Morgunblaðið - 20.09.1996, Blaðsíða 42

42 FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
-f
+ Sæmundur
Bjarnason
fæddist í Reykjavík
23. mars 1979.
Hann andaðist á
Hammersmith-
sjúkrahúsinu í
Lundúnum hinn 7.
september síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá Bú-
staðakirkju 19.
' i september.
Með örfáum orðum
vil ég minnast frænda
míns, Sæmundar
Bjarnasonar, sem er látinn aðeins
17 ára gamall. Sæmundur háði
hetjulega baráttu við erfiðan sjúk-
dóm í á sjötta ár, en þrátt fyrir að
sjúkdómurinn setti honum vissulega
ýmsar skorður tókst Sæmundi að
lifa eðlilegu unglingslífi með dyggri
aðstoð foreldra sinna og félaga.
Þó að segja megi að maður eigi
að hafa haft tíma til að búa sig
undir það versta, þá var það engu
að síður sem reiðarslag þegar frétt-
in barst mér um það að hann litli
“^frændi minn væri allur. Þannig
hafði vonin verið raunsæinu yfir-
sterkari í vitund manns. Upp i hug-
ann skaut myndinni af litla hnokk-
anum sem nuddaði við vangann
örlitlum bleiuplastbút. Minningar-
brotin liðu þannig um hugann hvert
af öðru og gerðu söknuðinn enn
sárari. Söknuð sem blandaðist
tregabundinni reiði yfir vanmætti
mannsins við að vinna bug á sjúk-
dómum eins og þeim er Sæmundur
átti við að stríða.
""** Elsku Haddý, Bjarni, Sigurgísli,
Óskar Björn og Birta, ég votta ykk-
ur dýpstu samúð mína. Þið hafið
sýnt það á undanfömum árum að
þið hafið yfir miklum styrk að ráða.
Megi nú sá styrkur auðvelda ykkur
að vinna á sárustu sorginni þannig
að þið getið í sameiningu heiðrað
minningu Sæmundar um ókomna
framtíð.
Láttu nú Ijósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
(Höf. ók.)
Guð geymi þig, elsku frændi.
Björn Ingimarsson.
JL.
Alltaf þegar ungur maður deyr
verður okkur jafn illa við. En þegar
það tekur ungan mann sex ár að
deyja, sautján ára gamall og vit-
andi sjálfur af því allan tímann, þá
finnst okkur það hastarlegt, við
hrökkvum við, okkur sem höfum
mestmegnis átt okkar líf án skugga
dauðans, okkur, sem héldum að það
ætti að vera líf fyrir dauðann. Við
tókum því sem sjálfsögðu lögmáli.
Máske var það þessi skuggalega
nálægð dauðans, sem varð til þess,
að vð Sæmundur, svo náskyldir sem
við erum, urðum aldrei mjög per-
___sónulega meðvitaðir hvor um ann-
an, en samt leið varla
sá dagur að ég ekki
heyrði um hann eða við
hann talaði, í öll hans
ár. Allt frá því hann
fór að tala, held ég að
varla hafí liðið sá dag-
ur sem langafí hans
og alnafni hafi ekki
haft eða reynt að hafa
samband við hann,
augasteininn sinn.
Þetta var yndislegt
samband, sem veitti
gamla manninum lífs-
fyllingu og von um að
hafa eitthvað til að lifa
fyrir. Síðustu árin, sem eldri Sæ-
mundur lifði, þrotinn heilsu og
kröftum, leið ekki sá dagur að hann
ekki bæði fyrir nafna sínum og
bata hans; og svo veit ég að var
um fleiri honum nákomna.
Ég veit, og hef vitað lengi, að
ekkert var látið ógert til að Sæ-
mundur næði heilsu og foreldrar
hans, læknar og aðstandendur létu
ekkert eftir liggja, sem í mannlegu
valdi stóð, til að svo mætti verða.
Sérstaklega hafa foreldrar hans,
Hrafnhildur og Bjarni, sýnt og
sannað að þau hugsa ekki einungis
um sjálf sig. Því þegar einsýnt var
um baráttu Sæmundar stóðu þau
fremst í flokki við stofnun félags
til styrktar krabbameinssjúkum
börnum. Mér fínnst því vel til fund-
ið hjá frænda mínum, Sæmundi,
að fara á vit almættisins einmitt
þegar yfir stendur afmæli þessara
samtaka. Þannig hefur hann lagt
lið til framþróunar mannkynsins,
lengt líf sitt.
Sjúkdómur hans var þess eðlis
að jafnvel færustu læknar standa
ráðþrota, í bili. Því er það að ég
segi, að hnitmiðaðar meðferðir
þeirra lækna er stunduðu Sæmund
í hans tiltölulega löngu sjúkdóms-
sögu hafa ekki orðið til einskis.
