Morgunblaðið - 24.12.1992, Blaðsíða 37

36
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. DESEMBER 1992
t
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. DESEMBER 1992.

37,

Útgefandi
Framkvæmdastjóri
Ritstjórar
Fulltrúar ritstjóra
Fréttastjórar
Ritstjórnarfulltrúi
Árvakur h.f., Reykjavík
Haraldur Sveinsson.
Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
Þorbjörn Guðmundsson,
Björn Jóhannsson,
Árni Jörgensen.
Freysteinn Jóhannsson,
Magnús Finnsson,
Sigtryggur Sigtryggsson,
Ágúst Ingi Jónsson.
Björn Vignir Sigurpálsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Aðalstræti 6, sími 691100. Auglýsingar: Aðal-
stræti 6, sími 691111. Afgreiðsla: Kringlan 1, sími 691122. Áskriftar-
gjald 1200 kr. ó mánuði innanlands. í lausasölu 110 kr. eintakið.
Heiðin jól og kristin
Isvartasta skammdeginu,
um vetrarsólstöður, héldu
þjóðir norðursins heiðin jól
löngu áður en kristni kom til
sögu þeirra. Þær fögnuðu því
að hafín var sigurganga birt-
unnar á hendur myrkrinu;
þeirri staðföstu vissu, að líf-
ríki umhverfísins, sem sefur í
klakaböndum, vaknar til nýs
lífs, lita og angans með kom-
andi vori.
Sumarið, þetta árvissa
kraftaverk, sem gaf búsmala
grös og bændum gæftir á
sjávarmið, hjálpaði gengnum
kynslóðum að þreyja þorra og
góu klaka, myrkurs og
knappra kjara. Það var vel við
hæfí að halda hátíð sólarinn-
ar, lífgjafans, þegar vöxtur
myrkursins var stöðvaður og
upprisa gróðurríkisins í nánd.
Fornar sagnir greina frá
heiðnum bónda sem lét á dán-
ardægri bera sig út í skin
sólarinnar og fól anda sinn
þeim er hana skóp. Sá atburð-
ar brúar í vissum skilningi
bilið milli heiðinna og krist-
inna jóla hér á landi. Og þeg-
ar grannt er skoðað má sjá í
tilefni heiðinna jóla, að ljósið
lýsir upp myrkrið í umhverfi
okkar, tákn fagnaðarboðskap-
ar kristindómsins, sem spann-
ar ekki aðeins „sól úti og sól
inni“, heldur og sól í sinni
manna og þjóða.
Þetta forna sólarviðhorf áa
okkar segir og til sín í samtíð
okkar. Halldór Laxness, nób-
elskáld, skyggnir íslands þús-
und ár þegar hann segir í
greinarstúf um jólin árið
1939:
„Jólin, það er miðsvetrarhá-
tíðin, sú hátíð þegar „sólin
heim úr suðri snýr“ og „sumri
lofar hlýju“, og ef maður elsk-
ar stúlku heitar en lífið í
brjósti sínu, þá á maður að
óska henni gleðilegs sumars
21sta desember, því þann dag
byijar sumarið.“
Með kristni öðlast jólin nýj-
an, fyllri og dýpri boðskap,
sólris í hugum og hjörtum ein-
staklinga, þjóða og kynslóða.
Með Kristi rætast orð Jesaja
spámanns, sem fínna má í
heilagri ritningu: „Yfír þá,
sem búa í landi náttmyrkr-
anna, skín ljós“.
Yfír okkur skín þessa daga
og alla daga ljósið, sem spá-
mennimir boðuðu, því okkur
er frelsari fæddur. Á þessum
jólum og öllum jólum göngum
við, hvert og eitt, í fótspor
hirðanna, sem stjarna jólanna
leiðir að jötu kærleikans, svo
við megum líta ljósið og sann-
leikann.
Við höldum kristin jól til
að minnast fæðingar hans
sem var og er ljós heimsins,
vegurinn, sannleikurinn og líf-
ið. Hans sem er sól í sinni
okkar og vekur anda okkar
til nýs lífs úr klakaböndum
dauðans.
