Morgunblaðið - 16.03.1996, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 16. MARZ 1996 45
gekk hún með göngugrind sér til
stuðnings, en hafði fótavist allt fram
á síðasta dag. Hún lét nú ekki aftra
sér þrátt fyrir veikan fót að gera
verkin sín heldur settist á koll og
þvoði leirtau og nuddaði úr uliarleist-
um eins og áður, en þess á milli var
prjónað og lesið. Amma var einstak-
íega heilsuhraust alla sína ævi og
nú fyrst rétt um síðustu jól lagði
hún pijónana frá sér vegna þess hve
sjón hennar var orðin döpur.
Árið 1990 fæddist sonur okkar
Danival Guðjón og var hann fyrsta
bamabarnabarn hennar, hún þá orð-
in 96 ára gömul og mikið sem hon-
um leið vel að sitja í kjöltu hennar
og hjala enda var amma alltaf mjög
bamgóð. Árið 1993 fæddist yngri
sonur okkar Eysteinn Örn og núna
í des. 1995 eignaðist Guðrún systir
soninn Júníus Einar þannig að
barnabarnabörnin voru orðin þtjú.
Aldrei fóru barnabarnabörnin
tómhent heim úr sveitinni, alltaf
sendi hún þá með hlýja og góða
ullarleista og ófáir eru þeir sem
hafa fengið að njóta sokkanna henn-
ar. Það var eitt sinn þegar Danival
litli kom heim úr vikudvöl í sveitinni
þá á ijórða ári, var hann að segja
okkur fréttir úr sveitinni og það sem
hann talaði mest um var að lang-
amma Guðrún væri trommandi allan
daginn en þá átti hann við pijóna-
| glamrið. En nú eru pijónarnir þagn-
I aðir og elskuleg amma okkar er
' sofnuð svefninum langa.
Elsku amma, við þökkum fyrir
að hafa átt þig að og vitum að þér
líður vel núna. Minningin um þig
lifir alltaf björt í hjörtum okkar.
Við kveðjum þig með söknuði en
vitum að einhvern tímann hittumst
við aftur. Guð geymi þig.
( Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
i Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Stefán, Rakel, Danival
Guðjón og Eysteinn Örn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin...
(V. Briem.)
Gamla Dalakonan okkar Guðrún
frá Lambastöðum er dáin. Þessi orð
voru mér sögð í stuttu símtali einn
morguninn. Mér kom þessi frétt
ekki á óvart því ég vissi að hún
væri orðin lúin og þreytt kona.
Guðrún átti líka langa ævi. Mig
setti samt hljóða um stund, því ég
þekkti Guðrúnu vel frá því ég fædd-
i ist. Okkar leiðir hafa alltaf verið
góður vinarhugur, hvar sem við
höfum verið. Guðrún var mér og
1 mínum góð. Samband okkar hefur
alltaf verið beint og hreint.
Mér er það efst í minni þegar
ég var einu sinni beðin af dóttur
hennar að heimsækja gömlu kon-
una á sjúkrahúsið. Þegar ég kom
þá þekkti hún mig um leið.
Það kemur alltaf söknuður að
manni þegar gamlir sveitungar
deyja. Þetta var kona sem ég átti
oft stundir með. Guðrún fræddi mig
i á mörgu og maður kunni líka margt
frá hennar verkum að segja. En
nú verða þetta allt gamlar minning-
ar sem betur verða geymdar innst
inni í manni. Ég á henni Guðrúnu
svo margt að þakka.
Ekki verða línur mínar margar
um okkar góðu stundir sagðar hér.
En það er eitt sem Guðrún gat ver-
ið stolt af. Hún náði því meti að
verða háöldruð og með á öllu fram
á sína síðustu viku áður en hún dó,
hundrað og eins árs gömul heima
hjá dóttur sinni. Alltaf voru þær
mæðgur saman nær öll þeirra ár.
Hún vissi líka um alla sína fjöl-
skyldu. En mínar stundir og líðan
vissi hún um og alltaf þekkti hún
mig. En það er samt af svo ótal-
mörgu að taka. En eigum það bara
í góðum minningum frá hennar
liðna tíma. Þakka þér allt með þess-
um fátæklegu orðum mínum. Bið
Guð að styrkja alla þína nánustu
ættingja.
Erla Þórðar.
AGNES KRISTÍN
EIRÍKSDÓTTIR
+ Agnes Kristín
Eiríksdóttir
fæddist á Egilsstöð-
um í Villingaholts-
hreppi 13. septem-
ber 1940. Hún lést
aðfaranótt 9. mars
síðastliðins. For-
eldrar Agnesar eru
Gunnbjörg Sesselja
Sigurðardóttir, d.
1985, og Eiríkur Júl-
íus Guðmundsson.
