Morgunblaðið - 24.12.1992, Page 56

c56
£< ' möSÖONBMÐÍS PÍMMítjöÁeíffi É'4.< ÚÉ&ÉMÉÉRXÍ992
T
Anna Hjálmars-
dóttir - Kveðja
Fædd 24. apríl 1951
Dáin 15. desember 1992
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Þá varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið
og enn veit ég margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
(Tómas Guðmundsson).
Þriðjudagurinn 15. desember er
að kvöldi kominn. Mikið óveður
hefur herjað á landið, gengið á
með blindbyl og stórhríð um mest-
allt land. Þá berst mér sú harma-
fregn að Anna vinkona mín hafi
látist í hörmulegu bílslysi á leið
heim úr vinnu. Mín fyrsta hugsun
er: „Það getur ekki verið hún
Anna, það má ekki vera hún.
Hvað verður um bömin hennar?"
Bömin sem vom henni allt og hún
hafði alið upp ein uns hún kynnt-
ist Guðmundi, eftirlifandi manni
sínum, sem reyndist henni og
bömunum vel eins og öll hennar
góða fjölskylda.
Minningamar um vel gefna,
lífsglaða konu með mikið skopskyn
og sterkan persónuleika em að
sjálfsögðu margar og munu lifa
áfram í huga okkar sem hana
þekktu. Hversu oft hef ég ekki
spurt sjálfa mig hvemig henni
tókst að standa af sér hvert áfall-
ið af öðm, gefast aldrei upp held-
ur halda sínu striki og sjá ævin-
lega hinar björtu hliðar tilverann-
ar. Anna var stolt kona og
skemmtileg.
Ævistarf hennar byggðist eins
og flestra foreldra á því að hlúa
vel að bömum sínum og gera úr
þeim gott og mannvænlegt fólk. í
því fómfúsa og kröfuharða starfi
sem uppeldi þriggja barna við erf-
Fædd 8. júni 1912
Dáin 12. desember 1992
Hallfríður Marta Böðvarsdóttir
var dóttir hjónanna Guðbjargar
Jónsdóttur og Böðvars Marteins-
sonar. Hún fluttist ung með for-
eldmm sínum að Hrútsstöðum í
Laxárdal. Systkini hennar voru
þau Sólveig og Ámi, þau em bæði
látin, og Magnús, nú bóndi á
Hrútsstöðum. Einnig ólst upp með
þeim Kristin Siguijónsson.
Böðvar var framtaksmaður mik-
ill og þurfti að vinna hörðum hönd-
um við uppbyggingu jarðarinnar.
Systkinin á Hrútsstöðum unnu með
föður sínum af elju, en samt vora
alltaf gleðistundir. Fríða mín þótti
oft hin mesti ærslabelgur og
hláturmild. Það hafa fermingar-
systur hennar sagt mér. Víst er
að þannig þekkti ég hana síðar.
Unga glaðlynda konan hún
Fríða á Hrútsstöðum kynntist dug-
legum Húnvetningi frá Móbergi í
Langadal. Þau giftu sig að sumri
til fyrir tæpum 50 ámm. Svavar
er sonur hjónanna Elísabetar Þor-
leifsdóttur og Jóhannesar Hall-
dórssonar. Svavar og Fríða hófu
búskap á Hrútsstöðum og þar
bjuggu þau saman í 10 ár en fluttu
þá suður í Kópavog og fóm foreldr-
ar Fríðu með þeim ásamt bömum
þeirra. Hjónin fluttu í Kópavog
þegar hann var rétt að vakna sem
bær. Þar var langt í búðir, húsa-
kynni oft þröng og samgöngur
stijálar, samt var engin bilbugur
á þeim hjónum og þau hófust
handa að reisa sér hús. Með spar-
iðar aðstæður hlýtur að vera, feta
fáir í spor Önnu og bera börn
hennar þess glöggt vitni. Komið
er að kveðjustund og vil ég þakka
minni elskulegu vinkonu fyrir
traust hennar og trúnað sem ég
hef ávallt metið mikils. Þá kveð
ég hana hinstu kveðju með virð-
ingu og bið algóðan guð að hugga
og styrkja bömin, eiginmann,
móður, systkini og fjölskyldur
þeirra.