Á kristnum jólum eigum við
að bera birtu góðvildar og
kærleika til náunga okkar,
hver sem hann er. Auðsýna
honum skilning, umburðar-
lyndi og umhyggju. Ekki sízt
bágstöddum, öldruðum og
einmana. Á jólum og endra-
nær er okkur hollt að minnast
orðanna: „Það sem þér gerið
mínum minnsta bróður, það
hafið þér og mér gjört.“
Jólaljósin, sem hvarvetna
skína næstu daga, eru tákn
hans sem er ljós heimsins.
Gjafimar, sem við gefum
hvort öðru, eru, eða eiga að
vera, tákn góðvildar og kær-
leika. Það er ekki mergurinn
málsins hver gjöfin er, heldur
hugarfaríð sem að baki býr.
Sá sem sýnir náunganum hlý-
hug og virðingu gefur dýr-
mætustu gjöfína. Það er stór
sannleikur fólgin lítilli stað-
hæfingu: Eitt bros getur böli
í birtu breytt.
Jólin eru og eiga að vera
fjölskylduhátíð. Heimilin og
fjölskyldurnar eru hornsteinar
og undirstöður samfélagsins.
Þessa homsteina verðum við,
bæði sem einstaklingar og
samfélag, að styrkja í ríkara
mæli en nú er gert. En það
kristna viðhorf má aldrei
gleymast, og allra sízt á jólum,
að landsmenn allir heyra til
þjóðarfjölskyldu og þjóð okkar
fjölskyldu þjóðanna. Þess
vegna ber öllum þeim, sem
aflögufærir em, að rétta þurf-
andi hjálparhönd, hvort sem
neyðin er nær eða fjær. „Því
meðan til er böl, sem bætt þú
gazt, og barizt var, á meðan
hjá þú sast, er ólán heimsins
einnig þér að kenna.“ (Tómas
Guðmundsson.)
„Heims um ból helg eru
jól, signuð mær son Guðs 61.“
Megi hann sem er ljós heims-
ins Iýsa upp hugskot okkar á
þessum jólum, svo að það
góða, sem í öllum býr, megi
vakna til nýs lífs og vaxtar.
Með þeim orðum óskar Morg-
unblaðið lesendum sínum og
landsmönnum öllum gleði-
legra jóla.
Jólahald í sól og hita
fjarri heimahögum
Frásagnir af Islendingnm við hjálparstörf, kristniboð og þróunaraðstoð erlendis um jólin
FJÖLDI íslendinga er staddur í útlöndum yfir jólahátíðina, og marg-
ir þeirra vinna óeigingjöm störf í annarra þágu. Meðal þeirra em
starfsmenn Rauða krossins, Kristniboðssambandsins og Þróunarsam-
vinnufélags íslands, sem era við störf víða um heim þessi jól. Við-
fangsefnin spanna allt frá flutningi hjálpargagna í hinni stríðshijáðu
Júgóslavíu og hjúkmnarstörf í Mogadishu í Sómalíu, til aðstoðar við
Namibíumenn og Panamabúa í rannsóknum á lífríki sjávar. Hér
segja nokkrir þeirra frá reynslu sinni fjarri heimahögum, og því,
hvernig hægt er að komast í jólaskap í glampandi sól og steikjandi hita.
