Morgunblaðið - 15.06.1996, Blaðsíða 20

20 LAUGARDAGUR 15. JÚNÍ 1996
Erónn,
grennri,
renn
; J;
MORGUNBLAÐIÐ
I SAMFELOG-
UM hins vest-
ræna heims er til
þess ætlast að
konur séu grann-
ar, hvemig sem
líkamsbyggingin
er, annað þykir
ekki við hæfí.
Beinaberar
tískusýninga-
stúlkur eru víða
íyrirmyndir ungra
stúlkna. Þess eru
dæmi að litlar, óþroskaðar telpur
neyti ekki nauðsynlegrar fæðu, af
hræðslu við að verða of feitar. Þegar
svo er komið er auðvitað hætta á
ferðum.
Og grönn
Á síðasta ári kom fram á sjónar-
sviðið 17 ára gömul, bresk sýningar-
stúlka, Jodie Kidd að nafni. Hún er
auðmannsdóttir, langafí hennar var
Beaverbrook lávarður, hinn þekkti
blaðaútgefandi og auðkýfingur.
Segja má að stúlkan sú sé fædd með
silfurskeið í munni, það mun fátítt í
stétt sýningarstúlkna.
Jodie Kidd segir þó að uppvaxtar-
árin hafí ekki verið henni dans á rós-
Beinaberar tískusýn-
ingarstúlkur eru víða
fyrirmyndir ungra
stúlkna. Bergljót
Ingdlfsdóttir fjallar
hér um eina slíka,
Jodie Kidd.
um, hún var send
í heimavistar-
skóla 8 ára gömul
og dvaldi þar til
12 ára aldurs.
Foreldrar
hennar voru
lengstum víðs
fjarri, dvöldu
þá á búgarði
sínum á eyjunni
Barbados íKar-
íbahafi. Þau vom
henni því ekki til
hálds og trausts þegar þurfti, hún
var óörugg, þótti erfitt bam og átti í
lestrarerfiðleikum.
Að skólagöngu lokinni bauðst
Jodie tískusýningarstörf, hún er há
vexti, 182 cm á hæð, en afar grönn,
horuð (eða grindhoruð) væri réttara
að nefna það.
Á þessu fyrsta ári við sýningar-
störfin dreif margt á daga hennar;
myndir birtust af henni á forsíðum
virtra tímarita og hún var á fleygi-
ferð um hálfan hnöttinn vegna
tískusýninga.
Líkt wd beinagrindl
En ekki leið á löngu þar til mynd-
ir af henni birtust á síðum hvers ein-
ólst upp í föðurhúsum til 18 ára ald-
urs. Samkvæmt lýsingu og frásögn-
um manna, sem mundu Sæfinn ung-
an, þótti hann bera af öðram mönn-
um um gjörvuleik og líkamsfegurð.
Hann var og talinn vel greindur og
afburðamaður til allra verka. En það
vora ekki einu kostir hans því geð-
góður var hann og prúður í allri
framgöngu, reglumaður og neytti
hvorki áfengis né tóbaks og því hélt
hann alla ævi. Hann hafði alist upp
við lítil efni og einsett sér að brjótast
upp úr fátæktinni og byrjaði því ung-
ur að temja sér sparsemi og nýtni.
Ekki var hann þó öfundsjúkur eða
ágjarn á eigur annarra, heldur var
frómlyndi hans og ráðvendni við-
bragðið.