Elín María Guðjónsdóttir.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu
þá aftur hug þinn og þú munt sjá að
þú grætur yfir því sem áður var gleði
þín.“
Dáinn, horfinn, harmafregn.
Þegar ég heyrði um lát Ónnu
Hjálmarsdóttur stóð ég sem löm-
uð. Ég get ekki áttað mig á því
hvers vegna ung kona er hrifin á
brott svo snögglega, maður reynir
að hugga sig við að allt hafí til-
gang.
Ég kynntist Önnu fyrst er
Gummi frændi minn og hún fóm
að draga sig saman. Það sem mér
fannst einkenna hana strax við
fyrstu kynni var að hún bjó yfir
svo miklum krafti og hugrekki og
það stafaði frá henni svo mikil
hlýja. Seinna kynntumst við betur
þegar við fómm að vinna saman
á Varmalandi þá var ég alltaf með
annan fótinn á heimili Önnu og
Gumma, þangað var alltaf svo
gott að koma. Ég hlakkaði alltaf
til þeirra vakta sem ég var að
vinna með Önnu. Hún hafði frá
svo mörgu að segja og sagði svo
skemmtilega frá, hún hafði ein-
staka kímnigáfu og oft gat ég
grátið úr hlátri þegar hún var að
segja mér frá einhveijum spaugi-
legum atvikum. Hún talaði mikið
um æskustöðvar sínar og fjöl-
skyldu sína sem henni þótti svo
semi, dugnaði og framtakssemi
fluttu þau í það 1961 ásamt Guð-
björgu. Böðvar var þá látinn. Vert
að minnast þess hversu vel Fríða
hugsaði um foreldra sína til dauða-
dags.
Fríða og Svavar eignuðust tvö
böm, Björgvin Böðvar, f. 12. apríl
1944, og Elísabetu Jóhönnu, f. 8.
apríl 1948. Elísabet er gift Ólafi
Guðmundssyni og eiga þau Sif,
Hlín og Frey. Björgvin var giftur
undirritaðri og eiga þau Helgu,
Svavar, Hörð Garðar og Hallfríði
Önnu. Björgvin er giftur síðan í
nóvember 1992 Sesselju Guðjóns-
dóttur. Fríða og Svavar tóku að
sér í umönnun Þorstein Kára
Bjamason, þá lítinn dreng, og hafa
reynst honum sem bestu foreldrar.
Fríðu minni kynntist ég innan
við tvítugsaldur, þá námskona sem
átti margar næðisstundir við próf-
lestur hjá þeim hjónum. Þegar við
Björgvin giftum okkur svo var það
hún Fríða sem útvegaði unga par-
inu fyrsta húsnæðið. Árin líða og
bamabömin komu eitt af öðru.
„Hún amma er svo góð, hún hefur
ekkert að gera,“ sagði ungur sonur
minn eitt sinn. Víst er um það að
amman hafði alltaf tíma í spjall,
spila á spil eða annað sem ungu
fólki datt í hug. Fríða var höfðingi
heim að sækja og var meðlætið
gott. Þær systur Fríða og Veiga
vom ákaflega samrýndar og vildu
halda samheldni Qölskyldna sinna
um jólin. Þar sýndi Fríða hvað í
henni bjó og eiga þær systur þakk-
ir fyrir þessar jólastundir.
Margt kemur í hugann þegar
vænt um og vinina, sem hún var
svo trygg.