Rauði krossinn
Sigríður Guðmundsdóttir, starfs-
maður Rauða krossins, sagði að
vart hefði orðið við aukinn áhuga
fólks á að starfa hjá Rauða krossin-
um. „Þeir sem fara utan á okkar
vegum verða fyrst að ljúka sérstöku
námskeiði, og sem dæmi um að-
sóknina má nefna að um 80 manns
sóttu um þau 20 pláss sem stóðu
til boða á síðasta námskeiði," sagði
Sigríður. „í störfin er síðan valið
samkvæmt menntun og starfs-
reynslu.“
Dvöl starfsmanns Rauða krossins
erlendis stendur að jafnaði í sex
mánuði. Ferlið hefst á því, að Al-
þjóða Rauði krossinn sendir beiðni
hingað til lands um að senda fólk
með ákveðinn bakgrunn til ákveð-
inna verkefna í útlöndum. Héðan
er svo fólk gert út af örkinni á
vegum Rauða kross íslands, en
þegar kemur á áfangastað tekur
Alþjóða Rauði krossinn við, og öll
störf á vettvangi eru unnin í sam-
ráði við þesslenskan Rauða kross
eða Rauða hálfmána. Um þessi jól
eru fíórtán starfsmenn Rauða
krossins staddir erlendis, og er það
með mesta móti.
Fáum hangikjöt á
aðfangadagskvöld
Þrír starfsmenn Rauða krossins, ,
Þorkell Diego Þorkelsson, Lars
Holm og Dagbjartur Guðmundsson,
eru staddir í Zagreb í Króatíu um
jólin. Þeir aka flutningabílum með
hjálpargögn milli staða í fyrrum
Júgóslavíu. „Ástandið hjá okkur er
kannski ekki eins slæmt og af er
látið í fjölmiðlum,“ sagði Lars í
samtali við Morgunblaðið. „Við
ökum með mat, lyf, eldunartæki og
önnur hjálpargögn víðsvegar frá
Evrópu til fólksins hér. Við ökum
í 2-10 bíla lestum, og erum yfirleitt
látnir í friði - fólkið hér þarf á
hjálpinni að halda.“
Lars og Þorkell hafa nú dvalið í
Júgóslavíu í sex vikur, og munu
verða þar fram í febrúar, eða þijá
mánuði alls. Dagbjartur er hins
vegar tiltölulega nýkominn til
starfa. Einnig eru í Júgóslavíu Frið-
rik Friðriksson, sem vinnur við
dreifingu á hjálpargögnum og að-
stoð við flóttafólk, og Ríkharður
Pétursson, sem vinnur sem bíl-
stjóri. Þeir eru báðir í Bosníu-
Herzegóvínu, Friðrik í Jablonica en
Ríkharður í Zenica.
„Þetta hefur verið geysilega at-
hyglisverð lífsreynsla. Það er sér-
staklega ánægjulegt að geta komið
börnunurrrtil hjálpar, og þetta er
hlutur sem ég myndi gjarnan vilja
endurtaka,“ sagði Lars. Aðspurður
um jólahald sagði hann að kona sín
hefði komið til að að vera hjá þeim
félögunum yfir jólin. „Ætli við fáum
ekki hangikjöt á aðfangadagskvöld,
en annars snýst mest hér um vinn-
una.“
Gott að taka hlé frá
skothríðinni
Hólmfríður Traustadóttir og
Kristín Davíðsdóttir, hjúkrunar-
fræðingar, starfa á sjúkrahúsum
Rauða krossins í Mogadishu í Sóm-
alíu. Kristín, sem sér um lyfjabirgð-
ir samhliða starfi sínu sem hjúkrun-
arfræðingur, lýsir stríðsástandinu í
landinu í bréfí heim: „Af mér er
allt gott að frétta, er á leið til Sóm-
alíu eftir sjö daga frí á Zanzibar.
Það var yndislegt að slappa af frá
skothríð og öryggisvörðum, það er
ótrúlega lýjandi að geta ekki geng-
ið um stræti og torg. Án bíls ferð-
umst við ekki, svo það var kærkom-
in tilbreyting að ganga um þröngar
götur Zanzibar jafnt í björtu sem
í myrkri, í friði og ró. Ástandið í
Sómalíu er ögn skárra. Fólk er
ekki alveg jafn hungrað og áður.
Hin mörgu eldhús Rauða krossins
vítt og breitt um landið hafa komið
að góðu gagni, þar fær fólk tvær
máltíðir á dag. Enn er erfitt að
feija mikið magn af mat í einu, því
þá fara bófar af stað.“
í Afríku eru nú fjórir starfsmenn
á vegum íslenska Rauða krossins,
auk þeirra Kristínar og Hólmfríðar.
