Morgunblaðið - 31.03.1995, Side 44

44 FÖSTUDAGUR 31. MARZ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
BERGRÚN
ANTONSDÓTTIR
+ Bergrún Ant-
onsdóttir fædd-
ist í Reykjavík g.
október 1956. Hún
lést á Landakots-
spítala 19. mars
síðastliðinn og var
jarðsungin frá
Langholtskirkju
30. mars sl.
KÆRA vinkona.
Það er erfitt að setj-
* 1 ast niður og skrifa
minningargrein um
þig. í mínum huga ert
þú hetja. Þú háðir þína
baráttu án þess að brotna. Baráttan
varð löng og ströng, þú gafst ekki
upp fyrr en í fulla hnefana. Ég
dáðist að þér.
Leiðir okkar lágu saman strax í
æsku. Við vorum ungar að árum
þegar við ákváðum að ganga í fóst-
bræðralag. Höfðum lesið okkur til,
skera átti á púls og láta blóðið bland-
ast. Hnífar voru sóttir og þegar til
átti að taka þótti okkur þetta full
harkalegt. Ákváðum við þá að skera
í fingur. Við enduðum með nál og
stungum smá gat í putta og blönduð-
um blóði. Við hétum hvor annarri
ævarandi vináttu. Sú vinátta entist
og er ég þakklát fyrir hana.
Við brölluðum margt á þessum
árum. I þessar ljúfu minningar sótt-
um við oft á-erfiðum stundum. Við
töluðum oft um það hvað það var
gaman að vera til á þessum árum.
Fjórtán ára fengum við að fara með
ms. Dettifossi til Englands og
Þýskalands, það var mikið ævintýri
og við miklar heimskonur eftir þá
t ferð.
Árin liðu, samverustundunum
fækkaði. Við bjuggum ekki alltaf í
kallfæri hvor við aðra. Þú úti á landi
á tímabili, ég síðan í útlöndum og
þegar ég kom heim fluttir þú út.
Svona liðu árin. Við eignuðumst
böm og vorum á kafi í uppeldismál-
um og að lifa eigin lífí hvor á sinn
hátt.
Þú valdir ekki alltaf auðveldustu
leiðimar í lífinu. Þú varst engin
hvunndagskona.
Bömin þín, Ragnheiður og
Sváfnir, hafa misst mikið, þau hafa
einnig þurft að þola mikið á sinni
stuttu ævi. Fyrir þau barðist þú.
Mér finnst við svo
ungar. Vomm búnar
að ákveða að verða
gamlar saman. Þú
varst búin að ákveða
að við myndum verða
rosalega skemmtileg
gamalmenni. Nú verð
ég að láta mér nægja
að líta yfir farinn veg.
Þrátt fyrir ungan aldur
höfum við upplifað svo
margt saman. Minn-
ingamar á ég og
geymi í hjarta mínu.
Ég kveð þig með
söknuði og trega.
Elsku Ragnheiður, Sváfnir, Jara,
Toni, Guðrún, Eyrún, Amrún og
aðrir aðstandendur, við Bergþór og
dætur vottum ykkur samúð okkar
og biðjum Guð að hugga okkur öll.
Guðrún Stefánsdóttir.
Það var haustið 1981 sem við
hittum Bergrúnu fyrst, en hún var
þá að byrja í Fósturskóla íslands
ásamt u.m.þ.b. 70 öðmm nýnemum.
Fljótlega varð okkur ljóst að
Bergrún var sú í bekknum sem
mestu reynsluna hafði. Hún hafði
þá starfað um nokkurra ára skeið
{leikskólum og svo mikill var áhug-
inn á að mennta sig í starfinu að
hún settist á skólabekk, tiltölulega
nýbúin að eignast sitt fyrsta barn.
Það er óhætt að segja það að
kynni milli nema í Fósturskólanum
verða mjög náin, því hluti af nám-
inu er að læra samskipti, þ.e. að
tjá sig og hlusta á aðra. Þar kynnt-
umst við eiginleikum Bergrúnar
vel. Hún var mjög opin og einlæg
í samskiptum, eiginleiki sem nýtist
vel I starfi með bömum.
Fljótlega eftir útskrift fluttist
Bergrún út á land og svo til Nor-
egs. Við það minnkuðu tengslin, en
þó fréttum við alltaf af henni og
alltaf var jafn ánægjulegt að hitta
Bergrúnu, því hún var svo einstak-
lega glaðleg og hlý í viðmóti.
Við söknuðum hennar mikið í
fyrravor, þegar við héldum upp á
10 ára útskriftarafmælið, en þá var
hún orðin of veikburða til að koma.
