Morgunblaðið - 09.01.1996, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 9. JANÚAR 1996 35
hún vart frá honurrt og veitti honum
ómetanlegan styrk þar til yfir lauk.
Stuttu síðar fór Bubba að beij-
ast á ný við sinn eigin sjúkdóm og
hefur sú barátta staðið yfir síðan.
Hún bar sjúkdóm sinn af slíkri reisn
að með ólíkinum var. Það var sama
hversu mikla erfiðleika hún gekk
í gegnum, hún var ætíð tilbúin að
horfast í augu við raunveruleikann
og leit þá fyrst og fremst á björtu
hliðarnar. Um leið og hún hafði
jafnað sig eftir áfall byrjaði hún
að gera áætlanir um framtíðina því
uppgjöf var ekki til í huga hennar.
Hún var ein af þessum hetjum
hversdagsleikans sem aldrei gafst
upp hvað sem á dundi.
Á milli jóla og nýárs, þegar hún
var farin að jafna sig á ný eftir
að hafa verið fárveik og allir von-
uðu að henni tækist að ná sér eins
og svo oft áður, sagði hún mér frá
því að annar fóturinn væri máttlaus
og hafði á orði að nú þyrfti bara
að takast á við það. Lífsþrek henn-
ar og vilji var ótrúlegur. Bubba
mín, ég þakka þér allar þær góðu
minningar sem aldrei ber skugga
á. Sú mynd sem þú skilur eftir
verður okkur öllum dýrmæt og
börnum þínum mikilvægt vegar-
nesti í þeirri sorg sem þau standa
nú frammi fyrir. Ég bið góðan Guð
að blessa minningu þína og gefa
börnum þínum styrk.
Rósa.
Það var stór systkinahópur, sem
ólst upp á Freyjugötu lOa, fimm
stelpur og tveir strákar. Við strák-
arnir áttum oft í vök að veijast.
En fljótlega eignaðist ég hauk í
horni, þar sem Bubba systir var.
Reyndist hún mér alla ævi sína
mjög traustur og góður vinur, sem
auðvelt var að leita til og gaman
að skemmta sér með.
Ung kynntist hún Hákoni Svani
Magnússyni, sem lést reyndar langt
um aldur fram, aðeins 54 ára gam-
all, 1993. Þau Hákon og Bubba
voru ákaflega samhent hjón, mjög
gestrisin og gott að heimsækja
þau. Ég og Ida kona mín og seinna
börn okkar, Jóna og Einar Freyr,
áttum því láni að fagna að eignast
þar mjög góða vini, sem við nutum
að eiga samvistir við. Hvort sem
það var á ferðalögum innanlands
sem utan, á vellinum, úti að
skemmta sér eða í léttu spjalli
heimavið.
Kæra Bubba. Það er erfitt að
sætta sig við að þú ert ekki lengur
meðal okkar jafn hress og kát og
þú varst alltaf. Aðdáunarvert var
hve þú stóðst þig vel í baráttunni
við illvígan sjúkdóm síðastliðin 8
ár. Mér fínnst eftirfarandi erindi
úr ljóði Gunnars Dal, „Trú mín“,
lýsa þessu einkar vel:
Þá ástúð og hlýju mér andi hans veitir,
að ósigri mínum í sigur hann breytir.
í raunum verður hann hjálp og hlíf.
í húmi dauðans mér eilíft líf.
Nú veit ég að aldrei frá okkur fer hann.
Sem frelsari á veginum hjá okkur er hann.
Þótt oft sé hér myrkur mannsins svart,
hans máttur að lokum gerir það bjart.
Bubba mín. Við þökkum þér
kærlega fyrir samfylgdina. Megi
guð blessa þig. Við vitum að vel
verður tekið á móti þér.
Kæru Helga, Hildur, Magnús og
fjölskyldur. Það er erfítt að missa
móður sína. Hvað þá bæði föður
og móður með stuttu millibili. Allt
virðist svart og enga ljósglætu að
sjá í myrkrinu. Verið jafn bjartsýn
og móðir ykkar var, eða eins og
skáldið Tómas Guðmundsson segir:
Nú veit ég, að sumarið sefur
í sál hvers einasta manns.
