Morgunblaðið - 20.08.1991, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. ÁGÚST 1991
43
hluta að loknu stúdentsprófi 1951
og staðnæmdist þar. Alla þá fjóra
áratugi, sem liðnir eru síðan hefur
leið mín og fjölskyldu minnar legið
til Reykjavíkur að minnsta kosti
einu sinni á ári. Sjálfsagt hefur
þótt, ef dvölin var ekki þeim mun
styttri, að fara í heimsókn á Kirkju-
teig 13. Þar var okkur fagnað eins
og kærum heimilismömmun heim-
komnum úr langferð. Lagðist þar
á eitt, hlýlegt viðmót beggja
húsráðenda og höfðinglegar veit-
ingar Theódóru.
Henni var í því efni eins farið
og svö mörgum konum, sem um-
langa ævi hafa sinnt húsmóður-
störfum á stóru heimili, að þær
leggja metnað sinn í að veita gest-
um sínum svo vel, að oft má of-
rausn telja. Á þann hátt vildi hún
fagna okkur hin síðustu skiptin,
er við heimsóttum hana á Dal-
braut, þótt aðstæður þar og þverr-
andi kraftur skæru henni þrengir
stakk en áður.
Nú er að leiðarlokum verður mér
þó efst í huga endurminning og
þökk til hennar fyrir góðan hug í
minn garð og hlýjar fyrirbænir mér
til handa öll hin liðnu ár. Þá trú
hef ég, að slíkt orki einstaklingnum
til hamingju að njóta þess frá sam-
ferðarmönnum sínum á lífsleiðinni.
Að lokum skal aðstandendum
vottuð samúð á kveðjustundu og
vitnað til þess, sem stundum er
haft á orði um látinn mann, að hún
eða hann eigi góða heimvon. Sú
er trú mín, að fáum sé við hin
miklu vistaskipti búin betri heim-
koma en frænku minni og velgjörð-
arkonu, Theódóru Siguijónsdóttur.
Guðmundur Gunnarsson
Föðurnafn Þórunnar misritaðist
í minningargrein í sunnudagblaði,
hún sögð Sveinbjörnsdóttir. Beðist
er velvirðingar á misrituninni.
um. Foreldrar hennar höfðu fest
kaup á jörðinni Brunnastöðum á
Vatnsleysuströnd. Ekki var dvölin
löng þar, vart meir en tvö ár. En
þaðan lá leiðin til Hafnarfjarðar að
Selvogsgötu 16, en þar hafði faðir
hennar byggt hús.
Frænka var tvígift. Fyrri maður
hennar var Pétur Árnason er lést
langt um aldur fram, mikill ágætis
maður. Þau eignuðust dótturina
Pétrúnu. Pétrún er forstöðumaður
Hafnarborgar í Hafnarfirði. Hún
er gift Ólafi Porppé dósent og eiga
þau þijú börn og eitt bamabarn.
Seinni eiginmaður frænku er Jón
Björnsson vélstjóri er lifir konu sína.
Þau eignuðust eina dóttur, Elsu
Guðmundu, tækniteiknara hjá
Hafnarfjarðarbæ. Elsa er gift Finn-
boga Aðalsteinssyni bryta og eiga
þau fjögur börn.
María frænka var alveg einstök
manneskja. Þegar ég hugsa til baka
á þessari kveðjustund er mér ljóst,
kannske í fyrsta sinn, að hún var
ekki bara frænka og litla systir
hennar móður minnar, hún var leið-
beinandi og verndarengill. Mér er
minnisstætt er ég eitt sinn meiddi
mig illa á hendi og sauma varð
sárið, án deyfingar, að henni fannst
læknirinn ekki fara nægjanlega
mjúkum höndum um sveininn unga
og lét hún lækninn heyra sína skoð-
un á því sem ekki var hægt að
Jón Tímótheus-
son — Minning
Fæddur 1. apríl 1914
Dáinn 9. ágúst 1991
Jón var upprunninn fyrir vestan,
á slóðum hinna klassísku grísk-bibl-
íulegu nafna. Foreldrar hans voru
Tímótheus Dósótheusson sjómaður
og kona hans Guðbjörg Jónsdóttir.