Við viljum senda ættingjum hennar
og þá sérstaklega börnum hennar
Ragnheiði Kristínu og Sváfni Má
ODDFRÍÐUR
INGÓLFSDÓTTIR
+ Oddfríður Ing-
ólfsdóttir fædd-
ist í Haukabrekku
á Skógarströnd 25.
júní 1908. Hún lést
á Sólvangi í
Hafnarfirði 23.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ingólfur
Daðason, verk-
stjóri hjá Alians, f.
22. des. 1886, og
Lilja Halldórsdótt-
ir, f. 7. júní. Odd-
fríður flutti ásamt
fjölskyldu sinni til
Reykjavíkur árið 1911 og ólst
þar upp. Oddfríður var tvígift.
Fyrri maður hennar var Sig-
í DAG kveðjum við hana Fríðu
ömmu okkar. Hún var okkur sér-
staklega nákomin þar sem faðir
okkar var hennar eina bam. Hún
bjó inni á heimilinu í yfír tuttugu
ár og tók virkan þátt í uppeldi okk-
ar allra.
Amma Fríða var bamgóð og bar
hag fjölskyldunnar ávallt fyrir
brjósti og nutum við þess öll í æsku.
Elstu systkinin muna vel eftir heim-
ili hennar og Kristófers afa og eiga
þaðan margar góðar minningar.
Árið 1970 flutti svo amma til okkar
urður Sigurðsson
verslunarmaður, f.
20. október 1906,
og áttu þau saman
einn son, Orn N.
Sigurðsson, f. 29.
ágúst 1928, d. 10.
febrúar 1980.
Seinni maður henn-
ar var Kristófer
Eggertsson skip-
sljóri, f. 28. nóvem-
ber 1892, og voru
þau barnlaus. Hún
lifði báða eigin-
menn sína. Odd-
fríður verður jarð-
sungin frá Fossvogskapellu í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.00.
í Kelduhvamminn, en þá hafði hún
venð ekkja í tæp tíu ár.
Öll munum við eftir sögunum
og söngvunum sem hún kenndi
okkur í æsku og af þeim bmnni
getum við miðlað til afkomenda
okkar. Hún kunni mörg ævintýri
sem í huga okkar allra eru tengd
henni óijúfanlegum böndum. Einn-
ig sagði hún okkur sögur frá
æskuárum sínum í Reykjavík. Hún
las fyrir okkur ævintýri af bókum
og þýddi Andrés önd af stakri
snilld. Henni þótti gaman að ferð-
MINNINGAR
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Okkur langar að kveðja með ljóði
Davíðs Stefánssonar sem börn í
leikskólum landsins syngja oft.
Snert hörpu mína himinboma dís
svo hlusti englar Guðs í paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
F.h. hönd árgangs 1984 frá
Fósturskóla íslands,
Gunnhildur Sæmundsdóttir
og Margrét Hákonardóttir.
Við viljum minnast Bergrúnar
Antonsdóttur sem lést langt um
aldur fram aðeins 38 ára gömul.
Kynni okkar af Bergrúnu hófust
fyrir þijátíu og fjórum árum er
mikill og góður vinskapur tókst með
okkur og Eyrúnu sem er ein af
systrum Bergrúnar. Við höfum
fýlgst með lífshlaupi Bergrúnar og
þeirri hetjulegu baráttu sem hún
háði gegn þeim sjúkdómi sem varð
henni yfirsterkari. Við viljum með
þessum fátæklegu orðum votta fjöl-
skyldu hennar okkar dýpstu samúð.
Guð leiði þig, en líkni mér
sem lengur má ei fylgja þér.
En ég vil fá þér englavörð
míns innsta hjarta bænar gjörð:
Guð leiði þig.
(M. Joch.)
Hvíl þú í friði.
Linda Róberts,
Ásgerður Flosadóttir.
Okkur langar með örfáum orðum
að minnast æskuvinkoiiu okkar.
Leiðir okkar lágu saman í gegn um
skátahreyfínguna. Við stofnuðum
dróttskátasveit 1. des. 1971. Þá
gengum við til kirkju og fórum í
gegnum alla serímóníuna. Á þess-
um árum var margt skemmtilegt
brallað. Margar ferðir voru famar
á Hellisheiðina, kl. hálf tólf á föstu-
dagskvöldi með rútu eða á puttan-
um og leiðst í myrkrinu að negrun-
um með tilheyrandi athöfn og síðan
að skálunum. Þá var líka mikið
spáð í hitt kynið. Bergrún hafði
þrefaldan séns á við okkur hinar.
Hún með sitt fallega yfirbragð. Hún
var afskaplega falleg, en kunni með
það að fara.