Eitt einasta aupablik getur
brætt ísinn frá bijósti hans,
svo íjötrar af huganum hrökkva
sem hismi sé feykt á bál,
unz sérhver sorg öðlast vængi
og sérhver gleði fær mál.
Guð blessi ykkur öll.
Páll, ída, Jóna
og Einar Freyr.
Við viljum kveðja elsku ömmu
okkar með eftirfarandi ljóðlínum
Hallgríms Péturssonar:
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvfld að hafa,
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
i eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
Barnabörnin.
Stundin deyr og dvínar burt,
sem dropi í straumaniðinn.
Öll vor sæla er annaðhvort
óséð - eða liðin.
(E. Ben.)
Hver stund er sem örskot, hvert
örskot sem eilífð. Við sjáum lífsins
dag í einni svipan, hver þáttur rifj-
ast upp af sjónarsviði; líf þess sem
var og þess fólks, sem við tengd-
umst vináttuböndum á unglings-
og æskuskeiði.
Nú er hún Svana mín dáin, eftir
mikla og stranga baráttu við erfíð-
an sjúkdóm. Hún átti mikla þraut-
seigju og baráttuvilja og glímdi
ótrauð við ofurefli. Við vorurn 16
ára er við sáumst fyrst, en kynnt-
umst betur og betur eftir því sem
árin liðu. Svana átti ætíð nægan
tíma, ásamt eiginmanni, Hákoni
Svan Magnússyni, og börnum, til
að rækta vinskapinn við okkur
hjónin og dætur okkar. Frændsemi
og fjölskyldubönd voru henni afar
dýrmæt. Engin var glaðari í góðra
vina hópi en hún og mest þótti
henni gaman, ef grín og góður
söngur var með í spilinu. Margar
útileguferðir fóru fjölskyldur okkar
saman. Var þá ævinlega tjaldað við
á eða vatn á góðum grasbala. Allir
veiddu í matinn, börn og fullorðnir.
Síðan var eldað á prímusum af
mikilli snilld, í skjóli við brekku eða
lækjarbakka. Þetta var lífsins un-
aðssemd í góðu sumarveðri, og
einnig þó regnúði klæddi gróður
og lyng í silfurslikju svo skóför
barna og fullorðinna mynduðu
dimmgrænar brautir á vatnsbakk-
anum. Alls konar leikir voru í há-
vegum hafðir og þeir sem ekki
nenntu úr veiðistígvélunum voru
settir í markið í fótboltakeppnum.
Allir voru með, smáir og stórir, en
það var svo skrýtið að kakóið og
kaffíð var alltaf miklu betra í Svönu
tjaldi en mínu. Kannski var það af
því að hún kunni svo vel að laða
það besta fram í fari hvers og eins
og gat látið öllum líða vel á tímans
augnabliki.
Hún átti því láni að fagna að
ganga í hjónaband með æskuástinni
sinni og njóta þess með honum, þar
til hann féll frá, að ást, virðing og
umhyggja eru homsteinar góðs fjöl-
skyldulífs. Hafa böm þeirra tileink-
að sér þessi fjölskyldubönd foreldr-
anna og hlúð vel að Svönu í erfiðum
veikindum. Það er margt sem kem-
ur upp í huga og em eingöngu perl-
ur sem sindra í minningunni, minn-
ingu frá áratuga kynnum við dag-
farsprúða og elskulega konu. Hún
lét ekki hjóm og skmm slökkva
bros á vanga og sparaði ekki hlýleg
orð öðrum til uppörvunar.
Við fjölskyldan teljum það gæfu
og heiður að hafa notið félags og
vináttu hennar. Sendum við börn-
um hennar, barnabörnum og systk-
inum samúðarkveðjur með þökk
fyrir góðar samvemstundir sem við
höfum átt sameiginlegar með lát-
inni heiðurskonu.
Ninna.
Það er sárt að kveðja þig, Bubba
frænka, og söknuðurinn og tóm-
leikinn er mikill, en um leið er
hægt að gleðjast yfir að þú þarft
ekki lengur að þjást og að nú emð
þið Hákon, sem þú unnir og sakn-
aðir svo mjög, aftur saman.