Anna var ákaflega hreinskiptin
kona og hafði ríka réttlætiskennd,
hún var skapmikil og gat reiðst
heil ósköp og einkum og sér í lagi
er henni fannst vera illa gert á
hlut einhvers. En alltaf var þó stutt
í gleðina hjá henni og hún gat séð
broslegu hliðarnar á öllu. Það var
svo gott að tala við Önnu. Hún
skildi allt svo vel og gat miðlað
af reynslu sinni, þó svo að hún
hefði mátt þola meira mótlæti í
lífinu en við flest, var hún ekki
bitur, sjálfsvorkunn var henni ekki
í blóð borin, hún barðist áfram af
þeim krafti og dugnaði sem ein-
kenndi hana með velferð barna
sinna efst í huga.
Þó að kjmni okkar hafi ekki
verið löng þá er ég þakklát fyrir
að hafa orðið þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að kynnast Önnu.
í Spámanninum sgir „því hvað
er það að deyja, annað en að ganga
nakin í sólskinið". Ég veit nú að
Anna er umvafin sólskini og birtu,
þvi hvar sem hún fór stráði hún
um sig sólargeislum.
Elsku Hjálmar, Elín, Friðberg,
Gummi og aðrir aðstandendur, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð
og bið algóðan Guð að styrkja
ykkur í ykkar miklu sorg.
Eygló.
Hún Anna Hilmarsdóttir, vin-
kona mín og fyrmm mákona, er
horfin frá okkur yfír móðuna
miklu, aðeins fertug að aldri.
Kynni okkar hófust fyrir 20
ámm á Neskaupsstað og urðum
við strax góðar vinkonur. Nokkm
síðar fluttist ég erlendis og dvaldi
ég þar í nokkur ár. Þegar ég flutt-
ist heim var Anna einstæð með 3
böm og var flutt í Borgarfjörðinn.
Þar sem ég bjó á Akranesi var
ekki Iangt á milli okkar. Við heim-
sóttum hvor aðra iðulega og
hringdumst oft á. Ég minnist
Önnu sem duglegrar konu sem
hugsaði um börnin sín fyrst og
fremst. Enda er það augljóst öllum
sem til þekkja hversu gott sam-
band var á milli hennar og barn-
anna. Ég minnist einnig hversu
litið er til baka með samferðar-
fólki. Við Fríða áttum margar góð-
ar stundir saman. Væntumþykja
fylgdi báðum alla tíð. Ýmislegt
brölluðum við saman, hlógum oft
en gátum líka grátið og þrasað
saman. Fríða hefur verið sterkur
hlekkur í lífí mínu og bama minna.
Við þökkum fyrir Fríðu ömmu.
Að sýta sárt og kvíða.
Á sjálfan þig er hrís.
Nei, þú skalt biðja og bíða.
Þá blessun Guðs er vís.
(Bjöm Halldórsson frá Laufási)
Ég, Hallfríður og Garðar send-
um Svavari afa samúðarkveðjur.
Við vitum að minning um mæta
konu lifír í huga okkar allra.
Kristín Garðarsdóttir.
dugleg hún var að taka á ýmsum
vandamálum sem upp komu. Hjá
henni vom aldrei vandamál heldur
aðeins verkefni sem þurfti að
leysa.
Eftir að ég fluttist til Hafnar-
fjarðar minnkuðu samskipti okkar
talsvert. Hún dvaldi þó hjá mér í
fjóra daga síðasta sumar og var
þá mikið spjallað og hlegið. Hún
hafði einstaka frásagnargáfu og
var ávallt auðvelt að gleyma
klukkunni þegar hún var nærri.
Það er mér mikil huggun eftir
heimsókn hennar í sumar hve
ánægð hún var með hlutskipti sitt
og bamanna og líka hve hamingju-
söm hún var í sambúðinni með
Guðmundi Finnssyni að Varma-
landi í Borgarfirði.
Dóttir mín dvaldi yfir helgi hjá
Önnu seint um sumarið og hafði
ég þá tækifæri til að heimsækja
hana í nokkrar klukkustundir þeg-
ar ég sótti dóttur mína. Sýndi
Anna þá okkur hreykin og ánægð
sitt fallega heimili sem hún hafði
komið upp ásamt Guðmundi og
bömunum.
