Morgunblaðið - 16.03.1996, Blaðsíða 46

46 LAUGARDAGUR 16. MARZ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HALLGRIMUR
PÁLSSON
+ Hallgrímur
Pálsson var
fæddur á Kirkju-
læk í Fljótshlíð 10.
apríl 1913. Hann
lést á Borgarspítal-
anum hinn 6. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Ingibjörg Þórðar-
dóttir, f. á Lamba-
læk 14.8. 1886, d.
12.6. 1972. Páll
Jónsson, f. á
Kirkjulæk, 5. sept-
ember, d. 5. febr-
úar 1919. Systkini
Hallgríms: Jón, f. 10.10. 1911,
d. 16.4. 1951, Ingibjörg, f.
14.10. 1915. Hallgrímur bjó
lengst af í Asvelli. Einnig í
Deild og Fljótsdal.
Útför Hallgríms fer fram frá
Breiðabólstaðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Ég var aðeins þriggja ára þegar
ég flutti í Fljótshlíðina til Hallgríms
og Imbu, móður hans. Móðir mín
réð sig í sveit nýskilin með okkur
systkinin og bjuggum við hjá þeim
á Ásvelli í 12 ár. Þau voru okkur
afskaplega góð og ég man að Imba
svæfði okkur á kvöldin með söng
og kenndi okkur bænir.
Fyrstu æskuminningamar em
einmitt af henni Imbu og það sem
hún kenndi mér, en hún lést þegar
ég var sjö ára. Ég gleymi henni
aldrei og þannig er mér nú innan-
bijósts þegar ég hugsa til Halla
því hafln var mér og mínum alltaf
svo góður.
Það var alltaf svo gaman að
koma í heimsókn til hans og systur
hans, Ingibjargar, að Kirkjuhvoli.
Það var alltaf tekið svo vel á móti
okkur. Hann var sérstaklega bam-
góður og bömunum mínum þótti
mjög vænt um hann. Okkur var
því mjög bmgðið þegar fréttist af
veikindum hans, sem hann þurfti
að stríða við síðustu mánuðina.
Aldrei hefði mann gmnað að hann,
sem aldrei varð misdægurt og var
mjög em, myndi enda lífsleiðina á
þennan veg.
Elsku Halli, þú sem varst mér
svo kær. Blessuð sé minning þín,
þér ég aldrei gleymi.
Ingibjörg mín, Ásta, Jón og áðr-
ir aðstandendur. Með þessum fáu
orðum sendum við ykkur innilegar
samúðarkveðjur.
Af því að Fljótshlíðin var honum
Halla svo kær, þá enda ég þénnan
minningarvott á þessu kvæði Sig-
urðar Jónssonar sem honum þótti
svo vænt um:
Erfidrykkjur
Kiwanishúsið,
Engjateigi 11
s. 5884460
Erfidrykkjur
Glæsilegt kaffihlaðborð
og hlýleg salarkynni.
Góð þjónusta.
HOTEL
REYKJAVÍK
Sigtúni 38.
Upplýsingar í simum 568 9000 og 588 3550
Blessuð sértu, sveitin mín,
sumar, vetur ár og daga.
Enpð, flöllin, áin þin,
yndislega sveitin mín,
heilla mig og heim til sín
huga minn um fjarlægð draga.
Blessuð sértu, sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga.
Una. B. Þorleifs-
dóttir og fjölskylda.
Síminn hringir!
Móðir mín er í síman-
um. Hann Hallgrímur
er dáinn, segir móðir
mín. Mig setur hljóðan
í smátíma, ég dreg djúpt andann,
en segi síðan klökkur: „Honum líð-
ur vonandi betur núna, blessuð-
um,“ því ég vissi að hann hafði átt
í miklu veikindastríði síðustu mán-
uðina sem hann lifði.
Minningar þjóta gegnum hug-
ann. Margs er að minnast úr Fljóts-
hlíð þegar við bjuggum þar móðir
mín, systir og ég. Eg var ekki hár
í loftinu er ég kom fyrst að Ásvelli,
nýorðinn tveggja ára smápjakkur.
Þá bjó þar Hallgrímur ásamt móður
sinni Ingibjörgu. Hallgrímur og
Imba gamla voru okkur systkinun-
um mjög góð. Hallgrímur var barn-
góður maður og alltaf var stutt í
spaugið hjá honum end_a var alltaf
mikill gestagangur á Ásvelli. Þar
þótti gott að koma því gestrisinn
var hann.
Ég minnist beijaferðanna á
haustin. Það var alltaf farið í ber
á Scoutinum hans Halla, því Halli
hafði gaman af að ferðast. Þá
skiptu vegalengdir ekki miklu máli.
