Morgunblaðið - 01.03.1997, Síða 38

58 LAUGARDAGUR 1. MARZ 1997
MORGUNBLAÐIÐ
MAGNEA
ÁRNADÓTTIR
+ Magnea Árna-
dóttir fæddist í
Keflavík hinn 4.
nóvember 1917.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðurnesja 18.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Árni
Vigfús Magnússon
bátasmiður í Veg-
húsum í Keflavík,
f. 27. júlí 1884 á
Minna-Knarrarnesi,
Vatnsleysu-
strandarhreppi, d.
7. maí 1959 í Kefla-
vík, og kona hans Bjarnhildur
Helga Halldórsdóttir, f. 25. ág.
1885 á Vatnsnesi í Keflavik, d.
29. mars 1950 í Keflavík. Systk-
ini Magneu eru: Sigríður, f. 19.
jan. 1907, d. 18. maí 1929, maki
Jóhann Bergmann, f. 18. nóv.
1906, d. 4. feb. 1996; Pálína
Þorbjörg, f. 20. jan. 1910, d.
5. sept. 1972, maki Pétur Hall-
bergur Pétursson, f. 19. nóv.
1908, d. 24. feb. 1960, þau
bjuggu í Hafnarfirði; Svava, f.
11. júní 1913, maki Sigurbjörn
Guðnason, f. 6. okt. 1913, d. 1.
des. 1976; Halldóra, f. 13. okt.
1914, maki Jóhann Bergmann
sem áður var kvæntur elstu
systurinni Sigríði;
Árni Bjarnmundur,
f. 4. maí 1919 d. 11.
jan. 1972, maki
Þuríður Halldórs-
dóttir, f. 29. maí
1920; Guðrún, f. 5.
okt. 1922, maki
Lárus Eiðsson, f.
29. ág. 1918, d. 16.
des. 1986; Páll, f.
31. maí 1924, maki
Dóróthea Friðriks-
dóttir, f. 15. des.
1921, og Guðmund-
ur, f. 23. okt. 1927,
d. 30. nóv. sama ár.
Systkinin hafa öll verið búsett
í Keflavík nema Pálína sem bjó
í Hafnarfirði. Hinn 8. nóvem-
ber 1941 giftist Magnea Davíð
Gíslasyni, verkamanni í Kefla-
vík, f. í Reykjavík 6. júlí 1911,
d. í Keflavík 18. sept. 1978.
Foreldrar Davíðs voru Gísli
Eyjólfsson og Þuríður Jónsdótt-
ir, Þóroddsstöðum Miðnes-
hreppi. Magnea og Davíð
bjuggu allan sinn búskap í
Keflavík, lengst af á Suðurgötu
22, en síðustu árin bjó hún á
Kirkjuvegi 11.
Útför Magneu verður gerð
frá Keflavíkurkirlqu I dag og
hefst athöfnin klukkan kl. 14.
Magnea frænka okkar var fædd í
Veghúsum við Suðurgötuna í Kefla-
vík og síðarmeir reistu þau Davíð
maður hennar sér hús við sömu götu
og bjuggu þar lengst af. Hún hafði
lítið af öðrum plássum að segja, hún
var á sínum stað, rétt eins og Kefla-
víkin sjálf. Hún var snar þáttur af
þessum fáu áreiðanlegu staðreyndum
í tilverunni sem varða frændgarð og
heimabyggð og halda áfram að vera
okkur bakhjarl í dagsins önn hvemig
sem heimur lætur og hvar sem okkur
sjálf ber niður.
Magga var brosmild og kát í sam-
tölum og hlýlegt í kringum hana og
heilsuleysi og sjóndepurð síðustu
missera unnu ekki bug á góðri Iyndis-
einkunn hennar. Hún var verkakona
í orðsins sönnu merkingu, forkur til
vinnu, ein þeirra þúsunda sem ekki
eru sagðar af langar sögur en reistu
við þetta samfélag með erfiði og
dugnaði og bjuggu í hag fyrir næstu
kynslóð svo vel að seint verður þakk-
að sem vert væri. Magga var barn-
MINNINGAR
laus en mjög hænd að börnum og
börnum góð. Umhyggja hennar og
velvild fylgdi okkur börnum systkina
hennar allt frá því að við komum í
heiminn og hún kom til að taka að
sér heimilin meðan mæður okkar
lágu á sæng. Af sömu umhyggju
fylgdist hún með okkur æ síðan og
fann sér ótal tilefni til að gera okk-
ur til góða á hátíðum og merkisdög-
um ævinnar. Og hún lét vissulega
ekki staðar numið við okkar kyn-
slóð, heldur tók einnig að sér þá
næstu, barnabörnin, ekki síst stúlkur
tvær sem stigu fyrstu sporin í kjall-
araíbúðinni í húsi þeirra Davíðs,
Magneu og Ragnheiði, sem urðu
henni einkar kærar og nákomnar.