Tvímælalaust hafa viðbrögð hans
við þeirra beztu ráðum orðið til að
auka skilning á sjúkdómnum og þar
með gefið öðrum von, von, sem er
það dýrasta, sem nokkur á í slíkum
kringumstæðum.
Hinn 18. september voru liðin tvö
ár frá því er gamli Sæmundur dó
og ég er þess fullviss, að hann tek-
ur vel á móti nafna sínum, ef satt
er það sem ýmsir trúa, því sem flest-
ir vilja trúa. Því er það að ég kveð
Sæmund hinn yngri í þeirri von að
við megum hittast á ný með þeim
gamla, allavega vona ég að sú trú
reynist haldbetri mínum efa.
Vertu því kært kvaddur, frændi
minn. Þú lifir í raun báðum megin.
Þorsteinn ömmubróðir.
Kæri vinur minn.
Nú er þinni löngu baráttu lokið.
Það er viss léttir að vita að þér líð-
ur betur og þjáningarnar eru bún-
ar. Ég veit ekki hvar þú ert, en ég
vona að þú sért á góðum stað. Ég
sakna þess mikið að heyra þig ekki
lengur hlæja, eða að sjá þig brosa,
því þú varst góður vinur minn. Mér
fínnst svo stutt síðan við vorum að
keyra saman á skellinöðrunum okk-
ar. En nú hef ég áttað mig á því
að ég á aldrei eftir að sjá þig aft-
ur, og ég sakna þín mjög mikið,
en ég veit að ég á eftir að hitta
þig aftur seinna.
Þinn vinur að eilífu,
Gunnþór.
I dag verður til moldar borinn
ástkær frændi okkar og kær vinur,
Sæmundur Bjarnason.
Mér er enn svo skýr í minni dag-
urinn bjarti og fagri er Sæmundur
fæddist fyrir rétt rúmum 17 árum.
Á ellefta ári greindist hann með
hvítblæði og hófst þá sex ára
þrautaganga sem nú er lokið.
Nú þegar við lítum yfir þessi sex
ár kemur upp í huga okkar orðið
„hetjudáð“. Daglega heyrum við frá
eða lesum um alls konar hetjur í
fjölmiðlum. En langt frá glysi og
glaumi og hástemmdum lýsingum
fjölmiðlafólks eru hetjur hversdags-
ins að drýgja hetjudáðir sínar í
kyrrþey.
Slík hetja var Sæmundur frændi.
Aldrei heyrði maður hann kvarta
eða kveina og ævinlega ef maður
hitti hann, hvort heldur var heima
eða á sjúkrabeði fárveikan, þá var
svarið ávallt á eina lund: Mér líður
bara vel.
Oftlega báru tilfinningarnar
mann ofurliði er maður horfði upp
á þetta óréttlæti, en Sæmundur,
hann vildi sko ekki íþyngja okkur
með áhyggjum af sér, það var nú
öðnj nær.
í vor hófst erfiðasti og vanda-
samasti kaflinn í læknismeðferð
Sæmundar, þ.e.a.s. mergskiptin
sjálf. Hann hélt til þeirrar ferðar
nestaður bjartsýni okkar allra. Öll
trúðum við því að mál myndu skip-
ast með öðrum hætti en raun varð á.
Er halla tók undan fæti gekk
þessi hetja á vit örlaganna full
æðruleysis sem aldrei fyrr.
Laugardaginn 7. september sl.
slokknaði ljósið sem kviknað hafði
23. mars 1979. Þetta ljós sem hafði
alla tíð veitt birtu og yl inn á heim-
ili þeirra Haddýjar og Bjarna. Á
stundu sem þessari verður allt hið
veraldlega svo fánýtt og einskis
virði.
Og við spyijum: Af hverju? Hvers
vegna? En við slíkum spurningum
fást engin svör. Maður má sín lítils
gegn almættinu, því að lokum er
það aðeins einn sem ræður.
Sagt er að þeir sem guðirnir elska
deyi ungir og við trúum þvi og
treystum að Sæmundi okkar hafi
verið ætlað annað og meira hlut-
verk hjá Guði.
Helgir englar
komu úr himnum ofan
og tóku sál hans til sín;
í hreinu lífi
hún skal lifa
æ með almáttkum Guði.
(Sólarljóð)
Elsku Haddý, Bjarni, Sigurgísli,
Óskar Björn og Birta. Við biðjum
góðan Guð að veita ykkur styrk á
raunastund.
Ykkar,
Sigurgísli, Kristín, Sigriður,
Anna Gyða og Freyja.
Það er erfitt að sætta sig við þá
staðreynd að Sæmi skuli vera dá-
inn. Hann sem í svo langan tíma
hafði barist svo hetjulega við sjúk-
dóminn og við vorum orðnir vissir
um að hann hefði sigur að lokum.
Hugrekkið og þrautseigjan virtist
óendanleg.
