Morgunblaðið - 01.03.1997, Page 26

26 LAUGARDAGUR 1. MARS 1997
MORGUNBLAÐIÐ
UTI AÐ BORÐA
LEIKKONUNNI GHI
Hið
einfalda
er oft hið
erfiðasta
Danska leikkonan GHITA N0RBY á sér margar
ásjónur í huga þeirra er hafa séð hana. Framan af
var hún sæta unga leikkonan, síðan frú Skjern í
Matador og nú síðast Marie Hamsun. Dags dag-
lega er hún barnslega glaðleg, hrein og bein og á
ekki til neina prímadonnustæla. Sigrún Davíðs-
dóttir mælti sér mót við hana á gömlum og falleg-
um veitingastað 1 útjaðri Kaupmannahafnar.
SÆL, þetta er Ghita N0r-
by. Eg er nú búin að
skrúfa fyrir viðtöl, en
fyrst beiðnin kemur frá
Islandi, þá vil ég gjarnan
hitta þig,“ sagði glaðleg og hressileg
rödd í símann, sem svar við bréfi
með beiðni um viðtal fyrir Morgun-
blaðið. Leikkonan Ghita Norby býr
á Sjálandi, norðan Kaupmannahafn-
ar, svo við mæltum okkur mót á
Skovshoved Hotel, sem liggur við
Strandvejen, um tuttugu mínútna
akstur norður frá miðborginni.
Meðan ég beið eftir leikkonunni
sagði yfirþjónninn mér, á dönsku
með frönskum hreimi, að þarna
hefði fyrst verið byggt hótel 1685,
en það síðan brunnið og tvílyfta hús-
ið, sem nú stendur, hafi verið byggt
á síðustu öld. Veitingasalurinn er
einn og sér heimsóknarinnar virði,
því hann er skreyttur veggmálverk-
um af framandi görðum, dyggðug-
um konum og páfuglum og fellur vel
að aðliggjandi glerskála, skreyttum
ódyggðugu kvenfólki hins umdeilda
danska listmálara Franz Kannik.
Matseðillinn var áhugaverð lesning
og vakti fógur fyrirheit.
Leikarar eru yfirleitt agað fólk og
Ghita Norby er þar engin undan-
tekning, svo hún sigldi í salinn á um-
sömdum tíma. Hún hefur þetta
ómótstæðilega, gáskafulla og
stelpulega bros, sem nær alveg til
augnanna, hárið í óreiðu og rauðlit-
að og öldungis ódömulegt. Röddin
er hljómmikil og orðfærið fallegt.
Hún var í rauðbleikri síðri og víðri
peysu og buxum við og sjal í blóma-
litum með óræðu blómamynstri.
Okkur kom saman um að panta
tvo forrétti hvor, kannski af því að
við komumst aldrei lengra í lestrin-
um, en líka af því að það er hæfileg-
ur hádegisskammtur fyrir dömur.
Við byrjuðum á „blini“, rússneskum
bókhveitipönnukökum, með kavíar;
rússneskum kavíar, sænskum kaví-
ar eða urriðahrognum og svo sýrð-
um rjóma. Við vorum á því að velja
urriðahrognin, en þjónninn líflegi
gerði okkur ómótstæðilegt boð um
„blini“ með öllum þremur tegundun-
um. Ghita Norby valdi sér sneiðar af
andabringu með léttri sósu og rif-
inni piparrót, en ég fennelpæja með
reyktum laxi. Leikkonan kaus hik-
laust vatn og þá við báðar og þjónn-
inn bauð okkur brosandi að drekka
eins og við vildum, því af nógu væri
að taka. Skemmst er frá að segja að
maturinn var ævintýralega góður og
urriðahrognin slógu hiklaust rúss-
neska kavíarnum við.
íslenskar útreiðar
ag frygðarstunur
„Þú mátt bóka að ég hef verið á
íslandi og það er nú saga að segja
frá því,“ segir Ghita Norby þegar
talinu víkur frá matnum og að svari
hennar við viðtalsbeiðninni. Þegar
Matador var sýndur á Islandi heim-
sóttu íslenskir blaðamenn hana og
hún fræddi þá meðal annars á því að
hún hefði stundað útreiðar á ís-
lenskum hestum, sem væru þeir
bestu í heimi. Skömmu seinna var
hringt í hana frá leikarasamband-
inu, því þangað hafði borist bréf frá
íslenskum manni. „Hann bauð mér
að pakka nú svefnpokanum og stíg-
vélunum og koma í atta daga út-
reiðatúr á íslandi. Ég sagðist nú
ekki standa í að þiggja svona boð, en
fékk þá að vita að boðið næði líka til
mannsins míns og væri frá Eldhest-
Ég var óskaplega
seinþroska og lengi
að fullorðnast.
GHITA N 0 R B Y
um, svo við hjónin drifum okkur og
betri ferð er ekki hægt að ímynda
sér. Hugsaðu þér að leggjast í heit-
an poll og heyra hestamennina reka
upp frygðarstunur af sælu, eftir að
hafa setið hest allan daginn! Við höf-
um aldrei átt betri daga með hest-
um, náttúrunni og matnum ... mat-
urinn var dásamlegur.
Svend, maðurinn minn, er tónlist-
armaður og þegar við gistum í skóla
dönsuðum við alla nóttina, því hann
spilaði á píanóið og ég eídaði mat,
eins og ég hef svo gaman af, og svo
var sofið á leikfimidýnum. Enginn
hugsaði um að líta vel út, ekkert
„pjatt“. Þetta var himneskt... Og svo
að sjá þessa íslensku karlmenn sitja
hest... Ef það er ekki eggjandi sjón,
þegar þeir sitja með fæturna svona
þétt upp að hestinum, þá veit ég ekki
hvað það er. Og allt þetta fallega
Morgunblaðið/Sigrún Davíðsdóttir
kvenfólk. Ferðin var stórkostleg feg-
urðarupplifún, hvorki meira né
minna - en nú verðum við að borða,“
segir Ghita Norby og rekur upp eina
af þessum krakkalegu hlátursrokum
sínum. „Ég man alveg hvar ég er og
missi ekki þráðinn, vertu viss!“
Við einbeitum okkur að rússnesku
pönnukökunum, sem framkalla
hrifningarhljóð, sem jafnast kannski
ekki á við frygðarstunur hesta-
manna í heitum polli eftir langan út-
reiðardag, en nægja til að yfirþjónn-
inn lítur ánægjulega til okkar. Og
rétt er það. Leikkonan veit nákvæm-
lega hvað hún vill segja meira um Is-
land, því að hestunum afgreiddum er
röðin komin að mannfólkinu:
„Til að endurgjalda útreiðarferð-
ina héldum við Svend tónlistarkvöld
í Norræna húsinu og þar mætti
meðal annars samferðafólk okkar.
Ég ætlaði ekki að þekkja það aftur,
þegar það var komið úr útreiðagall-
anum og í betri fötin!“
Það dregur ögn niður í leikkon-
unni, þegar hún hugsar til þessara
góðu daga, sem ekki koma aftur.
„En ég er víst ekki fædd reiðkona
og því miður hef ég ekki riðið síðan.