Morgunblaðið - 12.11.1994, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
IAUGARDAGUR 12. NÓVEMBER 1994 39
+ Andrés Pálsson
fæddist í
Reykjavík 9. nóv-
ember 1930. Hann
lést á Landspítalan-
um 3. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Páll J.
Einarsson, f. 29. 7.
1902, d. 25. 3. 1986,
og Jónína Pálsdótt-
ir, f. 28. 5. 1901, d.
6. 2. 1984. Systkini
hans eru Margrét,
f. 1925, býr í
Reykjavík; Andrés,
dó tveggja ára að
aldri; Samúel, dó eins árs;
Hanna, f. 1937, býr í Reykjavík;
Samúel, f. 1940, d. 1978; Sús-
anna, f. 1944, býr í Reykjavík.
Hinn 3. rióvember 1949
kvæntist Andrés Önnu Bern-
burg, f. 27. 8. 1929, d. 7. 4.
1987. Börn þeirra eru Pétur
Jóhannsson (sonur Önnu og
uppeldissonur Andrésar), f.
1946; Jón Páll, f. 1951; Olgeir,
f. 1956; Ágústína, f. 1958; og
Elías, f. 1964. Andrés kynntist
Valdísi Pálsdóttur árið 1988 og
hófu þau sambúð sem stóð síð-
an.
Andrés starfaði sem járniðn-
aðarmaður lengst af sinni starf-
sævi. Útför hans fer fram frá
Hvalsneskirkju i dag.
LÍFIÐ líður svo hratt, að þegar
staðreyndir eru íhugaðar, er oft
erfitt að trúa þeim. Fyrir u.þ.b. sjö
árum kynntist móðir mín honum
Adda. Þau höfðu þá bæði nýverið
misst maka sína, þannig að svipað
var ástatt fyrir þeim.
Við systkinin vorum svolítið
taugaóstyrk að hitta þennan mann
sem móðir okkar hafði kynnst, því
það gat ekki hver sem er komið í
stað föður okkar. Það mun hafa
verið að kvöldi til í
febrúarmánuði 1988,
að Addi kom í sína
fyrstu heimsókn til
mín og minnar ijöl-
skyldu á Álfhólsveginn
með henni mömmu.
Þessi hávaxni og hóg-
væri maður vann strax
hug okkar og hjarta.
Eftir þessa heimsókn
fannst okkur, eins og
að við hefðum þekkt
Adda alla tíð.
Eftir lát föður míns,
1985, var eins og
mamma lokaði sig af
í sorg sinni, og hefur hún þá átt
margar einmanalegar stundir, því
á þeim tíma vorum við systkinin
flest uppkomin og farin að heiman.
En nú virtist sem sá lífsneisti
sem dofnaði svo, þegar pabbi dó,
hefði sjaldan eða aldrei verið skær-
ari. Lífið virtist leika við þau. Þau
ferðuðust bæði innanlands og er-
lendis, ýmist ein, eða með börnum
sínum. Ég held ég megi segja, að
þau hafí gefíð hvort öðru það mikla
lífsfyllingu, að þeim var sama hvort
þau borðuðu saman á veitingastað
í Amsterdam eða í eldhúsinu í
Kjarrhólmanum, það sem máli
skipti var að þau væru saman.
Sumarið 1993 var ég ásamt fjöl-
skyldu minni í sumarhúsi í Munað-
arnesi. Mamma og Addi höfðu
ákveðið að koma til okkar í heim-
sókn, og gista eina nótt. Við ókum
um Borgarfjörðinn og skoðuðum
ýmsa merkilega staði, s.s. Daníels-
lund, sem Adda fannst sérstaklega
fallegur.
Um kvöldið, þegar litla dóttir
okkar var sofnuð, og kyrrð komin
á, var sest niður og málin rædd.