En nú hefur Guð skyndilega
kallað hana frá okkur og er óhætt
að segja að vegir Hans séu órann-
sakanlegir.
Elsku Guðmundur, Hjálmar,
Elín og Friðberg, Guð geymi ykk-
ur og styrki í missi ykkar og sorg.
Kristín Þórarinsdóttir.
Það er skammt milli lífs og
dauða. Það urðum við áþreifanlega
varar við þegar fréttin um lát
Önnu barst okkur að kvöldi 15.
desember sl.
Það sem kom fyrst upp í huga
okkar, sem ritum þessi fátæklegu
kveðjuorð, var þegar við hittum
Önnu í fyrsta sinn. Það var haust-
ið 1985 og vomm við þá starfandi
kennari og fóstra við Varmalands-
skóla í Mýrasýslu. Skóli var að
hefjast, og við höfðum frétt að í
nemendahópnum bættust þijú ný
böm, því móðir þeirra hafði ráðið
sig sem ráðskonu á bæ þar í
grenndinni. Móðirin var Ánna.
Þegar hún kom með bömin sín til
þess að skoða skólann og hitta
tilvonandi kennara og starfslið,
var hún ákveðin í fasi á yfírborð-
inu, en við skynjuðum að auðvitað
var hún ekki áhyggjulaus, þar sem
bömin hennar vom að heíja skóla-
göngu í heimavistarskóla á nýjum
stað, í nýjum landshluta. Við dáð-
umst að þeim dugnaði og kjarki
sem Anna bjó yfír; að taka sig upp
frá heimahögum, Neskaupstað,
með þijú börn, flytja þvert yfír
landið og hefja þar nýjan kafla
lífs síns. En einmitt stuttu áður
hafði Anna orðið fyrir snöggum
ótímabæmm ástvinamissi.
Haustið 1986 fluttist Anna síð-
an að Varmalandi og stofnaði þar
heimili með Guðmundi okkar
Finnssyni, sem var og er góður
vinur undirritaðra og einn sá besti
maður sem Anna gat hitt á lífsleið-
inni.
Um þetta leyti var allstór hópur
á Varmalandi, kennarar og fleira
starfslið, sem hélt saman og hitt-
umst við oft yfír kaffibolla í eld-
húsi einhverra okkar. Þá var
margt skrafað og skeggrætt, glatt
á hjalla og hlegið dátt. Á slíkum
stundum var þáttur Önnu stór, því
hún bjó yfir mikilli kímnigáfu og
sagði skemmtilega frá þegar sá
gállinn var á henni. Hún hafði
glöggt auga fyrir sérkennilegum
og skemmtilegum persónum og
hafði lag á að segja þannig frá
þeim að þær stóðu okkur ljóslif-
andi fyrir hugsskotssjónum. Hún
hafði smitandi hlátur og var óspör
á að segja okkur frá smáum
skakkaföllum úr eigin lífí og gat
þá alltaf séð og dregið fram bros-
legu hliðarnar á þeim.
Anna vann margvísleg störf í
Borgarfirðinum, t.d. sinnti hún um
skeið afgreiðslustörfum í Baul-
unni, var sundlaugarvörður við
sundlaugina að Varmalandi og svo
það sem bar hæst hjá henni, vinna
með börnin á leikskólanum í
Bifröst. Hún sagði þegar hún hafði
unnið þar í u.þ.b. einn vetur, að
hún hefði aldrei trúað því hve
skemmtilegt væri að vinna með
börnunum á leikskólanum. Enda
var hún mjög dáð bæði af börnum
og foreldmm þeirra.
Anna og Guðmundur byggðu
upp heimili sitt á Varmalandi
ásamt bömum Önnu, og mynduð-
ust góð tengsl á milli þeirra og
Guðmundar, sem hefur reynst
þeim vel.
Þó samband okkar við Önnu og
Guðmund hafí ekki verið eins náið
nú á síðustu ámm og þau fyrstu
í þeirra sambúð, vegna fjarlægðar
og breyttra aðstæðna, þá lifir
minningin um góðar stundir með
skemmtilegri og duglegri konu
sem þurfti oft töluvert að leggja
á sig í lífinu. Minningin lifír um
ókomin ár.
