Morgunblaðið - 15.06.1996, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 15. JÚNÍ 1996
AÐSENDAR GREIIMAR
MORGUNBLAÐIÐ

9-
esterel
Ódrengilegft upphlaup
AÐ UNDANFORNU
hefur mátt sjá í blöð-
um og heyra í útvarpi
furðulegt upphlaup
júdomanna á Akureyri
í sambandi við þátt-
töku Vernharðs Þor-
leifssonar í júdokeppni
Ólympíuleikanna í
sumar. Tilgangurinn
er sá að reyna að koma
Jóni Óðni Óðinssyni
júdoþjálfara á Akur-
eyri sem þjálfara með
Vernharð í stað lands-
liðsþjálfarans Michals
Vachun. Atlaga þessi Eysteinn
er augljóslega gerð að Þorvaldsson
undirlagi Jóns Óðins
sjálfs og sjálfur tekur hann þátt í
henni af mikilli óbilgirni. í þessum
hamagangi sjást þeir félagar ekki
fyrir í málflutningi en alvarlegastar
eru þó rangfærslur þeirra í sam-
bandi við starf Michals Vachun og
tilefnislausar aðdróttanir í hans
garð en þær eru svæsnari en svo
að ég fái orða bundist.
Það sem hlýtur að vekja furðu
allra er skilningsleysi
þeirra Akureyrarfé-
laga eða þvergirðings-
háttur varðandi undir-
búning og reglur stór-
móta á borð við
Ólympíuleika. Það
mætti ætla að Vern-
harð ætti ekki að
keppa fyrir íslands
hönd á Ólympíuleikun-
um heldur fyrir Jón
Óðin Óðinsson eða KA.
Freyr Gauti Sigmunds-
son segir í blaðagrein
um meðferð JSÍ á Jóni
Óðinssyni: „Það ætlar
að sniðganga hann og
meina honum að fara
með keppanda sínum úr KA á
Ólympíuleikana í sumar.“ (Dagur,
31. maí 1996). Hann segir einnig:
„Keppendur frá KA hafa einnig
tekið þátt_ í Ólympíuleikum æsk-
unnar og Ólympíuleikunum í Barc-
elona.“ Á Ólympíuleikum hafa nú
verið fleiri íslenskir keppendur en
frá KA og verða væntanlega einnig
í sumar. Allir íþróttamenn eiga að
• Skrifstofu- og
rekstrarvörur
• Plasthúðun - innbinding
• Vélar - tæki - búnaður
• Prentborðar - dufthylki
- blekfyllingar
ISO-9000 gæðatrygging
• Leiðir til sparnaðar
JfÆ }- ÁSTVfllDSSON HF.
Sl/pholfi 33, 105 Reykjovík, sími 533 3535.
ALHUOATÖLVUKERFi
BOKHALDSKERF
STÓLPI fyrir Windows er
samhæfður Word og Excel.
Sveigjanleiki í fyrirrúmi.
gn KERFISÞRÓUN HF.
Fákafeni 11 - Sími 568 8055
Fyrirætlun þeirra er að
þvinga Júdosambandið
til að hunsa landsliðs-
þjálfarann, segir Ey-
steinn Þorvaldsson, og
senda mann sem ekki
er landsliðsþjálfari í
hans stað.
vita að reglur leikanna eru einfald-
lega þannig að þar keppa menn
ekki fyrir félög heldur fyrir hönd
ættjarðar sinnar. Undirbúningur
og skipulagning er í höndum sér-
sambandanna í samvinnu við
Ólympíunefndina þótt íþróttafólkið
æfí líka í sínum félögum. Sjálfur
segir Jón Óðinn í útvarpinu (rás
tvö, 22. maí 1996): „Á Ólympíuleik-
unum í Barcelona, ég áttilíka kepp-
anda þar og fór ekki. Ég var nú
ekkert að væla þá.“ Ennfremur
segist hann hafa átt keppendur á
Smáþjóðaleikunum og aldrei farið
þangað. „Þetta er nú ekki eins og
ég sé háskælandi um leið og eitt-
hvað kemur uppá,“ segir hann enn-
fremur. Hvað skyldu þeir vera
margir félagaþjálfararnir sem hafa
„átt“ keppendur á Ólympíuleikum
eða öðrum fjölþjóðlegum mótum
án þess að heimta með bægsla-
gangi að fá að vera ólympíuþjálfar-
ar? Þótt Vernharð sé Akureyringur
í húð og hár, hafi oftast æft þar
og eigi þar lögheimili og þótt Jón
Óðinn telji sjg eiga hann, þá kepp-
ir hann á ÓL fyrir hönd íslands.