Seinni kona Eiríks
og stjúpmóðir Ag-
nesar er Margrét
Benediktsdóttir.
Eftirlifandi eiginmaður Agn-
esar er Óli Jörundsson frá Mið-
Ég kynntist Agnesi eða Öddu eins
og hún var kölluð, þegar við unnum
saman um tíma á saumastofu fyrir
rúmum 20 árum. Adda var góð
saumakona, lagin og þolinmóð og
vannst vel. Hún var ekki allra eins
og sagt er, en þegar búið var að
kynnast henni og ná vináttu hennar
var hún sannur vinur vina sinna,
traust, trú, hlý og góð. Hún var
myndarleg húsmóðir, það var sama
hvað hún gerði heima fyrir, eldaði,
bakaði, pijónaði, saumaði eða hekl-
aði. Öddu langaði í listnám þegar
hún var ung stúlka. Hún hafði hæfi-
leika í þá átt sem hana langaði til
að þroska en ekkert varð úr því. Þó
fékkst hún töluvert við að mála á
tréplatta og hafði gaman af. Eitt
sinn kom hún færandi hendi til mín
og færði mér einn slíkan. Ég man
hve brosandi og glöð hún var þá,
hreykin yfir vel unnum hlut, því
bara það besta tók hún og færði
ættingjum og vinum. Þennan platta
geymi ég nú til minningar um hana
og hef til skrauts á heimili mínu.
Adda var afar trúuð kona. Oft
ræddum við um trúmál og ég vissi
hve oft og mikið hún bað til Guðs
síns og æðri máttarvalda um betri
heilsu. Allt var reynt í þeim efnum
þegar henni leið illa. Það er sagt að
Guð leggi ekki meira á hvern ein-
stakling en hann getur þolað eða
umborið, - en þessi kenning stenst
ekki alltaf. Það er svo misjafnt hvern-
ig fólk kemst frá lífshlaupi sínu.
Sumir virðast sleppa betur en aðrir.
Kannski erum við mislangt komin a
þroskabrautinni og verðum þess
vegna að táka á okkur misstóran
skammt af erfiðleikum, en allir fá
samt eitthvað. Síðast þegar ég talaði
hrauni, f. 23. maí
1933, mjólkurbíl-
stjóri. Dætur
þeirra eru tvær:
Kristbjörg Óladótt-
ir, gift Gesti Har-
aldssyni, og eiga
þau þrjár dætur,
Agnesi Kristínu,
Karen og Elínu; og
María Óladóttir,
gift Svani Ingvars-
syni, og er sonur
þeirra Ari Steinar.
Agnes Kristín
verður jarðsungin
frá Selfosskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
16.30.
við Öddu harmaði hún hve lítið hún
gæti haft barnabörnin hjá sér sökum
lélegrar heilsu, en þau sóttu mikið
til þeirra hjóna, sérstaklega var Kar-
en litla mikil ömmu- og afastelpa.
Ung að árum kynntist Adda eftir-
lifandi manni sínum, Óla Jörunds-
syni. Betri mann hefði hún ekki
getað fengið. Óli hefur verið hennar
stoð og stytta í öll þau ár sem þau
hafa verið saman. Ég hef oft dáðst
að því æðruleysi og þolinmæði sem
hann hafði til að bera. Þeirri miklu
umhyggju, ást og tillitssemi sem
hann sýndi henni. Oft, ef ekki allt-
af, hringdi hann heim úr vinnunni,
einu sinni, tvisvar á dag til að vita
hvernig konan hefði það. Allt vildi
hann fyrir hana gera. Hvatti hana
ef hana langaði til að fara eitthvað,
eða fá sér ný föt, því Adda hafði
gaman af því að klæðast fallegum
fötum og var alltaf vel og snyrtilega
til fara. Þau Óli og Adda eignuðust
tvær dætur, Kristbjörgu og Maríu,
og eru barnabörnin orðin ijögur.
Þetta eru fátækleg orð um góða
vinkonu, en ég veit að hún Adda
mín hefði ekki ætlast til að skrifaðar
væru miklar og langar greinar um
hana. Ég vil að lokum þakka henni
samverustundir okkar og þá vináttu
og traust sem hún bar til mín. Ég
kveð hana með þessum versum:.
Þinn andi, Guð, til Jesú Krists mig kalli
og komi mér á hina réttu leið,
svo ætíð ég að bijósti hans mér halli
í hverri freisting, efa, sorg og neyð.
Þinn andi, Guð minn, upp mig sífellt lýsi
með orði þínu, Ijósi sannleikans,
i lífi’ og dauða það mér veginn vísi
til vors hins þráða, fyrirheitna lands.
(V. Briem.)