Jean Jacque Maerel er yfirmaður
alls hjálparstarfs Rauða krossins í
Mósambík og Bjöm Óli Hauksson
vinnur með eþíópíska Rauða kross-
inum við matvæladreifingu. Þá eru
tvær stúlkur staddar í Gambíu á
vegum ungmennahreyfíngar Rauða
krossins, Inga Friðriksdóttir og
Sjöfn Vilhelmsdóttir. Inga og Sjöfn
vinna með gambíska Rauða kross-
inum að uppbyggingu ungmenna-
starfs þar.
„Moskítóflugurnar em
að éta mig lifandi“
Þór Daníelsson og Hildur Magn-
úsdóttir eru stödd á vegum Rauða
krossins í fyrrum Sovétlýðveldum.
Þór er í borginni Tashkent í Tadz-
íkhistan, og vinnur við að koma
hjálpargögnum til afganskra flótta-
manna sem flúið hafa stríðið í Afg-
hanistan, en Hildur starfar við út-
tekt á heilbrigðisstofnunum í Baku
og víðar í Azerbadjan.
Pálína Ásgeirsdóttir er svæfíng-
arhjúkrunarfræðingur í borginni
Quetta í Pakistan. I bréfi heim seg-
ir hún meðal annars: „Spítalinn er
hreinn og fallegur, allt í fína lagi,
svona við fyrstu skoðun ... Vanda-
málið er hins vegar það, að það er
engin aðstoð - lítil, að minnsta
kosti, því það er bara einn af skurð-
arstrákunum sem hjálpar til annað
slagið. Ég þarf að fara að þjálfa
einhvem upp, því það er ómögulegt
að vera bæði bíllinn og bílstjórinn.
Loftslagið hér í Quetta er fínt, um
30-33 gráðu hiti og sól á daginn,
en 8-10 gráður á nætumar. Það á
víst eftir að kólna meira. Það versta
er, að moskítóflugumar em að éta
mig lifandi, sem er svo sem ekkert
nýtt...“
Kristniboðssambandið
Kristniboðssambandið heldur
uppi öflugu starfi í Afríku yfir há-
tíðirnar, sem og endranær. Kristni-
boðarnir taka til hendi á mörgum
sviðum, en meginverkefni þeirra er
boðun kristinnar trúar og stofnun
sjálfstæðra, kristinna söfnuða.
Að sögn Skúla Svavarssonar,
formanns Kristniboðssambands-
ins, starfa kristniboðamir meðal
fólks sem trúir á illa anda, færir
þeim fórnir, og fómar þá jafnvel
börnum sínum til að forðast bölvun
andanna. Þá stuðla kristniboðamir
að stofnun gmnnskóla og fylgjast
með starfí þeirra. Auk þess vinna
þeir að heilsugæslu, til dæmis með
hreinlætisfræðslu, bólusetningum
og mæðra- og ungbarnaskoðunum.
Starf kristniboðanna felst einnig
í að bæta hag fólksins sem þeir
vinna meðal. Þeir aðstoða við land-
búnað, grafa bmnna, veita hjálp í
hungursneyð eftir því sem þörf
krefur á hveijum stað, en starfa
ætíð í samvinnu við heimamenn.
vatni og fóðri. Það er enginn að
stressa sig fyrir jólin. Menn lifa
fyrir líðandi stund.
í gærkvöldi heyrði Daudi, næt-
urvörðurinn okkar, eitthvert hljóð
í myrkrinu frá blómabeðinu við
eldhúsdymar. Það var þá puffedd-
er-slanga, stór og sver, líklega í
leit að vatni. Daudi drap hana á
stuttum tíma með spjóti og lurki.