Einnig eru mér minnisstæðar
sunnudagsferðimar þegar við fór-
um að Borgarkoti á Skeiðum þar
sem Ingibjörg systir hans bjó ásamt
sínu fólki. Þar var alltaf líf og fjör
og við krakkamir skemmtum okkur
alltaf vel þar.
Hallgrímur var vinsæll í sveitinni
og gegndi þar ýmsum nefndarstörf-
um s.s. fyrir Búnaðarfélagið og
Sláturfélag Suðurlands.
Margt kemur upp í hugann þeg-
ar minnast skal Hallgríms Pálsson-
ar. Sjálfsagt væri það efni í heila
bók. Það verður tómlegt að geta
ekki lengur komið við á dvalar-
heimilinu Kirkjuhvoli að hitta Hall-
grím sem tók ávallt á móti manni
eins og kónginum sjálfum.
Hér verður staðar numið, megi
Guð styrkja alla aðstandendur Hall-
gríms. Tekinn hefur verið frá okkur
maður sem öllum vildi það besta.
Hans skarð verður erfitt að fylla.
Arnar Þorleifsson.
Hallgrímur Pálsson var fæddur
á Kirkjulæk í Fljótshlíð. Foreldrar
hans voru Páll Jónsson, bóndi á
Kirkjulæk, og kona hans, Ingibjörg
Þórðardóttir. Páll maður hennar
drukknaði við Landeyjasand 5.
febrúar 1919. Böm þeirra hjóna
voru þijú. Öll voru þau fædd á
Kirkjulæk.
Eftir lát Páls stóð Ingibjörg ein
uppi með börnin sín þijú á Kirkju-
læk, en lét svo af búskap þar vorið
1920. Hallgrímur fór ungur frá
móður sinni til vandalausra, var
um árabil í Teigi hjá þeim ágætu
hjónum Jóhanni Jenssyni og Mar-
gréti Albertsdóttur og tók þar þátt
í öllum algengum bústörfum. Hann
var ágætur verkmaður enda kom-
inn af miklu dugnaðarfólki og hafði
ungur áhuga á að stunda búskap
í sveit. Árið 1937 fékk hann ábúð
á hálfri jörðinni Deild í Fljótshlíð
og gerðist Ingibjörg systir hans þá
bústýra hjá honum. Árið 1945 fékk
hann svo alla jörðina til ábúðar og
bjó þar áfram til ársins 1955. Það
ár flutti hann frá Deild að Fljóts-
dal, innsta bæ sveitarinnar, og kom
þá Ingibjörg móðir hans til hans
sem bústýra. í Fljótsdal bjó Hall-
grímur til 1966. Fljótsdalur er land-
mikil jörð, sem liggur að afrétti og
talin með bestu fjáijörðum í Fljóts-
hlíð og mun hún hafa verið ákjósan-
legt býli fyrir Hallgrím sem var
mikill áhugamaður um fjárrækt,
mjög glöggur og góður fjármaður
og hafði yndi af smalamennsku og
fjallferðum, átti góðan fjárstofn og
hesta. Öll umgengni hjá Hallgrími
var til fyrirmyndar og þess jafnan
gætt að hafa nógan vetrarforða
fyrir búféð enda fóðrun öll í besta
lagi.
Fjárgæsla var nokkuð mikil í
Fljótsdal og Hallgrímur ólatur að
sinna fénu og kom svo að lokum
að því að hann fór að finna fyrir
bilun í fótum og ákvað því að flytja
þaðan árið 1966. Árið 1967 fékk
hann jörðina Ásvöll í Fljótshlíð til
ábúðar, sem er hæg jörð og flat-
lend, þar bjó hann svo áfram með
móður sinni og síðast með bústýru,
Þrúði Jónsdóttur. Árið 1988 hætti
Hallgrímur búskap og flutti á dval-
arheimili aldraðra, Kirkjuhvol á
Hvolsvelli, og hafði þá verið bóndi
í 51 ár.
Hallgrímur var meðalmaður á
hæð, prúður í framgöngu, ljós-
hærður og bjartur yfiriitum, snyrti-
legur í klæðaburði, greindur og gat
verið fastur fyrir þegar hann hafði
tekið afstöðu til mála, jákvæður
félagshyggjumaður, greiðugur og
góður nágranni og skemmtilegur í
allri viðkynningu og gestrisinn, ég
held að allir, sem kynntust honum
hafi metið hann mikils og það að
verðleikum.
Hér er nú kvaddur einn af góð-
bændum Fljótshlíðar, maður sem
allir munu sakna, sem kynntust
honum. Hann lést 6. mars sl. í
Reykjavík.
Að lokum vil ég og kona mín
Guðfinna þakka honum vináttu frá
fyrstu tíð. Eftirlifandi systur hans
og öðrum aðstandendum vottum
við okkar innilegustu samúð.