Óli minn og fjölskylda, ég og fjöl-
skylda mín vottum ykkur okkar
dýpstu samúð, en minningin um
góða konu mun lifa. Guð veri með
ykkur öllum og styrki.
Gróa K. Bjarnadóttir.
Elsku Adda amma. Okkur langar
að minnast þín og þakka þér fyrir
samverustundirnar á okkar fyrsta
æviskeiði og lýsa okkar hug til þín
með þessum erindum:
Elskulega amma, njóttu
eilíflega Guði hjá,
umbunar þess, er við hlutum,
ávallt þinni hendi frá;
þú varst okkur ungu’ hjðrtum,
eins og þegar sólin hlý,
vorblómin með vorsins geislum
vefur sumarfegurð i.
Hjartkær amma, far í friði,
fððurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu
þínum litlum vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver;
inn á landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Höf. ók.)
Þín ömmubörn,
Agnes Kristín, Karen, Ari
Steinar og Elín.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast Agnesar Kristínar Eiríksdóttur.
Ég kynntist Öddu þegar við María
dóttir hennar urðum vinkonur 12
ára gamlar. Ég varð eins og gengur
með vinkonur heimagangur hjá
Öddu og Óla og kom þar nær dag-
lega á unglingsárum mínum.
Þegar ég hugsa til baka sé ég
Öddu fyrir mér í eldhúskróknum
að baka, við saumavélina í sauma-
króknum, að sauma ýmist fyrir aðra
eða á sig og dætur sínar, eða með
einhverja handavinnu í höndunum
inni í stofu, alltaf fannst mér Adda
vera að gera eitthvað.
Ég man þegar við skutumst
stundum heim til Maríu í löngu frí-
mínútunum í gagnfræðaskóla og
fengum mjólkurglas og nýbakaðar
pönnukökur hjá Öddu. Adda átti
alltaf til eitthvert bakkelsi, pönnu-
kökur, kleinur eða annað góðgæti,
enda bakaði hún í mörg ár með-
læti fyrir veitingahús hér á Sel-
fossi. Laufabrauðið hennar er mér
líka minnisstætt, mér fannst það
aldrei þykkara en pappírsblað svo
fínlegt var það og ávallt fagurlega
útskorið. Adda var hög í höndun-
um, mikil saumakona og margar
flíkurnar saumaði hún á vélina
sína, jafnframt því sem hún gerði
við vinnufatnað fyrir fyrirtæki hér
í bænum.
Adda og Óli áttu fallegt og eink-
ar snyrtilegt heimili, þar sem gott
var að koma, ég vil að lokum þakka
þeim fyrir allt gott í minn garð á
liðnum æskuárum og þann hlýhug
sem þau hafa sýnt mér bæði á
gleði- og sorgarstundum í lífi mínu
síðan.
Góður Guð styrki Óla, Maríu,
Kristbjörgu og fjölskyldur þeirra
gegnum sorgina, minningin um góða
konu lifir í hjörtum okkar sem eftir
lifum.
Brynja Hjálmtýsdóttir.
LEVÍ DIDRIKSEN
+ Leví Didriksen fæddist í
Reykjavík 21. júní 1995.
Hann lést í Reykjavík 12. mars
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Grafarvogskirkju 14.
mars.
Ég veit um lind, sem ljóðar
svo Ijúft að raunir sofna,
um lyf, sem læknar sárin
og lætur sviðann dofna.
Um lítið blóm, sem brosir
svo blítt, að allir gleðjast.
Um rödd, sem vekur vorin,
þá vinir daprir kveðjast.
Ég þekki gleði góða,
sem græðir allt með varma
og sælu, er svíkur aldrei,
en sefar alla harma.
Ég veit um stjörnu, er vakir,
þó vetrarmyrkur ríki,
- um ást, sem er á verði,
þó ástir heimsins svíki.
Það allt, sem eg hef talið,
er eitt og sama: bamið,
sú guðsmynd björt er gæfan
og græðir jafnvel hjamið.
Á meðan lífið lifír
það Ijós mun aldrei deyja.
Og mannsins björg og blessun
er bamsins stjömu að eygja.
(Hulda)
Elsku Schumann og Heidi, megi
Guð styrkja ykkur í sorg ykkar og
við varðveitum öll minningu um fal-
legan, lítinn dreng.
Angela, Daði, Dóri, Elín,
Guðmar, Helen, Jón Gunnar,
Matti, Snjólaug, Soffía, Vala
og Tóti.
+ Bjarngerður Ól-
afsdóttir fæddist
11. júní 1907 í
Keldudal í Mýrdal.
Hún lést 29. febrúar
siðastliðinn á sjúkra-
deild Elliheimilisins
Grundar. Foreldrar
hennar voru Ólafur
Bjarnason og Guð-
rún Dagbjartsdóttir
sem bjuggu í Keldu-
dal í Mýrdal. Hún
átti 5 systkini og er
ein systir hennar lif-
andi: Anna sem býr
í Austurkoti í Hraun-
gerðishreppi í Flóa.