Þetta er sú tegund sem drepur
flesta í Afríku ... Kjartan er að
kenna og skipuleggja starfið með
prédikumnum. Eiginlega má segja
að það sé orðið aðalatriðið í starfi
kristniboðanna að fræða leiðtoga
og skipuleggja starfið. Allt upp-
fræðslustarf er í mótun hér í Pó-
Pálína Asgeirsdóttir, hjúkrunarfræðingnr Rauða krossins í borginni
Quetta í Pakistan, ásamt ungum skjólstæðingum sínum.
Feginleiki og fögnuður gagntók
okkur og þökkin steig upp til
Guðs.“
Kristniboð í Afríku í 40 ár
Að sögn Friðriks Hilmarssonar,
starfsmanns Kristniboðssam-
bandsins, er algengt að fólk og
fjölskyldur dvelji langdvölum við
kristniboð og þróunarstörf.
„Fyrstu íslensku kristniboðarnir í
Eþíópíu héldu þangað árið 1953
til tungumálanáms, og hófu störf
við norska kristniboðshreyfingu.
Starfsemin byggist að mestu leyti
á fijálsum fjárframlögum. Með
þeim sem hafa verið lengst við
störf í Afríku á vegum Kristniboðs-
sambandsins em Jóhannes Ólafs-
son og Kari Böe. Jóhannes hefur
unnið að læknisstörfum og kristni-
boðun í Eþíópíu í um það bil 20
ár, og era þáu hjónin búsett í Gí-
dole í Suður-Eþíópíu. Þá hefur séra
Helgi Hróbjartsson verið kristni-
boði í Eþíópíu og Senegal lengst
Við sendum ykj&r
óskjr um gCeðiíegjóC

Vegna þróunar-
samvinnu í Malawi:
Hannes Bjamason,
Tumi Tómasson og fjölsk.
Á vegum Rauða
krossins í Mósambik:
Jean Jacques Maerel
Við kristniboð í Kenya:
Sr. Kjartan Jónsson,
Valdis Magnúsdóttir,
Edda Skúladóttir

„Það var hátt til lofts í þessari
fæðingarstofu...“
Séra Kjartan Jónsson og Valdís
Magnúsdóttir hafa á tólfta ár unn-
ið að kristniboðun, fræðslu og
smærri þróunarverkefnum í
Kenýa, einkum í Pókothéraði. Böm
þeirra, Heiðrún, Ólöf Inger og Jón
Magnús, eru þar með þeim, og í
bréfi sem fjölskyldan skrifaði heim
um jólin, getur að líta næma lýs-
ingu á umhverfi, lífi og starfi, sem
mörgum uppi á íslandi kann að
virðast framandi:
„Hér í Kongelsi er jörðin sviðin
og sólin steikjandi heit. Þrátt fyrir
óvenjulangan rigningartíma um
mestallt landið, skrælnar allt á
örstuttum tíma hér, þegar sólin
brennir jarðveginn allan liðlangan
daginn ... Það er líkast því að
tíminn standi í stað hér. Fuglarnir
syngja, eðlurnar þjóta um steinana
og húsvegginn, moskítóflugurnar
stinga, ránfuglar sveima yfir klett-
unum, vindurinn feykir fölnuðum
laufblöðum um allt, og hitinn er
kominn í 30 gráður fyrir kl. 10
að morgni... Barn grætur hástöf-
um í nágrenninu, mörg önnur era
farin með kýr og geitur í leit að
kot og annars staðar.
Eitt sinn, er ég var á leið frá
Chepararia, var ég beðin að flytja
konu í bamsnauð á spítala. Við
bökkuðum upp þrönga götuna og
biðum svo eftir að komið væri með
konuna. Nokkrar konur stummðu
yfir henni nokkra metra fyrir neð-
an veginn. Eftir nokkra bið fór ég
að athuga hvað tefði fyrir. Þá sátu
flestar konurnar í nágrenninu þar
álengdar og fylgdust með. Ein
gömul, kristin kona og vön „ljós-
móðir“ kraup fyrir framan unga,
svitastorkna stúlku með teppi eitt
klæða sveipað um sig, og önnur
sat fyrir aftan hana til að gefa
henni stuðning. Blóðið rann niður
á moldina, fæðingin var greinilega
í fullum gangi, og ljósmóðirin
reyndi að opna fæðingarveginn
með berum fíngrunum . . . Eftir
svolitla stund heyrðist barnsgrát-
ur, og velsköpuð telpa með afar
ljósa húð og dúnmjúkar, svartar
krallur var lögð í fang ömmunnar.