Og honum býðst hinn besti þjálfari
sem hefur leiðbeint honum lengi,
farið með honum á fjölda stórmóta
FELLI
jf t*

FORTfAM
FYLGIlfiBBd
FRÍTT
MEÐ ÖLLUM
VÖGNUM
fc AÐEINS ÞESSA
W HELGI _____
SEGLAGERÐIN
ÆGIR
og hefur reynst honum vel, að sögn
Vernharðs sjálfs.
En hvers vegna er verið að væla
og skæla núna? Það er augljóslega
þáttur í þeirri sérkennilegu fyrir-
ætlun að ætla að þvinga Júdosam-
bandið til að hunsa landsliðsþjálfar-
ann og senda mann sem ekki er
landsliðsþjálfari í hans stað. Þessu
„væli“ hefur stjórn JSÍ svarað í
DV 7. júní sl. og ætla ég ekki að
orðlengja um þann þátt málsins.
Kolbeinn Gíslason form. JSÍ hefur
líka í útvarpsviðtali hrakið fullyrð-
ingar Akureyringanna um að hér
sé enginn landsliðsþjálfari, ekkert
landslið og engar landsliðsæfingar.
Þetta smásmugulega upphlaup í
því skyni að láta Jón Öðinsson taka
stöðu landsliðsþjálfara á ÓL í stað
ráðins þjálfara er þó að mínu mati
léttvægt í samanburði við aðför
þeirra Akureyrarfélga að Michal
Vachun og starfi hans í þágu júdo-
íþróttarinnar á íslandi. Michal hef-
ur ekki einungis verið landsliðs-
þjálfari hér sl. átta ár samfellt.
Hann var hér líka landsliðsþjálfari
1973-76 þegar ég var formaður
Júdosambandsins. Ég hef því þekkt
Michal í meira en 20 ár og fylgst
vel með starfi hans bæði fyrr og
síðar. Hann er einn reyndasti, hæfi-
leikamesti og virtasti judóþjálfari í
Evrópu. Þótt Jón Óðinn hafi náð
góðum árangri sem þjálfari hjá KA,
þá hefur hann síst efni á að gera
lítið úr starfi Vachuns eins og hann
hefur gert bæði í útvarpi og í DV.
Því miður mun Michal hverfa brátt
héðan, því að í annað sinn hefur
hann nú verið kvaddur til að gegna
landsliðsþjálfarastarfi í heimalandi
sínu. Það var mikil gæfa fyrir júdo-
íþróttina á íslandi að fá Michal til
starfa hér þegar Júdósambandið
var nýstofnað. Hann skipulagði og
stjórnaði æfingum hér, byggði upp
fyrstu landslið íslands í þessari
íþróttagrein, undirbjó og stjórnaði
þátttöku íslands í stórmótum og
hverskonar keppni erlendis og
kenndi íslenskum þjálfurum sér-
staklega. Þetta hefur hann gert æ
síðan í starfi sínu sem landsliðs-
þjálfari. Hann er ekki einungis frá-
bær þjálfari eins og þeir Akureyrar-
félagar vita mæta vel því að þeir
hafa allir notið leiðsagnar hans.
Hann er líka mjög samviskusamur
og kunnáttumikill skipuleggjandi
enda hefur aldrei verið fundið að
störfum hans. Öðru nær, hann er
sá maður sem allir hafa treyst.
Allir íslenskir júdomenn og flestir
forystumenn í íslenskri íþrótta-
hreyfingu þekkja óeigingjarnt og
árangursríkt starf hans, líka þeir
menn sem nú veitast að honum
með ódrengilegum aðdróttunum.
Höfundur er prófessor við
Kennaraháskóla íslands.