Margar meyjar hafa eflaust litið
þennan unga og efnilega mann hýru
auga. Fjöllyndi átti hann þó ekki til,
en var tilfinninganæmur og bar heitt
hjarta í brjósti. Svo fór að hann felldi
ástarhug til ungrar og glæsilegrar
stúlku og hún játaði fyrir honum að
hún elskaði hann líka og bundust þau
ævilöngum trúnaðarheitum. Fram-
tíðin virtist því brosa við björt og
fögur og Sæfinnur lagði nú alla
5ÆFINNUR Hannesson,
þekktastur undir nafninu Sæ-
finnur með sextán skó, var
einn af vatnsberam í Reykjavík á
seinni hluta nítjándu aldar. Hann var
hinn ókrýndi konungur þeirrar stétt-
ar þótt ekki hafi það verið glæsi-
mennska, sem hóf nafn hans upp úr
hópi hinna nafnlausu og nafngetnu
vatnsbera því hann þótti óglæsileg-
astur þeirra allra. En eiginleikar
hans, geðprýði, ráðvendni, kurteisi
og gott hjartalag, lyftu honum í
minningunni á hærra stig en
nokkrum öðrum úr hans stétt. Saga
hans er þó átakanleg raunasaga, þótt
samtíð hans hefði engan skilning á
því. Það var ekki fyrr en hann hvarf
af sjónarsviðinu og brannurinn í Að-
alstræti hafði verið byrgður, að augu
manna opnuðust fyrir þeim mann-
lega harmleik sem saga hans geymir.
GJön/uleik.i ag
líkamsfegurá
Sæfinnur fæddist að Björk í Flóa
hinn 1. júní 1826, fyrsta barn hjón-
anna Guðlaugar Sæfinnsdóttur og
Hannesar Guðmundssonar. Hann
/
stund á að búa svo í haginn, að þau
gætu stofnað eigið heimili. Ekki er
vitað hversu lengi þessi sæli draum-
ur um fullkomna hamingju stóð, en
Sæfinnur fékk að reyna, „að svo er
friður kvinna, þeirra er flátt hyggja,
sem í byr óðum beiti stjórnlausu“.
Ekki er vitað hverjar orsakir lágu
til þess að unnustan sleit tryggð við
hann, en með þeirri harmastund
urðu alger þáttaskil í lífi hans. tJm
þetta segir svo frá í frásögn Árna
Ola í ritverkinu Reykjavík fyrri
tíma:
„Hann tók sér þetta svo nærri, að
hann varð ekki mönnum sinnandi.
Myi'kur grúfði yfir sál hans og
lamaði hið innra líf. Og þegar hann
vaknaði að lokum af þessari martröð,
þá var hann orðinn annar maður.
Hinn hrausti og gjörvulegi æsku-
maður var horfinn, en í hans stað
kominn annar Sæfínnur, gamall um
aldur fram og andlega bilaður. Hann
var að vísu ekki geðveikur í hinni
venjulegu merkingu þess orðs, en
hann hafði glatað hinni heilbrigðu
skynsemi og lifði nú og hrærðist í
öðrum heimi en samtíðarmenn hans.
Hann gat ekki trúað því, að hann
hefði misst stúlkuna sína. Hann var
alltaf viss um, að hún myndi koma
aftur til sín og þá yrði allt gott aftur.
Og þess vegna hélt hann áfram að
safna til þess að geta tekið vel á móti
henni og gert henni yndislegt heim-
ili. En allt var það ímyndun ein og
sjálfsblekking, sjúkleg sjálfsblekk-
ing. Að öðra leyti hafði hann ekki
tapað gáfum sínum.“
Eersemar í höU
Margt var af einkennilegu fólki í
Reykjavík á ofanverðri nítjándu öld
en þótti þó kasta tólfunum er Sæ-
finnur bættist i hópinn. í fyrstu vildu
götustrákar gera sér dælt við hann,
erta hann og stríða eins og öðrum fá-
ráðlingum í bænum, en gáfust fljótt
upp á því. Sæfinnur skipti aldrei
skapi og tók öllum hrekkjum og
strákapörum með mesta rólyndi og
jafnaðargeði, en hélt sínum háttum
eins og ekkert hefði í skorist.
Sá var ljóður á ráði Sæfinns að
hann vildi allt gera til að eignast pen-
inga og notfærðu menn sér það til að
henda gaman af honum. Sæfinni
græddist með þessum hætti nokkuð
fé og byrjaði einnig að draga björg í