Oddgeir Guðjónsson.
Halli frændi, eins og við kölluð-
um hann alltaf, fæddist í Fljótshlíð-
inni, bjó þar nánast alla sína ævi
og líkaði vel. Þegar hann hætti
búskap fluttist hann á Kirkjuhvol
á Hvolsvelli eins og svo margir
sveitungar hans og vinir.
í huga Halla mynduðu Sláturfé-
lagið, Kaupfélagið, •Tíminn og ís-
lenska sauðkindin fjóra hornsteina
tilverunnar. Engin skepna fannst
Halla fegurri en sauðkindin og
þekkti hann yfirleitt kindur af ein-
stökum bæjum af löngu færi, okkur
borgarbörnunum oft til mikillar
furðu. Ekki las hann Morgunblaðið
þótt það lægi fyrir framan hann,
kjöt var ekki kjöt nema það kæmi
frá SS og ef hlutirnir fengust ekki
í Kaupfélaginu voru þeir ekki þess
virði að eiga þá.
Frá því að við munum fyrst eft-
ir Halla fannst okkur hann aldrei
breytast eða eldast neitt. Alltaf var
það Halli sem dreif hlutina áfram
og hafði frumkvæði að ýmsum
uppákomum. Minnisstætt er átt-
ræðisafmælið hans. Halli harðneit-
aði að halda hefðbundna afmælis-
veislu og varð ekki þokað þótt á
SIGURGEIR
AÐALSTEINSSON
+ Sigurgeir Aðalsteinsson frá
Vindbelg í Mývatnssveit
var fæddur 26. júní 1928. Hann
lést 27. febrúar síðastliðinn.
Sigurgeir var sonur hjónanna
Aðalsteins Jónssonar frá Vind-
belg og Guðrúnar Þorsteins-
dóttur frá Geiteyjarströnd í
Mývatnssveit.
Útför Sigurgeirs fór fram
frá Skútustaðakirkju 14. mars.
Sú stund rennur upp í lífi sér-
hvers þess er nær miðjum aldri að
verða þess áskynja að fólkið sem
myndaði rammann um tilveru
manns er að hverfa: lögmál lífs og
dauða hefur skekkt rammann og
breytt myndinni.
Sigurgeir Aðalsteinsson frá
Vindbelg - Geiri í Belg - var hluti
af lífsmyndinni minni. Nú er hann
horfinn sjónum yfir móðuna miklu,
langt um aldur fram.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns föður
okkar, tengdaföður og afa,
ÞORSTEINS GUÐMUNDSSONAR
járnsmiðameistara,
Æsufelli 2,
Reykjavík.
Fjóla Steinþórsdóttir,
Ragnar Þorsteinsson, Þóra Vignisdóttir,
Hulda Þorsteinsdóttir, Aðalsteinn Grfmsson
og barnabörn.
Við vorum sveitungar. Þess utan
vinir, og því langar mig að setja á
blað fáein orð sem e.t.v. hefðu
fremur átt að ritast fyrr ellegar
segja meðan enn var tími. En eng-
inn veit nær kallið kemur, og því
miður gengur okkur flestum illa
að breyta við náungann í daglegu
lífi útfrá þeirri staðreynd að dagur-
inn í dag sé kannski síðasti dagur-
inn. Værum við þess minnugri
þyrftum við ekki að iðrast ósagðra
orða, allra hlýju orðanna sem við
hefðum átt að segja.
Ég ætla ekki að rekja hér ævifer-
il Sigurgeirs Aðalsteinssonar. Til
þess eru aðrir mér færari. Hann
var bóndasonur, fæddur og uppal-
inn á bökkum Mývatns þar sem
þeir gerast fegurstir. Þar ól hann
mikinn hluta aldurs síns, við bú-
störf með fjölskyldu sinni, auk þess
að starfa sem vörubílstjóri - í
barnsminni er mér Geiri á mjólkur-
bílnum - og hin síðari ár var hann
starfsmaður Kísiliðjunnar og bjó
að mestu leyti í Reykjahlíð. Hann
var ókvæntur og barnlaus. Ekki
er mér þó grunlaust um að þau séu
ófá, börnin, sem Geiri reyndist svo
hlýr og traustur sem besti faðir
væri.
Mývatnssveit er ekki fjölmennt
byggðarlag og þar gilda sömu lög-
mál og í öðrum sveitum: hver ein-
staklingur er eftirtektarverðari í.
augum heildarinnar en gerist í
stærri samfélögum, framlag hans
mikilvægara og persóna hans af-
dráttarlausari í augum samferða-
mannanna því færri sem skipa hóp-
inn. Menn eru sjálfkrafa afgreiddir
sem svona eða svona, á þeirri for-
sendu að allir þekki alla.