í tréskipafjötrum
Hallgrímur
Hallgrímsson
blómstrar í vögnunum irá ÆGII
Eyjaslóð 7 Reykjavík s. 511 2203
TVEIR menn eiga
hvor sinn 30 tonna
bátinn, annan úr tré,
hinn úr stáli. Báðir
fengu úthlutað sama
tonnafjölda þegar
kvóti var tekinn upp
og nú hyggjast þeir
laga báta sína að
breyttum kröfum um
meðferð afla, starfsað-
stöðu og sjóhæfni. Það
þýðir að stækka verði
bátana nánast um 130
rúmmetra eða smíða
nýjan í stað trébátsins
þar sem ógerlegt er að
stækka slíka báta. Þá
vandast málið veru-
lega, vegna þess að við það eitt að
smíða nýjan bát verður ávallt að
kaupa úreldingu á móti stækkun-
inni frá þeim báti sem fyrir er. Það
leiðir aftur til þess að eigandi tré-
bátsins verður í allt annarri og verri
stöðu að þessu leyti. Nærri lætur
að hann verði að greiða 12 milljón-
ir króna fyrir úreldingu vegna um-
Endurskoða verður
þessa reglu, segir Hall-
grímur Hallgrímsson,
enda bæði ósanngjarnar
og skaðlegar.
ræddrar stækkunar og er þá miðað
við núverandi markaðsverð á rúm-
metrum. Hinn þarf aftur á móti
ekkert að greiða fyrir stækkunina
vegna þess að hann getur stækkað
sinn bát án þess að vera neyddur
til slíkra útgjalda. Þannig hafa ör-
lögin gert öðrum þessara manna
mögulegt að endumýja skip sitt
með eðlilegum hætti um leið og
hinum er gert ókleift að aðalaga
sitt kröfum tímans vegna þess eins
að hans skip er byggt úr tré. Þetta
hefur verið kallað „að vera í tré-
skipafjötrum“.
Vertíðarbátar eldast
Þegar við bætist að varla er leng-
ur til nokkur koppur, sem hentar
til úreldingar fyrir hefðbundna ver-
tíðarbáta, m.a. vegna þess að tog-
araútgerðir hafa keypt þá upp til
að stækka sín skip, þá blasir sú
staðreynd við, að með-
alaldur slíkra báta er
nú um 30 ár. Fjöldi
vertíðarbáta er nú um
339 og þar af er 151
trébátur en 188 úr
stáli. Af þessum 188
stálbátum eru 165 frá
því fyrir árið 1987, en
samkvæmt reglunum
þarf ekki að kaupa úr-
eldingu á móti stækk-
un þessara skipa svo
framarlega sem endu-
byggingin er ekki svo
viðamikil að hreinlega
hafi orðið til nýtt skip.
Þeir sem eiga hin skip-
in geta sig hvergi
hrært nema kaupa úreldingu dýmm
dómum ef hana er þá nokkur stað-
ar að finna. Þess ber líka að gæta,
að af stálbátunum 165 er nú þegar
búið að framkvæma margvíslegar
breytingar og stækkanir á mörgum
þeirra og ekki að vænta að mikið
verði gert umfram það á næstunni.
Taka á vanda trébáta
Við stöndum því frammi fyrir
þeirri einkennilegu staðreynd, að
lítið sem ekkert svigrúm er til að
endurnýja bátaflotann í samræmi
við kröfur tímans nema viðkomandi
útgerð kaupi rúmmetra, sem em
bæði dýrir og þar að auki mjög
vandfundnir. Þetta ástand hefur
leitt til þess að vertíðarbátum hefur
fækkað mikið síðustu ár og við
vanbúnir að sækja aukinn afla á
grunnslóð, jafnvel þótt allir verði
sammála um að það væri besta leið-
in til að nýta auðlindina í framtíð-
inni.
Til þess að leysa hluta vandans
er eðlilegast að bátaeigendur, sem
em í tréskipafjötrum, fái að tvö-
falda rúmmmetra í skipum sínum
í tengslum við endumýjun báta
sinna svo þeir séu a.m.k. í svipaðri
stöðu og þeir, sem vom svo heppn-
ir að bátar þeirra vom smíðaðir úr
stáli. Einnig kæmi til greina að
taka stærri skip og deila rúmmetra-
tölu þeirra niður á fleiri minni báta
en samkvæmt núgildandi reglum
er það óheimilt. Alla vega verður
að huga að endurskoðun þessara
reglna sem eru bæði ósanngjarnar
og skaðlegar fyrir alla aðila.
Höfundur er framkvæmdastjóri
Óseyjar hf.