Hann var fæddur í Hnífsdal 1. apríl,
en fluttist um ársgamall með foreld-
rum sínum til Bolungarvíkur og ólst
þar upp til fullorðinsára í hópi fimm
systkina. Tvö voru farin á undan
honum, en þeir Dósótheus og Ólafur
lifa bróður sinn.
Ekki var mulið undir Jón í upp-
vextinum, enda þótt ég efist ekki
um, að hann hafi notið góðs atlætis
í foreldrahúsum, eftir því sem efni
leyfðu. Hann naut aðeins almennrar
barnaskólagöngu, en sótti að auki
kvöldnám hjá góðum skólamanni,
sem þá var í starfi þar vestra. En
með því hóf hann í reynd ævilangt
sjálfsnám með lestri góðra bóka,
íhugun og umræðum. Hann gat
þannig tekið undir með Stephan G.
„Ég gat hrifsað henni af/ hratið, sem
hún vék mér,/ meðan lúinn makrátt
svaf,/ meðan kátur lék sér.“
Strax og hann stóð út úr hnefa,
tók hann að fara á sjóinn og var
sjómaður upp frá því, meðan þrek
entist til slíkra starfa eða til 63ja
ára aldurs 1977. Kann ég þá sögu
aðeins af spurn. Starfið vestra leiddi
hann til félagslegrar forustu og þar
með formennsku í Verkalýðs- og
sjómannafélagi Bolungarvíkur.
Henni fylgdu ferðir suður á Alþýðu-
sambandsþing og slíkra félagslegra
erinda. Upp úr því réðist hann á
togara syðra, fyrst frá Hafnarfirði,
síðan til Bæjarútgerðar Reykjavíkur
á Þorstein Ingólfsson og um skeið á
Víking frá Akranesi. Veigamesti
hluti ævistarfsins hófst þó, er hann
gekk til liðs við Ögurvík hf. frá upp-
hafi þess fyrirtækis. Starfaði hann
þar sem bátsmaður eða lestunar-
stjóri bæði á togaranum Vigra með
Þórði Hermannssyni skipstjóra og á
samnefndu síldar- og loðnuskipi með
Gísla Jóni Hermannssyni. Sjálfsagt
var Jón ánægður með, að vera þann-
ig kominn á eins konar vestfirskan
starfsvettvang á ný.
Að þessum störfum sínum gekk
Jón af stakri trúmennsku. Ég varð
þess áskynja, að hann leit á nýtingu
og meðferð fisks sem hugsjónamál
og trúnað við lífsgrundvöll þjóðar-
innar. Eitt sinn innti ég Sverri Her-
mannsson álits á Jóni. „Blessaður
vertu. Hann Jón lcggur hvern fisk
niður eins og ungbarn í vöggu,“ var
hið dæmigerða, kjarnyrta svar.
Jón linnti ekki félags- og stjórn-
málavafstri sínu. Hann fór í framboð
til formennsku í Sjómannafélagi
Reykjavíkur og sat um tíma í stjórn
þess. Mér var það nokkur ráðgáta,
að svo hógvær og æsingalaus maður
gæti staðið í þessu. Á heimavelli
ræddi hann öll mál af rólegri íhugun
og sannsýni, og honum lá ekki síður
gott orð til mótheija en samheija.
Þó er mér sagt, að hann hafi getað
verið hvass í orðasennum, enda rök-
fastur og gæddur ríkri réttlætis-
kennd.
Jón var kominn nokkuð til ára,
er hann kynntist lífsförunaut sínum,
Aðalheiði Sigurðardóttur, um 1950
og gengu þau í hjónaband á jólum
1955. Hun var uppvaxin á Lindar-
götunni, í fósturtengslum við tengd-
afjölskyldu mína þar, systurdóttir
hins merka gáfu- og fræðimanns
Sörens Sörenssonar. Hún hafði sótt
menntun til Núpsskóla í Dýrafirði,
stundaði lengst af verslunarstörf,
var kunn af kórsöng og er fjölfróð
og listfeng á marga grein. Samhent
komu þau sér upp huggulegu og
menningarlegu heimili, langþráðri
heimahöfn sjómannsins, fyrst á
Hverfisgötunni í nábýli við fjöl-
skyldu- og vinafólk, síðan sólarmeg-
in við Barónsstíg og loks í eigin íbúð
við Þórufell í Breiðholti. Þaðan gefur
fagra sýn yfir höfuðstaðarsvæðið,
og er hún ekki síst eftirminnileg af
flugeldaskrauti á gamlárskvöldum.