Svo lengi sem við munum voru
Bubba og Hákon stór hluti af lífi
okkar. Fyrst í húsinu hjá afa og
ömmu á Freyjugötunni en þar hitt-
ist fjölskyldan oft og alltaf var
gaman að koma. Síðar var Bubba
vinnufélagi okkar en alltaf góða
frænkan sem hægt var að leita til.
Við minnumst margra góðra
stunda, sérstaklega þeirrar síðustu
er Bubba kom glöð og brosandi á
jólafagnað samstarfsfólks síns í
desember.
Bubba var þessi mikla húsmóðir
og á heimili þeirra Hákonar vom
allir velkomnir. Alltaf átti Bubba
fulla bakka fram að færa og alltaf
átti sér blóm fyrir vestan,“ því vor-
ið eftir að hann tók kennaraprófið
hafði hann trúlofast yndislegri
stúlku, Jóhönnu Jónsdóttur, sem var
ættuð að vestan, dóttir útvegsbónda
frá Hesti, sem er í Seyðisfírði við
ísafjarðardjúp. Stúlkan hans Ólafs
var einnig með kennarapróf upp á
vasann, svo þau höfðu farið hvort
til sinnar heimabyggðar að kenna
sínum sveitungum.
En brátt kom að því að bréfa-
skriftir fullnægðu ekki þrá þeirra
til að fá að vera saman, og ákvað
þetta unga fólk að hittast í Reykja-
vík, gifta sig og hefja búskap í
höfuðborginni. Reykjavík hafði
ekki mikið að bjóða dugmiklu ungu
fólki á þessum árum, kreppan var
í algleymingi og enga vinnu að fá.
Svo það var inn í mikla fátækt sem
sonurinn, fyrsta og eina barn þeirra
hjóna, fæddist. Hann var skírður
Jón í höfuðið á afa sínum fyrir
vestan. Nonni frændi minn sagði
mér, að á þessum árum hefði móð-
ir hans verið orðin mjög þjáð af
berklum, svo þegar henni bauðst
að leika á píanó í Fjalakettinum,
þar sem þöglu kvikmyndirnar voru
sýndar, bæjarbúum til skemmtun-
ar, hefði hún tekið þá vinnu, þó
ekki væri það heppilegasti vinnu-
staðurinn fyrir berklaveika stúlku
vegna kuldans, því sparað var í
upphitun í þessu fyrsta kvikmynda-
húsi Reykvíkinga.
Það er erfitt fyrir okkur í dag
að setja okkur í spor þessara ungu
hjóna. Engar atvinnuleysisbætur.
Læknishjálp var munaður, sem fá-
tækt fólk leyfði sér í neyðinni, og
reyndi að hugsa ekki um reikning-
ana óviðráðanlegu sem hlóðust
upp. í þessum aðstæðum dó unga
konan hans Ólafs frænda míns.
Á þessu tímabili höfðu systur
Ólafs flutt til Reykjavíkur. Þrjár
þeirra höfðu brotist af miklum
dugnaði í hjúkrunarnám, þær
Brynhildur, Katrín og Sigrún. Éinn
aðdáandi Brynhildar, sem seinna
varð reyndar eiginmaður hennar,
Gísli Þorleifsson, varð nrikill vinur
Ólafs. Ráðlagði hann honum að
heQa nám í múrverki. Að hafa rétt-
indi sem múrari, sagði Gísli, það
er framtíðin.
Og Ólafur hlýddi þessum ráðum
og lærði þessa iðngrein sem líklega
enn þann dag í dag tryggir fólki
betri afkomu en kennaraprófið.
Þegar undirrituð byrjaði að leika í
Þjóðleikhúsinu var henni bent á að
stuðlarnir sem skreyta það fagra
hús væru einmitt handverkið hans
Ólafs Pálssonar frænda.
Seinna átti kennaramenntunin
og það hve mikill reikningshaus
hann Óli alla tíð var, eftir að koma
sér vel, því hann var einn af þeim
fyrstu sem fór í uppmælingar á
verkum svo farið var að vinna í
akkorði.