Barnið átti ekki eitt fataplagg, en
tusku var vafið utan um það. Það
var hátt til lofts í þessari fæðingar-
stofu, himinninn blár, sólin steikj-
andi, geitur og kýr á beit rétt hjá.
ári síðar,“ sagði Friðrik. „Á næsta
ári verða því 40 ár síðan kristniboð
hófst í Afríku, þótt lengra sé síðan
kristniboðar fóru til Kína, svo
dæmi sé nefnt. í Kenýa hafa hins
vegar verið íslenskir kristniboðar
síðan 1978.“
Nú eru tvær íslenskar fíölskyld-
ur á fyrsta ári í Eþíópíu. Ragnheið-
ur Guðmundsdóttir og Karl Jónas
Gíslason eru ásamt bömum sínum,
Ástu Maríu og Gísla Davíð, við
tungumálanám til undirbúnings
kristniboðsstarfi í Addis Ababa,
höfuðborg Eþíópíu. Áformað er að
þau verði þar í um það bil átta ár.
Þá eru Birna Jónsdóttir og Guð-
laugur Gíslason í Konsó í Eþíópíu
með dætram sínum, Guðrúnu
Birnu og Katrínu Þorbjörgu. Þau
sinna einkum heilsugæslustörfum,
bygginga- og framfaraverkefnum,
og áformað er að þau dvelji þar í
fjögur ár. Einnig er á fyrsta ári
Edda Skúladóttir, en hún vinnur
við kennslu og félagsstörf í heima-
vistarskóla kristniboðabama í
Nairóbí, höfuðborg Kenýa.
Kristniboðssambandið, ásamt
öðrum kristniboðssamböndum á
Norðurlöndum, starfar í samvinnu
af síðan 1968. Hann vinnur nú að
kristniboðun og hjálparstarfi í
Vaddera í Suður-Eþíópíu. Benedikt
Jasonarson og Margrét Hróbjarts-
dóttir hafa starfað um 10 ár í
Eþíópíu að kristniboðun og hjúkr-
un. Þau era nú í Senegal í Vestur-
Afríku á vegum norskrar kristni-
boðshreyfingar. Flestir starfa
kristniboðarnir fjarri alfaravegu.
Samskipti eru þá með örðugasta
móti - strjálir póstflutningar sem
jafnvel taka margar vikur að skila
sér, og margra kílómetra akstur í
næsta síma.
Þr óunar samvinnustofnun
Islands
Þróunarsamvinnustofnun ís-
lands sér um að stjórna þeim fjár-
munum sem íslenska ríkið leggur
af mörkum til þróunarmála, með
það fyrir augum að stuðla að var-
anlegum framförum og þróun.
Á vegum Þróunarsamvinnu-
stofnunar í borginni Swakopmund
í Namibíu í Afríku eru Dóra Stef-
ánsdóttir verkefnisstjóri, Sigurður
A. Hreiðarsson skipstjóri, Friðrik
M. Jónsson vélstjóri og kona hans,
Birna G. Hauksdóttir, ásamt börn-
unum Andra, Rannveigu, Stefáni
og Snorra. Þá era þar einnig Magn-
ús K. Ásmundsson stýrimaður
ásamt konu sinni, Dagmar Elías-
dóttur, og dætranum Helgu og
annarri nýfæddri, og Viðar Helga-
son fiskifræðingur, kona hans,
Rannveig Baldursdóttir, og dóttir
þeirra, Nanna.