Hin systkinin eni Dagbjört, f.
28.5. 1901, d. 20.6. 1992; Sigur-
lín, f. 12.11 1903, d. 29.5. 1995;
Gunnar, f. 3.8. 1910, d. 19.12.
Ég vil minnast í örfáum orðum
frænku minnar, Bjarngerðar Ólafs-
dóttur, sem fallin er frá eftir langvar-
andi veikindi. Gerða eins og hún var
alltaf kölluð, var mér mjög kær enda
bjó hún fyrstu ár ævi minnar á heim-
ili foreldra minna og reyndist hún
mér sem besti vinur og leit ég alltaf
á hana sem ömmu. Árið 1972 festi
hún kaup á íbúð á Hringbraut 113
1990; Bjarni, f. 11.9.
1913, d. 8.6. 1981.
Fimm ára fór
Bjarngerður í fóst-
ur að Hjörleifs-
höfða til hjónanna
Hallgríms Bjarna-
sonar og Áslaugar
Skæringsdóttur er
þar bjuggu. Hún
flytur síðan með
þeim að Suður-
livannni í Mýrdal.
Flytur síðan til
Vestmannaeyja og
giftist Guðjóni Jóns-
syni skipsljóra á
Heiði í Vestmanna-
eyjuin en hann deyr á sjöunda
áratugnum.
Jarðarför hennar fór fram 8.
mars 1996.
í Reykjavík og bjó hún þar til ársins
1989 er hún flutti á Elliheimilið
Grund. Ég lagði leið mína oft á
Hringbrautina. Alltaf var tekið á
móti mér með brosi og hlýju og oftar
en ekki var hunangskaka og mjólk
á borðum og þýddi ekki annað en
að taka hraustlega til matar síns.
Sátum við oft saman og sagði hún
mér frá ferðalögum sínum um land-
ið, sem var eitt af hennar helstu
áhugamálum, og sýndi mér myndir
sem hún hafði tekið vítt og breitt
um landið. Hún sagði mér mikið af
sögum, enda fróð kona og vel máli
farin. Alltaf vildi hún reyna að hjálpa
eins og kostur var, enda rausnarleg
með eindæmum, eins og kom á dag-
inn, er ég og Halla konan míq hófum
búskap. Má segja að orðtakið „sælla
er að gefa en þiggja" hafi átt vel
við hana. Elsku Gerða, ég, Halla og
Guðni Þorsteinn þökkum þér fyrir
allt. Jarðvist þinni er lokið en þú
munt lifa áfram í huga okkar og
mun nöfnu þinni Gerðu, sem aðeins
er 6 mánaða gömul, verða sagt frá
því hvilík kostakona þú varst.
Hvíl þú í friði.
Guðjón Einarsson.
Kær vinkona'er látin. Ég kynntist
Gerðu, eins og hún var alltaf kölluð,
þegar ég fluttist á Hringbraut 113
í Reykjavík. Við bjuggum þar á sömu
hæð. Ökkur hjónum fæddist lítil dótt-
ir og Gerða tók það að sér fyrir okk-
ur að gæta hennar á morgnana
fyrsta veturinn. Það var ómetanlegt
fyrir mig að geta farið til vinnu vit-
andi af barninu í hennar öruggu
höndum. Hún var sjálf barnlaus en
sýndi litlu stúlkunni mikinn kærleik
og hafði ánægju af því seinna á
ævinni að minnast ýmissa atvika frá
samveru þeirra. Við fluttum í annan
bæjarhluta svo samgöngur urðu ekki
eins tíðar milli okkar, en það var ljúft
að heimsækja Gerðu því það var allt-
af sama hlýjan og traustið sem staf-
aði frá henni.
Hún missti sjón að mestu leyti á
síðustu árum ævinnar og það hafði
þau áhrif að hún gat ekki lengur
búið ein eða stundað það félagsstarf
meðal aldraðra, sem hún hafði mikla
ánægju af. Hún fluttist á elli- og
hjúkrunarheimilið Grund og bjó þar
síðustu æviárin.
Við Guðmundur Helgi, Kristin og
Gerður þökkum viðkynningu við
trygga og góða konu og vottum syst-
ur hennar, Önnu, Sólrúnu systurdótt-
ur hennar, sem var henni eins og
besta dóttir, og fjölskyldu hennar
innilega samúð.
Sigiúður Sveinsdóttir.
Sérl*rakðingar
í blóinnskiv) (in"iiin
vió öll lu'kilæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
BJARNGERÐUR
ÓLAFSDÓTTIR