Þegar leið á kvöldið sögðu þau
okkur frá því að æxli hefði fundist
í Adda, en ekki vitað hvort það
væri illkynja. Addi var það hress,
MINNINGAR
að okkur datt ekki annað í hug,
en það hlyti að gera góðkynja. Það
reyndist þó ekki raunin. Addi
gekkst undir uppskurð um haustið
og virtust batahorfurnar góðar.
Við áttum mjög skemmtilegar
stundir með mömmu og Adda norð-
ur á Akureyri í sumar. Við vorum
þar í orlofshúsi, og fannst þeim
tilvalið að koma og heimsækja okk-
ur þangað. Þau höfðu þá nýverið
keypt sér tjaldvagn, sem óspart var
notaður, þegar viðraði til útiveru.
En þegar hausta tók var greini-
legt að Addi gekk ekki heill til skóg-
ar. Sjúkdómurinn hafði tekið sig
upp, og nú alvarlegri en fyrr. í hönd
fóru tímar þar sem stutt var milli
vonar og vonleysis, og aldréi fyrr í
þeirra sambúð fundu þau eins vel,
hversu náin þau voru orðin. Nú fann
Addi, að hann átti góða konu, sem
ætlaði sér að styðja hann, hvað sem
á dyndi. Síðustu daga lífs síns hafði
Addi miklar áhyggjur af afdrifum
mömmu, þegar hánn væri látinn,
og finnst mér það lýsa vel þeim
Adda, sem ég minnist í framtíðinni.
Sunnudaginn í síðustu viku
hringdi ég heim að spyijast fyrir
um Adda. Þá var mamma mjög
ánægð með Adda. Þau hefðu eytt
deginum í heimsóknir og heilsufar-
ið væri með besta móti, miðað við
aðstæður. Þremur dögum seinna
var Addi látinn.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig að kveðja Adda, og bið
þann sem allt getur að styðja móð-
ur mína í sorg hennar nú, því hún
er mikil. Og ég sendi mínar og
fyrir hönd minnar íjölskyldu okkar
innilegustu samúðarkveðjur til
þeirra sem syrgja þennan góða og
heiðarlega mann sem Addi var.
Guðmundur Einarsson.
Okkur langar til að minnast hans
Adda með nokkrum fátæklegum
orðum.
Það var fyrir um það bil sjö árum
að móðir mín Valdís Pálsdóttir
kynnti okkur fyrir manni sem hún
ANDRÉS PÁLSSON
ÞÓRA EINARSDÓTTIR
+ Þóra Einarsdóttir fæddist á
* Kaldárhöfða í Grímsnes-
hreppi 26. mars 1912. Hún lést
á Landspítalanum 30. október
síðastliðinn og fór útför hennar
fram frá Árbæjarkirkju 7. nóv-
ember.
ELSKU amma. Eftir þessa erfíðu
mánuði, sem á undan eru gengnir,
var ég mjög þakklát þegar mamma
hringdi og sagði mér að þú hefðir
fengið ósk þína uppfyllta.
En sorgin yfír missi þínum greip
hjarta mitt, og eftir símtalið skaut
mörgum góðum minningum upp í
huga mér.
Sterkust var samt minningin um
ferðalög okkar í Ameríku, þegar
ég kom með rútu frá Philadelphiu
til NY og svo flugum við saman
til Tulsa, Ok., í heimsókn til
mömmu og pabba. Þér þótti svo
gott að koma í hitann sem var um
15 eða 20 stig á Celcíus í mars,
en svo hittumst við aftur í NY í
maí og flugum til íslands. Þá var
hitinn í Tulsa að verða of mikill
fyrir þig, en þú komst aftur.
Lífið verður ekki eins án þín og
afi er örugglega búinn að bíða eft-
ir þér í einhvern tíma og tekur
örugglega vel á móti þér.
Elsku amma, ég kveð þig nú í
hinsta sinn og vona að lífíð verði
betra þarna hinum megin.
Ég votta öllum aðstandendum
samúð mín.
Stella Bára Eggertsdóttir.
Þóra Einarsdóttir var kölluð frá
okkur eftir erfiðan sjúkdóm, sem
hún bar með æðruleysi og festu
þar til yfir lauk.