Elsku Guðmundur, Hjalli, Elín
og Friðberg. Fátækleg orð okkar
hafa lítið að segja í þeirri sorg sem
þið hafíð orðið fyrir. Um síðir dvín-
ar sorgin og þið lærið að lifa með
henni. Þið skuluð þá minnast gleð-
innar yfír því að hafa fengið að
njóta þess að hafa Önnu hjá ykkur
sem konu, vin og móður.
Við flytjum ykkur, móður Önnu
og systkinum dýpstu samúðar-
kveðjur frá okkur og fjölskyldum
okkar.
Að lokum viljum við biðja ykkur
um að hugleiða orð Jónasar Hall-
grímssonar skálds, það sem hann
segir í lokaerindi ljóðsins „Ferða-
lok“.
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg.
En anda sem unnast
fær aldregi
eilffð að skilið.
(Jónas Hallgrimsson)
Ingibjörg á Fróðastöðum
og Margrét í Háhóli.
áður hefur gestrisni, notalegt við-
mót og góðar veitingar verið í fyr-
irrúmi. Minnist fjölskylda mín
þessara stunda með hlýhug og
þakklæti.
Emil var mikill áhugamaður um
garðyrkju og fóra flestar frístund-
ir hjónanna á vorin og sumrin í
að hlúa að þessu áhugamáli. Þau
uppskára árangur erfíðis síns og
var garður þeirra, öðram til fyrir-
myndar.
Andlát Emils var ótímabært, en
minningin um góðan dreng, eigin-
mann og föður lifir, og á eftir að
hjálpa til við að græða sárin.
Ég kveð Emil að leiðarlokum
og þakka honum góða samfylgd í
gegnum árin. Ég og eiginkona
mín sendum fjölskyldu hans okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Helgi Halldórsson.
Vegna mistaka í vinnslu þess-
arar greinar birtist hún hér
aftur. Beðist er velvirðingar á
mistökunum.
Minning
Emil Bogason
Foreldrar Emils vora Bogi Ingj-
aldsson vélstjóri, fæddur 17. júní
1904, dáinn 25. janúar 1977 og
kona hans, Steinunn Guðbrands-
dóttir, fædd 11. desember 1908,
dáin 31. mars 1973.
Emil kom inn í fjölskyldu mína
fyrir 30 áram síðan, er hann
kvæntist systur minni, Steingerði
Halldórsdóttur. Emil var hávaxinn
og svipfríður og okkur varð fljótt
ljóst að hér var á ferðinni sérlega
viðmótsþýður og dagfarsprúður
maður. Þessir eiginleikar ein-
kenndu síðan öll samskipti við
hann í áranna rás.
Emil og Gerða stofnuðu sitt
fyrsta heimili í Stóragerði og síðan
í Haðarlandi, Fossvogi. Þau
eignuðust þijú mannvænleg böm
og bamabömin era tvö. Eg hef
verið tíður gestur á heimili hjón-
anna og notið einstakrar gestrisni
og alúðlegs viðmóts þeirra alla tíð.
Einnig era ferðalög um ísland með
Emil og Gerðu minnisstæð.
Emil var víðlesinn maður og
fylgdist vel með allri þjóðmálaum-
ræðu, sem gerði það að verkum
að allar viðræður við hann vora
áhugaverðar og uppbyggjandi.
Verður skarð hans vandfyllt í þeim
efnum og kem ég til með að sakna
þessara stunda með hlýhug og
þakklæti.
Emil var barngóður maður, og
hafa böm mín og barnaböm notið
samvista við hann í gegnum tíð-
ina. Árlegur viðburður hefur verið
kaffíboð á heimili Emils og Gerðu
á jóladag, þar sem fjölskyldu minni
hefur verið boðið. Eins og alltaf
HaJlfríður M. Böðvars-
dóttir - Kveðjuorð