íslendingarnir í Namibíu að-
stoða heimamenn í Swakopmund
við að halda úti rannsóknaskipi á
stærð við Árna Friðriksson. íslend-
ingar leggja þar til alla yfirmenn
auk tveggja fiskifræðinga.
„Á jóladag fóm sumir
á ströndina ...“
í bréfí sem Rannveig Baldurs-
dóttir ritaði ásamt Margréti Úlf-
arsdóttur í tímaritið Þróunarmál í
fyrrasumar, segir meðal annars.
„Það er erfitt að lýsa mannlífinu
héma. Það era mikil þýsk áhrif í
bænum, m.a. era starfrækt tvö
þýsk bakarí með tilheyrandi hnall-
þórum. Þýsku áhrifin eru til komin
vegna þess að Namibía var eitt
sinn nýlenda Þjóðveija og enn búa
margir afkomendur þeirra hér ...
Okkur Islendingunum fínnst flest
ganga afar hægt. Hér ríkir sá
hugsunarháttur að það komi dagur
eftir þennan dag. Til að byija með
voram við oft að springa úr óþolin-
mæði, til dæmis þegar við fórum
í búðir, en nú eram við farin að
venjast þessu ... Eitt af því fyrsta
sem við þurftum að gera eftir að
við komum hingað var að undirbúa
jólin. Jólastemmningin lét bíða eft-
ir sér. Hvernig er hægt að komast
í jólaskap í glampandi sól og steikj-
andi hita? ... Klukkan sex á að-
fangadagskvöld var enn glampandi
sól, og biðu sumir með að borða
þar til klukkan átta, en þá er kom-
ið myrkur. Hangikjötið vantaði
ekki hjá neinum. Á jóladag fóra
sumir á ströndina, aðrir í bíltúr,
og enn aðrir voru bara heima hjá
sér með sínar hugsanir eða að lesa
bækumar sem þeir höfðu fengið
sendar að heiman.“
í Afríkuríkinu Malawi era stödd
Hannes Bjamason vélstjóri, Tumi
Tómasson vatnalíffræðingur, Alli-
son Macdonald kona hans og böm
þeirra, Marin, Anna og Daniel. Þau
era öll í borginni Lilongwe, þar sem
þau starfa fyrir hönd Norðurland-
anna við stjórn vatnafiskimála á
skrifstofu Efnahagsbandalags
sunnanverðrar Afríku, SADC.
Tók með skötu og
hangikjötslæri
Á Fengi, skipi Þróunarsam-
vinnustofnunar, sem statt er í Pa-
nama í Mið-Ameríku, era Jóhann
Gunnarsson skipstjóri og kona
hans, Maria R.M. Gunnarsson,
ásamt börnum þeirra, Decio Illiano
Rocha López og Söru Mist Jó-
hannsdóttur. Fengur er í leigu hjá
stofnun sem mun verða Hafrann-
sóknastofnun Panamabúa.
„Ég kom með skötu og hangi-
kjötslæri með mér frá Islandi,"
sagði Jóhann Gunnarsson, skip-
stjóri á Fengi, í samtali við Morjg-
unblaðið. „Við lögðum upp frá Is-
landi um miðjan september, og
vorum komin hingað 10. október.
Ég held að það sé óhætt að segja
að hér er margt töluvert öðravísi
en heima.“
Þetta er ekki fyrsta verkefni
Jóhanns fyrir Þróunarsamvinnu-
stofnun, því áður var hann á Græn-
höfðaeyjum á vegum stofnunarinn-
ar í tvö ár, en kona hans er frá
eyjunum. Aðspurður um hvaða
háttur væri á jólahaldi í Panama,
sagði hann stemmninguna kannski
einna helst minna á áramót, með
sprengingum og látum.
„Það hefur verið athyglisverð
lífsreynsla að sjá hvernig lífið er
hjá fólki hér,“ sagði Jóhann. „Samt
er sennilega svolítið öðruvísi að
vera hér en í mörgum öðrum Mið-
Ameríkuríkjum, því bandarísk
áhrif eru mjög áberandi hér. Þó
er hér tiltölulega mikil fátækt, og
manni bregður stundum við það
sem maður sér.“
G.L.