í sumar hitti ég Ólaf frænda
minn austur í Heiðardal. Hann
dvaldi þar ásamt Helgu dóttur
sinni, sem sagði að sínum sumar-
frísdögum væri ekki betur varið en
að vera þar með föður sínum í
kyrrðinni. Við sátum þar um sum-
arkvöld og borðuðum saman. Dal-
urinn skartaði sínu fegursta. Ég
horfði út um gluggann, yfir kyrrt
vatnið, þar sem hin alvörugefnu
fjöll voru nú farin að leika sér með
því að spegla sig í lygnu þess. Óli
sýndi mér hvar væru bestu veiði-
svæðin; þarna var Stálabót, Minnis-
bót og Grásteinabót og svo var
tekið mið af Höttu, fjallinu fagra,
drottningu dalsins.
Spurningu minni um hvernig
hann hefði kynnst seinni konu
sinni, Steinunni Ögmundsdóttur,
var svarað með því að þar hefði
Brynhildur systir hans aftur komið
honum í kynni við þá sem urðu
honum til heilla. „Hún var mín
heilladís, hún Binna,“ sagði Óli.
Hún kom honum i kynni við bráð-
fallega hjúkrunarkonu sem hann
síðan kvæntist og átti með dæturn-
ar tvær; Jóhönnu, sem látin var
heita í höfuðið á fyrri konu hans,
og Helgu. Síðan fór Óli að segja
mér frá 96 ára afmælisdegi sínum.
„Heldurðu að dæturnar hafí ekki
drifið mig til Þingvalla. Mig, kall-
inn, fótafúinn á tíræðisaldri. Þar
breiddu þær úr teppi og röðuðu á
það kræsingum, sögðu mér svo að
fara úr jakkanum og setjast. Ég
sagði þeim að ef ég settist, þá
gætu þær ekki náð mér á fætur
aftur. Þær héldu það nú, og þar
sat ég á níutíu og sex ára afmælis-
daginn með englana mína sinn til
hvorrar handar. Það má nú segja
að ég sé lánsamur maður.“
Nú voru farnar að hrannast gár-
ur á vatnið, fjöllin hætt að spegla
sig og horfðu nú til okkar aðdá-
enda sinna í allri sinni helgu tign.
Ég kvaddi þau feðgin. Eg vissi
ekki þá að ég væri að kveðja hann
Óla frænda í síðasta sinn. Ég sakna
hans, en það er hlýtt og gott að
minnast hans. Og ég er stolt af að
vera komin út af því ágæta fólki
sem svo mörg ár bjó í Heiðardaln-
um fagra.
Guðrún Ásmundsdóttir.
Margs er að minnast er gamall
vinur kveður, og verður fæst af því
upp talið í þessum fáu kveðjuorð-
um. Ólafur Pálsson fæddist hér á
Litlu-Heiði og ólst upp í stórum
systkinahópi, auk fósturbræðranna
Jónatans og Páls, föður okkar
bræðra.
Frá því við fyrst munum eftir
var hann og fjölskylda hans snar
þáttur í tilverunni. Hann unni
æskustöðvunum í Heiðardalnum og
átti hér sumarbústað, sem hann
dvaldi í á hveiju sumri, eftir því
sem hann hafði tíma til. Ásamt
eiginkonu sinni, Steinunni, þessari
stórbrotnu konu sem af svo miklum
dugnaði bar sjónleysið í fjölda ára,
talaði alltaf eins og hún hefði fulla
sjón og vann flest verk meðan heils-
an leyfði. Eftir lát hennar komu
dætur þeirra austur með honum,
einkum Helga, sú yngri, leiksystir
okkar og vinkona frá bernskutíð.
Gott þótti okkur og gaman að
skreppa í heimsókn til þeirra Ólafs
í bústaðinn. Þar ríkti gestrisni og
einstök hlýja og rausnarlegar góð-
gerðir, spjall um daginn og veginn
og ekki síst um liðna tíð.
Bát átti Ólafur, sem hann
geymdi við Heiðarvatnið á sumrin.
Margar ánægjustundir átti hann
við það að róa út á vatnið, renna
fyrir silung, og ekki síst að njóta
heillandi fegurðar æskudalsins.
Ólafur var lengst af heilsugóður
og ellina bar hann með mikilli reisn.