í Árbæjarblett 44 (síðar
Fagrabæ 14) kom ég fyrst í febr-
úar 1963, sem var uppi í sveit á
þeim tíma. Þar var oft glatt á
hjalla, en ávallt var hugsað um
mig sem einn af fjölskyldunni frá
fyrstu tíð og tengdist ég fljótt inn
í þá stóru og góðu fjölskyldu.
Það var gott að koma til þeirra
lijóna, Þóru og Gunnars. Þangað
sóttu margir bæði gleði og félags-
skap. Kom umsjón heimilisins í
hlut Þóru því Gunnar var stúfari
hjá Síldarútvegsnefnd og var oft
langtímum að heiman vegna ferða-
laga í þágu vinnunnar.
Hjá þeim hjónum var alltaf opið
hús fullt af lífí og fjöri, spilað, les-
ið og púslað.
Þóra var vel lesin, hafði sérstakt
dálæti á að raða púsluspili og
ýmsir tóku þátt í því með henni.
Þóru minnist ég með söknuði
því hún var mér sem móðir og
minnist ég hennar sérstaklega þeg-
ar hún dvaldi á heimili okkar úti
í Tusla í Oklahoma, í tvo til þijá
mánuði á hveiju vori í þijú ár og
fylgdist með þegar trén blóms-
truðu, vorið og gróandin komu og
við nutum blómanna í Ameríku.
Ég hef ekki kynnst eins þægi-
legri og skilningsríkri manneskju.
Ég þakka þér, Þóra Einarsdóttir,
fyrir öll ferðalögin sem við fórum
saman í Ameríku og hérna heima,
og fyrir þann tíma sem við Þóra
dóttir þín áttum með þér í Al-
mannagjá í haust, sem var síðasta
ferðin okkar saman.
Börnin okkar sakna ömmu
sinnar mjög mikið því hún var
besta amma í heimi.
Þau þakka henni fyrir yndisleg-
an tíma og samverustundirnar, því
hvergi var betra að koma en til
ömmu.
Hún amma hún er mamma hennar mömmu
og mamma er það besta sem ég á.
En gaman væri að gleðja hana ömmu
og gleðibros á vanga hennar sjá.
í rökkrinu hún segir mér oft sögur
og svæfir mig er skyggja fer af nótt.
Hún syngur við mig sálmalögin fögur,
þá sofna ég svo sætt og vært og rótt.
(Höf. ók.)
Hvíldu í friði elsku mamma,
tengdamamma, amma og lang-
amma. Guð veri með þér.
Eggert Ólafsson
og fjölskylda.
Frágangur afmælis- og
minningargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit afmælis- og minningar-
greina séu vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASClI-skráa sem í dag-
legu tali eru nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect einnig auðveld í úrvinnslu.
Það eru vinsamleg tilmæli blaðsins að lengd greinanna fari
ekki yfir eina og hálfa örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd — eða 3600-4000 slög. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
hafði kynnst. Hann hafði eins og
hún misst maka sinn fyrir aldur
fram og nú höfðu þau fundið sér
nýja félaga til að deila lífinu með.
Það var ekki annað hægt en að
falla vel við Adda, hann var hinn
mesti rólegheita- og hæglætismað-
ur sem sjaldan skipti skapi og ekki
vildi hann láta mikið fyrir sér hafa.
Oft voru þau mamma og Addi á
rúntinum og renndu reglulega við
í kaffi enda þótt á marga staði
þyrfti að líta því til samans áttu
þau allmörg uppkomin börn og
barnabörn. Sjaldan fór nokkur úr
fjölskyldunni á sjóinn nema þau
kæmu á bryggjuna svona rétt til
að óska góðrar ferðar.
Okkur langar til að þakka fyrir
þessi allt of fáu ár sem við fengum
að hafa hann í fjölskyldunni og
allar góðu minningarnar sem við
eigum um hann. Elsku mamma,
þér, börnum hans og öðrum sem
eiga um sárt að binda, viljum við
senda innilegustu samúðarkveðjur.