Við vorum skólafélagar allan
grunnskólann. Sæmi var sá hressi
í hópnum og alltaf til í allt. Hann
var mjög vinsæll og ekki síst hjá
stelpunum. Túttubyssustríðin, leik-
irnir á Álafossi og öll prakkarastrik-
in eru ógleymanlegar minningar.
Sæmi var mjög áhugasamur
skíðamaður og áttum við saman
margar góðar stundir í brekkunum
og ekki síður í heita pottinum heima
hjá honum eftir slíkar ferðir. Það
var alltaf gott að koma heim til
Sæma. Þar var vel tekið á móti
okkur hvort sem það var með kræs-
ingum eða hlýhug. Hrafnhildur virt-
ist alltaf hafa tíma til þess að tala
við okkur, hún sýndi jafnan áhuga
á því sem við vorum að gera og
við lá að okkur hafí fundist hún
vera ein af okkur.
Sjúkdómurinn, vonirnar, von-
brigðin og hinn sífelldi ótti sem
óhjákvæmilega hlýtur að hafa fylgt
honum og fjölskyldu hans virtist
ekki hindra hann í að taka þátt í
því sem við félagarnir tókum okkur
fyrir hendur, styrkur hans birtist
einkum þar.
Nú er hann ekki lengur með. Við
eigum erfítt með að skilja. Hver á
að læra af þessu? Hvers vegna
þurfti hann að ganga í gegnum
alla þessa óbærilegu reynslu? Hann
sem hafði unnið allar þessar or-
ustur, en tapaði svo sjálfu stríðinu.
Elsku Sæmi, mikið eigum við
eftir að sakna þín.
Hrafnhildur, Bjarni, Sigurgísli,
Óskar Björn og Birta. Guð gefi
ykkur styrk til að takast á við ókom-
inn tíma.
Gísli, Ragnar og Þórarinn.
Elsku Sæmundur, nokkur fátæk-
leg orð til þín.
Ég man svo vel þegar ég sá þig
fyrst, það var í verslun hér í Mos-
fellsbæ fyrir um fjórtán árum.
Mamma þín var með ykkur, ég tók
eftir ykkur fyrir það að við höfum
verið samstiga í Fósturskóla ís-
lands. Þá þekktumst við ekki.
Ég hugsaði: En hvað hún er orð-
in rík, á tvo svona fallega drengi.
Það varst þú og Sigurgísli bróðir
þinn.
Þið voruð báðir eins klæddir man
ég, í ljósbláum fötum frá toppi til
táar. Þið voruð nýflutt í Mosfellsbæ-
inn, við urðum nágrannar og vinir,
þú varst aðeins þriggja ára þegar
þetta var. Seinna meir fórst þú að
venja komur þínar heim til mín og
leika við Þórarin minn. Mér leist
svo vel á þennan strák, svo fullorð-
inslegur og myndarlegur með löngu
augnárin sín. Mér fannst þú í raun-
inni alltaf eldri en hinir strákarnir.
Þú varst alvörugefinn og athugull.
Það var alltaf stutt í fallega brosið
þitt og litla örið á vörinni þinni var
svo sjarmerandi.
Ég man í barnaafmælum var svo
gaman að fá þig, þú varst svo kurt-
eis og prúður, þú smakkaðir á öllum
sortum, þér fannst alltaf svo gaman
að bragða eitthvað nýtt.
Sæmundur var mikið jólabarn,
ég man að hann lét Þórarin alltaf
vita að mamma hans væri bytjuð á
jólapiparkökunum, og Þórarinn
minn gerðist órólegur, hvort við
ættum ekki að fara að baka. Svona
gekk þetta á víxl. Meðan þeir voru
litlir vissum við Hrafnhildur alltaf
hvernig jólaundirbúningurin gekk
hvor hjá annarri.
Mér fannst alltaf að það yrði eitt-
hvað mikið úr Sæmundi. Hann var
svo vel greindur, sló yfirleitt öllum
vinunum við í einkunnum. En nú
hafa örlögin gripið inn í allt of fljótt
og hrifsað hann burt frá yndislegum
foreldrum, bræðrum og unnustu.
Við stöndum agndofa og sorg-
mædd og fáum engu breytt, en
reynum að hugga okkur yfir minn-
ingunum og að honum hafi verið
ætiað eitthvað alveg sérstakt.
Elsku Hrafnhildur mín, Bjarni,
Sigurgísli, Óskar Björn og Birta,
Guð blessi ykkur og leiði í þessari
miklu sorg.
Ykkar
Soffía Dagmar.
Ég kynntist Sæma fyrir tíu árum
í skólanum. Við vorum bekkjarfé-
lagar og seinna góðir vinir. Það var
alltaf stutt í hláturinn hjá okkur
Sæma. Eitt sinn þegar ég var hjá
honum sagði ég við hann: „Sæmi,
þú hlærð að öllu.“ En því neitaði
hann. Þá sagði ég: „Kónguló“ og
þá hló Sæmi villt.