Akranes
Bæjarsljóri
leitar lið-
«**
sinnis unga
fólksins
Akranesi.
BÆJARSTJÓRINN á Akranesi,
Gísli Gislason, hefur sent íbúum
Akraness 13-19 ára bréf þar sem
hann óskar eftir liðsinni þeirra
við að lagfæra nokkur atriði sem
varða umgegni á almannafæri á
Akranesi.
í bréfínu er bent á að þó yfirgnæf-
andi meirihluti bæjarbúa gangi vel
um bæinn sinn, sé til fólk á öllum
aldri sem ekki ber nægilega virðingu
fyrir umhverfi sínu og veldur vísvit-
andi tjóni á sameign bæjarbúa eða
gengur illa um. Nefnd er sú iðja að
bijóta ljósker á ljósastauram, beygja
umferðarskilti og mála veggi með
úðabrúsum svo og rúðu- og flösku-
brot. Fram kemur í bréfinu að Akra-
neskaupstaður eyði árlega hundrað-
um þúsunda króna í helgarþrif bæj-
arsins og er þá ótalinn kostnaður
vegna viðgerða sem bæði falla á
bæjarfélagið og einstaklinga.
I bréfinu leitar Gísli bæjarstjóri
eftir liðsinni unga fólksins til að veij-
ast óþrifnaði og skemmdum á eign-
um bæjarbúa með því að hafa áhrif
á þá sem litla virðingu bera fyrir
umhverfi sínu. Gísli Gíslason, bæjar-
.stjóri, sagði í samtali við Morgun-
blaðið að skemmdaverk í bænum
væra hvimleið og kostnaðarsöm og
hefðu farið vaxandi á undanfömum
misseram. „Ég tók þann kostinn að
vekja athygli á málinu á þennan
hátt því fólkið á þessum aldri sem
fékk bréfið er mest á ferðinni á göt-
um bæjarins og af fyrri kynnum við
það veit ég að mikill meirihluti þess
vill gera góðan bæ betri og gæti
haft áhrif á þá sem hann veit að ber
litla virðingu fyrir umhverfi sínu,“
sagði Gísli að lokum.
- J.G.

Kjördæmisráð Sjálf-
stæðisflokksins á
Vesturlandi
Bjami Helga-
son kosinn
formaður
NÝ stjórn Kjördæmisráðs Sjálf-
stæðisflokksins í Vesturlandskjör-
dæmi var kosin á aðalfundi í Borg-
arnesi fyrir skömmu. Bjarni
Helgason á Laugalandi í Mýra-
sýslu var kosinn formaður. Sæ-
mundur Krisljánsson úr Dalasýslu
lét af formennsku en sú regla gild-
ir að formenn sitja i tvö ár.
Á aðalfundinum
var rætt um stöð-
una í stjórnmálun-
um, efnahagsráð-
stafanir ríkisstjórn-
arinnar og Evr-
ópska efnahags-
svæðið, að því er
fram kemur í
fréttatilkynningu
um fundinn. Geir Bjarni Helgason
H. Haarde formað-
ur þingflokks Sjálfstæðisflokksins
og alþingismenn kjördæmisins,
Sturla Böðvarsson og Guðjón Guð-
mundsson, höfðu framsögu.
Með Bjarna í stjórn eru Guðni
Halldórsson á Akranesi, Bergþór
Úlfarsson á Kvisti í Reykholtsdal,'
Margrét Vigfúsdóttir í Olafsvík og
Jóhannes Benediktsson í Búðardal.
í flokksráð Sjálfstæðisflokksins voru
kjömir Benedikt Jónmundssor á
Akranesi, Davíð Pétursson á Grund
í Skorradal, Björn Arason í Borgar-
nesi, Ellert Kristinsson í Stykkis-
hólmi og Guðjón Kristjánsson á
Skriðulandi í Dalasýslu.