Minnisstætt er okkur, er við heim-
sóttum hann í bústaðinn á níutíu
og fimm ára afmæli hans. Vissu-
lega hefði maðurinn, sem þar fagn-
aði gestunum á tröppunum, getað
verið tuttugu árum yngri! Þama
ríkti gleði og kátína og var Ólafur
hrókur alls fagnaðar að vanda.
En á síðasta ári tók að halla
undan fæti, og varð dvöl þeirra
feðgina í bústaðnum með styttra
móti síðastliðið sumar. Á gamlárs-
dag veiktist hann alvarlega og á
þriðja degi nýs árs var hann allur.
Við hér á Litlu-Heiði söknum
þess sárt að eiga ekki framar kost
á að hitta Ólaf á góðri stund í nota-
lega bústaðnum hans. Við kveðjum
hann með hjartans þökk fyrir ára-
kleinur, en betri kleinur eru vand-
fundnar og þó hún gæfí öðrum
uppskriftina voru þær aldrei eins
góðar og hjá Bubbu sjálfri.
Bubba brá ekki út af vana sínum
fyrir þessi jól. Hún hafði undirbúið
jólin sárveik en full vilja og baráttu-
þreks og miklu veikari en hægt var
að gera sér grein fyrir. Oft leit út
fyrir að veikindi hennar væru að
ná yfirhöndinni en áfram hélt hún.
Sá, er svona hefur barist, hefur
ekki tapað heldur sigrað.
Kæru systkin, Helga, Hildur,
Maggi og fjölskyldur. Ykkar missir
er mestur. Við sendum ykkur okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að veita ykkur
styrk. Við vitum að minningin um
góða móður og föður mun lifa með
ykkur og veita birtu á þungri
göngu.
Jónas, Jóhanna,
Sigurður og fjölskylda.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku Bubba.
Nú er þinni miklu þrautagöngu
og baráttu við óvininn mikla lokið
og þú hefur fengið frið.
Við eigum margar góðar og
skemmtilegar minningar um þig,
sem við munum geyma í hjarta
okkar um ókomna tíð.
Við vitum að þér Iíður vel þar
sem þú ert núna og Hákon hefur
tekið vel á móti þér eftir stuttan
aðskilnað. Takk fyrir allt.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú Kljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Helga, Hildur, Maggi og
fjölskyldur, megi góður Guð gefa
ykkur frið, styrk og trú í ykkar
miklu sorg.
Erla, Gunnar,
Birgitta og Egill.
langa vináttu, og geymum hlýjar
minningar. Börnum hans, Jóni, Jó-
hönnu og Helgu, svo og öðrum
aðstandendum, sendum við innileg-
ar samúðarkveðjur.
Tómas, Steinunn og
Rúnar á Litlu-Heiði.
Við fráfall Ólafs Pálssonar vil
ég með fáum orðum minnast hans,
sem velunnara Blindrafélagsins,
samtaka blindra og sjónskertra á
Islandi.
Ólafur Pálsson átti mjög hlýtt
og farsælt samband við Blindrafé-
lagið og félagsmenn þess í ára-
tugi. Hann var félagskjörinn endur-
skoðandi samtakanna í fjölda ára,
sem hann leysti af hendi með stakri
prýði. Hann var virðulegur og vel
máli farinn. Það mátti heyra saum-
nál detta er hann tók til máls á
fundum félagsins, þá er hann hafði
uppi varnaðarorð um reksturinn
eða er hann hvatti félagsmenn til
einingar í góðum málum.
Þau hjónin voru hvatamenn að
ritun heimildarrits um Sögu blindra
og sjónskertra á íslandi og lögðu
fram nokkurt fé í þeim tilgangi.
Þeim var hugleikið að varðveita
þennan hluta íslenskrar sögu.
Blindrafélagið fékk Þórhall Gutt-
ormsson cand. mag. til að skrifa
söguna og gaf ritið út árið 1991.
Heiðurshjónin Steinunn Ög-
mundsdóttir og Ólafur Pálsson voru
bæði kjörin heiðursfélagar á fímm-
tíu ára afmæli Blindrafélagsins
árið 1989.
Stjórn Blindrafélagsins þakkar
Ólafi Pálssyni farsælt samstarf og
flytur börnum hans og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Ragnar R. Magnússon,
formaður stjórnar
Blindrafélagsins.