Árin liðu og tengslin héldust. Við
eigum margar góðar minningar frá
okkar samverustundum. Okkar síð-
asta sameiginlega samverustund
nokkrum dögum fyrir jól einkennd-
ist af glaðværð eins og alltaf.
ast og eftir ferðalögin veitti hún
okkur hlutdeild í þeim með frá-
sögnum af ýmsum framandi stöð-
um og atburðum.
Þegar pabbi dó þurfti mamma
að vinna mikið til að halda saman
heimilinu. Þá var ómetanlegt, sér-
staklega fyrir yngri systkinin, að
hafa ömmu á heimilinu. Fríða
amma átti því mikinn þátt í að
milda áhrif þessa áfalls.
Eftir fráfall pabba fór heilsufari
ömmu smám saman að hraka og
fyrir fímm árum var svo komið að
hún varð að flytjast inn á Sólvang.
Hún fylgdist þó alla tíð vel með
fjölskyldunni og hafði mikið dálæti
á yngstu meðlimum hennar enda
hændust langömmu- og langa-
langömmubömin að henni.
Alla tíð reyndist tengdadóttirin
henni mjög vel. Síðustu æviárin
heimsótti hún ömmu nær daglega
og annaðist hana á sinn einstaka
hátt. Það fór ekki fram hjá neinum
hversu mjög ömmu þótti vænt um
tengdadóttur sína enda stóð henni
enginn nær síðustu æviárin. Okkur
langar því að færa mömmu þakkir
okkar fyrir allt sitt óeigingjama
starf, og þeim báðum fyrir það af-
rek að ala upp þennan stóra systk-
inahóp.
Að lokum viljum við færa þakkir
okkar til starfsfólksins á Sólvangi
í Hafnarfirði fyrir gott starf og
hversu vel þau hugsuðu um ömmu
síðustu árin.
Fríða, Ingó, Jonni,
Siggi, Örn, Jóhanna og
Erna Bima.
Bergrún lét sig ekki vanta, þrátt
fyrir ófærð og veikindi. Elsku Ragn-
heiður, Sváfnir og aðrir aðstand-
endur, við samhryggjumst ykkur
innilega. Með þessum orðum úr
bókinni „Orð um líf og dauða“
kveðjum við kæra vinkonu.
Að liðnum öllum þessum þrautum
þessum þrotlausu erfiðleikum
þessum endurteknu vonbrigðum
þessum hverfulu gleðistundum
spyijum við þrátt fyrir allt
þegar því er skyndilega lokið:
Hvers vegna ekki einn dag enn
aðeins einn dag?
(Halldóra B. Bjömsson)
Ds. Omega.
Haustið ’74 mætti til náms við
Húsmæðraskóla Suðurlands á
Laugarvatni á áttunda tug stúlkna
til að eyða þar saman einum skóla-
vetri. Bergrún eða Begga eins og
við kölluðum hana var ein af þess-
um stúlkum og vakti hún strax
athygli fyrir svarta hárið, dökku
augun og sérstaka fegurð.
Begga er í langan tíma búin að
há hetjulega baráttu við illvígan
sjúkdóm en nú er þeirri baráttu
lokið.
Við skólasystur hennar minn-
umst hennar eins og hún var, alltaf
hress og kát og stutt í brosið. Við
vitum að þar sem hún er núna líður
henni vel og hún loksins laus við
allar þrautir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briém.)
Við færum börnunum hennar,
þeim Ragnheiði og Sváfni, einlægar
samúðarkveðjur, og biðjum þeim
og öðrum aðstandendum Guðs
blessunar um ókomin ár.
Kveðja.
Skólasystur og kennarar,
Húsmæðraskólans á Laug-
arvatni, veturínn 1974-75.
Það er gult engi í hjarta mínu
og það átt þú.
★
Það er gult engi í hjarta mínu
og þar syngja fuglar.
Og þar man ég þig þegar þú
komst hlæjandi á hækjunum í heim-
sókn til Dúu á Skeljagranda, settist
niður og dæstir og sagðist ekki
vera vitund þreytt, enda engin
ástæða til, þú ætlaðir að vinna
þennan bardaga og þú myndir gera
það, dauðinn væri þér fjarlægari
en allt fjarlægt og við skyldum
ekki hafa áhyggjur af þér, miklu
meira máli skipti hvemig við hefð-
um það, hvemig allt gengi hjá okk-
ur, vinum þínum og félögum.
★
Það er gult engi í hjarta mínu
og þar er enginn sársauki til.