Með hjónabandinu gekk Jón syni
Aðalheiðar, sem þá var átta ára, í
föðurstað, en hann er Sverrir Guð-
mundsson, flugvirki. Eiginkona hans
er Þórdís Ingvarsdóttir, og af þeim
og börnum þeirra, Sigrúnu, Jóni
Óskari, Ingvari og Aðalsteini, var
Jón elskaður og virtur sem faðir,
tengdafaðir og afi.
Eftir að Jón gekk að endingu í
land árið 1977, stundaði hann um
árabil, eða fram um miðjan síðasta
áratug, næturvörslu hjá Lands-
símanum, svo sem oft befur verið
háttur lentra sjómanna. Sinnti hann
því starfi af sömu árvekni sem hinum
fyrri, en ekki fór hjá því, að nætur-
rölt miðbæjarlýðsins ylli hinum sóm-
akæra manni áhyggjum.
Þegar Elli kerling tók að banka
upp á, afréðu þau hjónin, að síðasta
lendingin þyrfti að verða í verndaðri
þjónustuíbúð í Sunnuhlíð í Kópa-
vogi, og er sú íbúð í smíðum. En
ellin varð skjótari til fangabragða
en þau uggðu. Varð Jón því að leita
vistar hjá Hrafnistu í Reykjavík fyr-
ir um ári. Þar sveif hinn óboðni gest-
ur á hann yfir kvöldverðarborði og
flutti með sér í æðri vistarverur en
honum voru hér fyrirbúnar. Væntan-
lega má telja til líknar, að honum
var hlíft við frekari hrörnun, en
missir og söknuður þess, sem var,
er ekki minni fyrir það.
Blessuð sé minning Jons Tímóth-
eussonar og blessun og huggun veit-
ist ekkju hans og aðstandendum.
Bjarni Bragi Jónsson
misskilja. Og þessi stuðningur
frænku deyfði sársaukann betur en
nokkur sprauta.
Þegar vinir deyja þá skapast
tómarúm hjá manni sjálfum. Það
er eins og eitthvað deyi hið innra.
Sorgin heltekur allt og manni finnst
maður ekkert sjá nema svartnætti.
En þegar maður upplifir það að
hinn sjúki og þjáði vinur gerir sér
fulla grein fyrir því sem er að ge-
rast og hvað framundan er, nánast
með bros á vör, hefur maður ekki
leyfi til annars en að minnast vinar-
ins með þakklæti og reyna að finna
ljósið og birtuna sem hinn framliðni
vinur okkar átti í svo ríkum mæli.
Ég heimsótti frænku snemma í
vor er hún dvaldi á Vífilsstaðaspít-
ala og þá sagði hún allt í einu við
mig: „Þetta pillufargan hefur ekk-
ert að segja enda er það allt í lagi,
ég er alveg sátt við þetta allt sam-
an.“ Og hún sagði margt fleira og
að lokum fór ég að átta mig á því,
að hún var að búa mig undir kveðju-
stundina. Hún var að byggja upp
tómarúmið og reyna að láta mig
sjá fyrst og fremst ljósið og birtuna.
Ljúfi Guð þig lofum vér,
lútum, játum, viðurkennum.
Alda faðir, einum þér
ástarfórn til dýrðar brennum.
Hátt þér syngur helgi ljóð
heimur vor og englaþjóð.
(Stefán frá Hvítadal)
Og nú er kveðjustundin runnin
upp og ég er þess fullviss að nú
líður frænku vel. Ég kveð frænku
með þakklæti og bið hinn hæsta
himins og jarðar að styrkja eigin-
manninn aldraða, dæturnar og fjöl-
skyldur þeirra og bið þeim Guðs
blessunar á komandi árum.
Ragnar
mottu og TEPPA
átbÚLEGA GÓÐ KAUP - KOMIO
20'50%
GramRgl
TeWn®31
afslóttur
CE23
FRI&RIK BERTBSEN
mmmm

RSLUN
FRIDRIKS BERTELSEN
FÁKAFEN 9-SÍMI 686266
IHAGKAUP
MIKLABRAUT