku- og æsku-
árum höfundar í Laxárdal í Aust-
ur-Húnavatnssýslu og nálægum
slóðum. Lýst er náttúrufari,
mannlífi og einstökum atvikum, en
mest er þó sagt frá föður höfund-
ar, Sveini skáldi Hannessyni frá
Elivogum. Þessi kafli fannst mér
sá athyglisverðasti í bókinni, bæði
laglega skrifaður og fróðlegur. Má
vera að mat mitt mótist þó eitthvað
af því að mér hafa löngum þótt
þessar eyðislóðir gimilegar til fróð-
leiks.
Annar kafli bókar nefnist Með
mörgu fólki. Þar er fyrst býsna
forvitnilegur þáttur um þátttöku
höfundar í spumingakappleikjum í
útvarpi, sjónvarpi og víðar. En fyr-
ir þá þátttöku hefur Auðunn Bragi
einmitt orðið mörgum kunnur. Það
sem eftir lifir kaflans fjallar aðal-
lega um minningar frá skólaárum,
í Reykjaskóla í Hrútafirði og í Kenn-
araskóla íslands.
Tónlist
Jón Ásgeirsson
Tónlistarmenn við háskólann í
Flórída í Bandaríkjunum, styrktir
af ýmsum aðilum þar í landi og í
samvinnu við Háskóla íslands,
Tónlistarskólann í Reykjavík,
Norræna húsið og menntamála-
ráðuneytið, standa fyrir hljómleik-
um og fyrirlestrahaldi þar sem
kynnt er íslensk og bandarísk
samtímatónlist, svo og leikin kam-
merverk eftir J.S. Bach, Beetho-
ven og Brahms. Samkvæmt
efnisskrá voru haldnir sams konar
tónleikar í október sl. í tónleikasal
háskólans í Flórída en Atli Heimir
Sveinsson flutti þar fyrirlestur er
hann nefndi Ný íslensk tónlist. I.
tengslum við tónleikana hér á landi
mun John White hafa haldið fyrir-
lestur í Tónlistarskólanum í
Reykjavík er hann nefndi Trends
in Recent American Music.
Á fyrri tónleikunum voru þijú
þríleiksverk; op. 11 eftir Beetho-
ven, op. 114 eftir Brahms og
Plutot Blance Q’Azurée eftir Atla
Heimi Sveinsson, samið 1976.
Hljóðfæraleikarar voru Terence
Small á klarinettu, John White á
selló og Kevin Sharpe á píanó. Það
verður að segjast eins og er, að
flutningur þremenninganna var
sérlega slakur með þeirri undan-
tekningu að píanóleikarinn, Kevin
Sharpe, gerði eitt og annað mjög
fallega sem ekki fékk neina svörun
hjá Small eða White, svo að flutn-
ingurinn á verkum Beethovens og
Brahms var hreinasta lágkúra. I
verki Atla var þetta getuleysi
hljóðfæraleikaranna sérlega áber-
andi, því þar leikur Atli með ýmis
litbrigði sem eru feikna viðkvæm
og í raun byggjast á því að hver
Frá vinstri Kevin Sharpe, Guðríður Sigurðar, John White og Ter-
ence Small.
flytjandi hafi fullt vald á sínu
hljóðfæri og ekki síst í mótun
margvíslegra blæbrigða.
Ef þessi samleikshópur endur-
speglar gæðastaðalinn hjá banda-
rískum háskólaum á sviði tónlistar
er ekki allt sem sýnist. Mikill
munur er á, þar sem háskólar
leggja sérstaka rækt við tónlist
og svo aftur þeirra skóla sem ein-
göngu starfa sem „tónlistarskól-
ar“ og útskrifa „atvinnuhljóð-
færaleikara". Við suma háskóla
mun vera lögð meiri áhersla á
bóklegu þættina en leiknikröfur
svo að í raun er ekki lögð stund
á önnur tónlistarfræði en þau sem
bókleg geta talist.
/fllafossbúöin
Vesturgötu 2, Reykjavík S 13404
ULLARFATNAÐUR, GJAFAVÖRUR, GARN
Hlýleg gjöf
fyrir 1.390.- krónur
Álafoss værðarvoðir
í fjölbreyttum litum.
Ódýr og skemmtileg gjöf
Verð frá krónum 1.270,-