En hvenær þekkjum við aðra
mannveru til fulls? Sérhver mann-
vera á sér margar hliðar og mis-
jafnlega augljósar. Geiri var alltaf
hann væri ýtt. Öllum að óvörum <
hafði hann síðan skipulagt veislu {
að eigin hætti, fjallaferð með hóp
af fólki. Farið var um afrétt Fljóts-
hlíðinga og í kringum Mýrdalsjök-
ul, stoppað á völdum stöðum og
endað með veglegu kaffísamsæti í
Vík. Allt þetta hafði hann skipu-
lagt án þess að láta nokkurn vita.
Þá sem ekki áttu heimangengt
þennan tiltekna dag fór hann með (
í aðra ferð síðar. Engan skyldi ,
skilja eftir. Það hlýtur að teljast
fátítt að ungt fólk hafi gaman af {
áttræðisafmælum, hvað þá ef þau
taka heilan dag, en þessi viðburður
er okkur enn í fersku minni sem
eitt skemmtilegasta afmæli fyrr og
síðar.
Halli var alla tíð hraustur og
hress og hafði aðeins einu sinni
legið á sjúkrahúsi, í skamma stund,
áður en lokastríðið hófst. Svo illa
var honum við töflur að hann muldi
magnyl út í graut. Þrátt fyrir þetta (
missti hann aldrei kjarkinn eða
tapaði góða skapinu í veikindum
sínum. Eins og ætíð fuku sögurnar
og hárbeitt skotin í allar áttir og
gerði hann jafnt grín að sjálfum
sér sem öðrum.
Þótt óraunhæft sé að ætla að
nokkur verði eilífur var Halli alltaf
þessi fasti punktur sem ekkert virt-
ist geta hróflað við. í kringum
Halla hafði aldur í raun ekki merk-
ingu. Hann hafði ekki breyst frá
því við munum fyrst eftir honum
og því fannst okkur ekki að nein
breyting gæti orðið þar á. Veikindi
hans urðu því óneitanlega áfall en
huggunin er að samkvæmt hans
eigin orðum þá hefði hann valið sér
nákvæmlega sömu lífsleið í annað
sinn.
Að lokum viljum við færa hjúkr-
unarfólki og öðru starfsfólki deildar
A6 á Sjúkrahúsi Reykjavíkur, Foss-
vogi, bestu þakkir fyrir alúðlegt
viðmót og góða aðhlynningu.
Ingibjörg og Sigþór
„Ástubörn"
hressilegur, opinskár og hafði sínar
meiningar um hlutina, glaður og
spaugsamur. Ég býst við að þessi
lýsing sé í samræmi við þá mynd
er hann sjálfur sýndi umhverfi sínu.
Sjálf kynntist ég honum sem
viðkvæmum, hlýjum og umfram
allt trygglyndum manni, sem oft á
tveggja tali velti fyrir sér þeim
furðulegu rökum sem liggja til
grundvallar því sem við köllum
mannlegt líf.
Veturinn 1976 var ég um tíma
á sjúkrahúsinu á Húsavík, þá ný-
flutt til bernskuhaganna í Mývatns-
sveit. Geiri dvaldi þar á sama tíma,
og þá tókust með okkur kynni, sem
breyttu mjólkurbílstjóra bernsk-
unnar í vin, sem ég man æ meir
eftir því sem kynni jukust. Meðan
ég bjó nyrðra áttum við saman
marga góða stund, jafnt í gleði sem
alvöru. Einlæga tryggð hans og
umhyggju gagnvart mér og börn-
um mínum vil ég þakka nú. Þar
reyndust ekki margir traustari.
Þegar ég byggði mér hús norður
í Mývatnssveit, má með sanni segja
að það var byggt á „einum gijót-
kletti“ í orðsins fyllstu merkingu.
Þau voru ófá, moldarhlössin, sem
Geiri færði heirri að húsi mínu í lok
vinnudags síns, því hann munaði
svosem ekkert um það að renna
við með eina moldarlúku úr því
hann var á ferðinni, eins og hann
sagðL En upp úr þeim moldarlúkum
óx gras og víðir, hið græna líf
móður jarðar sem endalaust gleður
auga og hjarta íslendingsins.
Þannig var Geiri: maður sem
munaði ekki um né tíundaði sér til
dýrðar það sem hann vann lífinu
og samferðamönnunum til gagns,
því það var svo sjálfsagt að gera
það, úrþví hann var á ferðinni.
Slíkum mönnum er lán að kynn-
ast. Og þess er ég fullviss, að hvar
sem Geiri er nú staddur, þá er það
örugglega þar sem aðeins fara
sanngóðir menn.
Farðu vel, vinur, og þökk fyrir
kynnin.
Stefanía Þorgrímsdóttir.