Minning um góðan mann lifir
áfram.
Logi og fjölskylda.
Nú þegar birta sumarsins víkur
fyrir vaxandi skuggum skammdeg-
isins kveður kær vinur okkar.
Fyrir um það bil sjö árum hittum
við Andrés fyrst þegar hann kom
upp í Kjarrhólma og mamma kynnti
hann fyrir okkur. Það þurftu ekki
að líða margar mínútur til að sjá
að þarna færi bæði heiðarlegur og
góður maður.
Við sáum strax hvað það birti
yfír öllu, og líf mömmu breyttist.
Það leið ekki á löngu þar til mamma
og Andrés voru orðin óaðskiljanleg.
Það var sama hvert þau fóru, þá
fóru þau saman.
Þar var alltaf hlýtt og gott að
koma upp í Kjarrhólma til mömmu
og Andrésar og sjá hvað þau voru
alltaf ánægð. Það var alveg sama
hvað það var, hvort sem okkur
vantaði eitthvað eða við þyrftum
hjálp, þá var Andrés kominn til að
hjálpa.
Mamma og Andrés höfðu mikið
yndi af að fara út fyrir landstein-
ana hvort sem þau fóru í veiðitúr
eða að skoða sig um og slappa af
í tjaldi eða sumarbústað. En dag
einn sáum við að birtan hafði dofn-
að, þegar mamma sagði okkur þær
sorgarfréttir að Andrés gengi með
sjúkdóm. Þá hófst mikil þrauta-
ganga í lífi þeirra beggja og
mamma studdi Andrés eins og hún
gat og gerði það af öllu sínu hjarta
alla hans sjúkdómsgöngu.
Við systkinin viljum þakka fyrir
að hafa kynnst þessum dásamlega
manni.
Við vottum ástvinum hans öllum
okkar dýpstu samúð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Börn og tengdabörn Valdísar:
Páll, Jómnundur, Einar,
Bára, Kristín og Tómas.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
UNNUR KRISTINSDÓTTIR
frá Núpi,
Reynimel 63,
Reykjavik,
lést að morgni 11. nóvember á hjúkrunarheimilinu Skjóli.
Viggó Nathanaelsson,
Kristin Viggósdóttir, Hörður V. Jóhannsson,
Rakel Viggósdóttir, Sigurður Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Faðir okkar,
VÍGLUNDUR JÓNSSON
fyrrverandi útgerðarmaður
og heiðursborgari
Ólafsvíkurkaupstaðar,
Lindarholti 7,
Ólafsvfk,
lést í St. Fransiskuspítalanum í Stykkis-
hólmi miðvikudaginn 9. nóvember.
Fyrir hönd tengdabarna, barnabarna
og barnabarnabarna,
Úlfar Vfglundsson,
Guðrún Víglundsdóttir,
Ragnheiður Vfglundsdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra, er sýndu okkur samúð og hlýju við and-
lát og útför móður minnar, tengdamóður og ömmu,
GUÐRÚNARAUÐUNSDÓTTUR
frá Stóru-Mörk.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Kirkjuhvoli og Sjúkrahúss Suöur-
lands, Selfossi, fyrir góða umönnun.
Áslaug Ólafsdóttir, Ólafur Auðunsson,
Guðrún Ólafsdóttir, Auður Ólafsdóttir,
Ólafur Haukur Ólafsson, Þorri Ólafsson.
t
Innnilsgar þakkir til allra, sem auðsýndu okkur samúð og vinar-
hug við andlát og útför v
INGIBJARGAR INGIMUNDARDÓTTUR,
Ásvallagötu 51.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki 3A, Hrafnistu, Laugarási,
og starfsfólki ó Blesastöðum, Skeiðum.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ólafía Kristfn Sigurgarðsdóttir,
Erla Andrésdóttir,
Óli Jónsson.