Mér þykir leiðinlegt að hugsa til
þess að ég á ekki eftir að heyra
Sæma hlæja á meðan ég lifi og
setninguna sem oftast kom á eftir:
„Æi, Aggi, þegiðu.“
En minninguna um góðan vin og
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar end-
urgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kringl-
unni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akur-
eyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi í númer
5691181.
Framvegis verður við það miðað, að um látinn einstakling birtist ein
uppistöðugrein af hæfilegri lengd en lengd annarra greina um sama
einstakling er miðuð við 2.200 tölvuslög eða um 25 dálksentimetra í
blaðinu. Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þijú erindi.
Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni
undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfrétt-
ir ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentun-
inni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
SÆMUNDUR
BJARNASON
félaga sem alltaf var hægt að hlæja
og skemmt sér með mun ég alltaf
geyma.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt...
(Einar Ben.)
Elsku Sæmi minn, þakka þér
fyrir allt.
Þinn vinur,
Agnar.
Hann Sæmi okkar er farinn.
Ég kynntist honum í gagnfræða-
skólanum í Mosfellsbæ og upp frá
því áttum við margar skemmtilegar
stundir saman sem ég er mjög
þakklátur fyrir.
Fyrir um það bil tveimur árum
byijaði hann í sambandi við Birtu
Fróðadóttur. Eftir það fórum við
margar ferðir upp í dal á skellinöðr-
unni hans Sæma. Við fórum nokkr-
um sinnum þijú saman á skíði í
Skálafell og oftar en ekki skildi
Sæmi okkur Birtu eftir í snjókófí
lengst uppi í brekku.
Mínar minningar um Sæma eru
mér mjög kærar og munu lifa í
mínu hjarta um ókomna framtíð.
Elsku Haddý, Bjarni, Sigurgísli,
Óskar Bjöm og Birta, Guð styrki
ykkur í sorg ykkar.
Bjarki Þórir.
Heyr, himna smiður,
hvers skáldið biður,
komi mjúk til mín
miskunnin þín.
Því heit eg á þig,
þú hefur skaptan mig,
eg er þrællinn þinn,
þú ert Drottinn minn.
Guð, heit eg á þig,
að græðir mig,
minnst, mildingur, min,
mest þurfum þín.
Ryð þú, röðla gramur,
riklyndur og framur,
hölds hverri sorg
úr hjartaborg.
Gæt, miidingur, mín,
mest þurfum þín
helst hverja stund
á hölda grund.
Set, meyjar mögur,
máls efni fögur,
öll er hjálp af þér,
í hjarta mér.
(Kolbeinn Tumason)
Klukkan var rétt að verða átta
að morgni laugardagsins 7. septem-
ber, þegar síminn hringdi og í hon-
um var pabbi, tengdapabbi og afi
Ingimar sem sagði okkur að elsku
drengurinn hann Sæmundur hefði
verið að skilja við. Þessi sorglega
fregn átti ef til vill ekki að koma
okkur á óvart, en samt er það nú
svo að þrátt fyrir það sem á undan
var gengið eru slík tíðindi alltaf
mikið áfall fyrir ástvini.
Við vissum hve baráttan var erf-
ið og daginn áður fengum við upp-
hringingu frá London þar sem við
fréttum að nú væri aðeins tíma-
spursmál hve langan tíma drengur-
inn okkar yrði hérna megin heims.
Á slíkum tímamótum sem þess-
um verða mikil umbrot í huga þeirra
sem syrgja horfinn ástvin og það
fengum við svo sannarlega að
reyna. Við spyijum okkur aftur og
aftur hvers vegna „sá sem alla elsk-
ar“ tekur til sín aðeins 17 ára ung-
menni, sem á svo hetjulegan hátt
hefur barist fyrir lífí sínu allt frá
11 ára aldri og átti svo sannarlega
skilið að sigra eftir þá miklu bar-
áttu sem á það var lögð, en við
þessu fáum við engin svör.
Um þig, elsku Sæmundur, eigum
við svo margar og ljúfar minningar
alveg frá frumbernsku til hins síð-
asta. Eitt er víst að þær minningar
eru sérstaklega dýrmætar á skiln-
aðarstundu og enginn fær tekið þær
frá okkur.
Dugnaður þinn og kraftur kom
snemma í ljós. Þar minnumst við
heimsóknar þinnar til okkar að sjá
þá nýfæddan frænda þinn Þorkel
og þú aðeins tveggja ára, stóðst við
rúmið hans og sýndir honum hve
sterkur þú værir. Þessum kröftum
og dugnaði hélstu þrátt fyrir veik-
j
4
4
:
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
!
4
4
<