Og ég man þegar við lágum sam-
an og mig langaði að reykja en
mátti ekki fara fram úr, hvað þú
varst snöfurmannleg1 þegar þú haltr-
aðir fram og sóttir hjólastólinn og
dróst einhvern veginn með mig í
lyftuna niður í Iqallara, fárveik með
morfínið beint í æð, bara til að ég,
sem átti lífið, gæti haft það betra
en gott, og þú settist á móti mér
við reykingaborðið, kveiktir þér í
sígarettu og sofnaðir, allan kraftinn
gastu gefið mér án þess að blikna,
og svo hlóstu þegar þú vaknaðir og
ég sagði að þú mættir þetta ekki
og þá spurðirðu og hallaðir dálítið
undir flatt þegar þú sagðir það:
- Hvað er þetta manneskja, hvað
heldurðu að haldi mér gangandi,
heldurðu að það séu fjandans lyfin?
Nei, það er viljinn, viljinn til að
velja gleðina og hafna sorginni. Og
ekki orð um það meir!
Þannig varst þú.
' ★
Það er gult engi í hjarta mínu
og þar erum við glaðar.
Og ég man svo oft að hafa hugs-
að hvað það væri sem sá almáttugi
hefði gefið þér umfram aðra menn,
þér sem varst dæmd kona með lífs-
þorstann og dauðann í farteskinu,
þokkalegt par það að togast á um
daga þína og nætur, og þegar ég
horfði í augu þín tilbúin að líta
undan vegna einhvers sem fólk
hefur oft kallað blekkingu, skyldi
ég fyrst hver var raunveruleg merk-
ing orðsins styrkur, og ég man líka
að ég hugsaði að þú værir einmitt
það sem í bíómyndum er kallað
hetja hvíta tjaldsins, eini munurinn
væri sá að hvíta tjaldið væri lífið
sjálft og þú engin hetja sem lékir
og spilaðir á fólkið í kringum þig,
heldur kona sem barðist, en nauð-
beygð hlaustu að tapa miklu fyrr
en þú gast þolað.
★
Það er gult engi í hjarta mínu
og þar syngur þú um réttlætið.
Og það er engu um þig logið
þótt ég segi að þú hafi elskað lífið
af ástríðu og viljað ráða þínum
dögum sjálf og njóta þeirra einsog
þú ein taldir best þótt öðrum kynni
að fmnast eitthvað annað.
Þú varst ekki dóttir hennar móð-
ur þinnar fyrir ekki neitt.
Og arfinn sé ég í augum dóttur
þinnar.
Ekkert gastu gefið betra.
★
Það er gult engi í hjarta mínu
og þar ert þú hamingjusöm.
Og ég minnist þess hvemig þú
fórst höndum um höfuð krakkanna
þinna, óttaslegin að hafa aldrei ver-
ið og geta aldrei orðið þeim það sem
þig langaði til og fannst þau eiga
kröfu á að þú værir besta mamma
í heimi, einsog þú sagðir, ég man
líka þegar ég horfði á þau stijúka
veikar hendur þínar, kyssa þig og
faðma að það var einmitt það sem
þú hafðir alltaf verið þeim, alltaf
best og alltaf vinur.
★
Það er gult engi í hjarta mínu
og lífið nokkurs vert þrátt fyrir allt.
Og ég veit að í hjarta allra sem
elska þig er þetta sama gula engi
og einn daginn þegar veður gefst
leggjum við öll dúk á jörðina og
þú kemur, léttklædd og hress, sest
meðal okkar, og við sem hvorki trú-
um á þennan heim né annan vitum
þá, að það varst þú sem sigraðir
og við sem unnum.
★
Það er gult engi í hjarta mínu
og það átt þú.
Vigdís Grímsdóttir.
Til eru p sem
alltaf verða blá,
draumar sem rætast,
trú og þrá.
(K.K.)
Elsku Bergrún mín.
Þá ert þú farin í ferðina. Við því
er ekkert að segja. Ég veit að hún
hefur gengið að óskum og móttöku-
nefndin hefur staðið á hafnarbakk-
anum með dregilinn í réttum lit. Þú
skilar kveðju til allra sem ég þekki.
Ég reyni ekki að segja neitt um hið
liðna. Til þess endist ekki blað. Ást-
arþakkir, Iáttu þér nú líða vel.
Elsku Ragnheiður mín, Sváfnir
og allir. Ég hef lítið við ykkur að
segja líka, en verum þakklát fyrir
að hafa átt hana, þessa elsku. Ég
elska ykkur öll.
Kveðjur, ykkar
Anna Helga Hilmars.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusctt. Sé handrit tölvusett er æski-
legt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er méttaka svokallaðra
ASCII-skráa, öðru nafni DOS-texta-
skrár. Ritvinnslukerfin Word og Word-
perfect eru einnig auðveld í úrvinnslu.
Senda má greinar til blaðsins á netfang
þess Mbl@centrum.i8 en nánari upplýs-
ingar þar um má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina og hálfa örk
A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega
línulengd — eða 3600-4000 slög. Höf-
undar eru beðnir að hafa skfrnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.