„Lykur um líf vort, lítill hringur"
segir í kvæði og má til sanns vegar
færa - hvort heldur við flækjumst
víða um jarðríki eða sitjum heima í
ættarbyggð fjarri stórtíðindum. En
við megum vel muna að furðumargt
rúmast innan lítils hrings. Einnig
þess hrings sem sýnilega var dreginn
um líf Magneu Árnadóttur og tekur
mið af nokkrum húsum í miðri Kefia-
vík: Innan hans voru þarfleg störf,
hið besta af hendi leyst, hjálpfýsi
og umhyggja í garð gamalmenna
og barna, þar innst sló hjarta heilt
og gott.
Árni Bergmann.
Við fráfall Magneu Árnadóttur,
móðursystur minnar, er efst í huga
þakklæti fyrir alla þá umhyggju og
góðvild, sem hún hefur sýnt mér og
fjölskyldu minni frá fyrstu tíð. Ekki
er hægt að segja að andlát hennar
hafi komið á óvart, og hún gerði sér
fulla grein fyrir því hvert stefndi.
Hún hélt reisn sinni fram til þess
síðasta og ættingjar hennar í Kefla-
vík voru hjá henni þar til yfir lauk.
Magga átti sannarlega stóra fjöl-
skyldu, þó henni og Davíð, manni
hennar, sem lést árið 1978, yrði
ekki barna auðið. Veghúsasystkinin
öll voru afar samrýnd, og það var
alltaf tilhlökkunarefni að heimsækja
skyldfólkið í Keflavík og fá það í
heimsókn í Hafnarfjörð. Þær voru
líka ófáar ferðirnar þangað og oft-
ast hófst heimsóknin á heimili
Möggu og Dadda á Suðurgötunni.
Þau hjón voru ákaflega samrýnd
og áttu hlýlegt og fallegt heimili.
Ég minnist þess hve dyrnar stóðu
oft opnar hjá Möggu þegar komið
var upp tröppurnar og segja má að
hennar dyr hafi í orðsins fyllstu
merkinu alltaf staðið opnar skyld-
fólki og vinum. Þar var bæði húsrúm
og hjartarúm.
Magga naut þess að hafa fólk
nálægt sér. Hún naut þess einnig
að hafa fallega hluti í kringum sig
og bar heimili hennar þess glöggt
vitni. Þar átti hver hlutur sinn
ákveðna stað og oft dáðist ég að því
hvernig hún gat komið öllum smá-
hlutunum fyrir.
En þótt oft væri gestkvæmt hjá
Möggu, naut hún þess ekki síður að
fara á aðra bæi og heimsækja skyld-
fólkið. Systkinin öll, systkinabörnin
og fjölskyldur þeirra voru henni afar
kær. Hún fylgdist vel með öllum og
ef einhvers staðar bjátaði eitthvað á
var Magga boðin og búin að aðstoða.
Oft bar það við að þau hjónin
skruppu inn í Hafnarfjörð, og eftir
að faðir minn dó urðu ferðirnar enn
tíðari og öll Veghúsasystkinin reynd-
ust mér og móður minni mjög vel
þá eins og ávallt síðar.
Það var Möggu mikið áfall er
Davíð féll frá, en hún vann sig út
úr þeirri sorg og enn stóðu systkinin
saman eins og ávallt er erfiðleikar
steðjuðu að. Það voru ekki margir
dagarnir sem liðu án þess að ein-
hveijir úr fjölskyldunni litu inn hjá
henni eða hún hjá þeim.
Fyrir tæpum tíu árum flutti
Magga sig um set, seldi húsið og
flutti í íbúð fyrir aldraða á Kirkju-
vegi 11. Eðlilega voru það mikil við-
brigði að flytja úr einbýlishúsi í litla
íbúð, en brátt undi Magga sér vel á
nýja staðnum og ótrúlegt var hvað
henni tókst að koma mörgum af
fallegu hlutunum sínum fyrir á nýja
heimilinu.
Þegar þeir falla frá sem hafa fylgt
manni frá barnæsku verður óhjá-
kvæmilega söknuður og eftirsjá, en
minningin um þær stundir sem við
höfum átt með henni í gleði og sorg
munum við ávallt varðveita með
okkur.
Eftirlifandi systrum hennar og
bróður og öllum þeim sem stóðu
henni næst sendum við okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Möggu
frænku í Keflavík.
Dóra og fjölskylda
í Hafnarfirði.
Elsku Magga, nú ertu farin frá
okkur og yfir í annan heim þar sem
margir hafa tekið vel á móti þér og
þú munt aðlagast fljótt með góðri
hjálp ástvina.
Magga mín, þú varst okkur
mæðgum svo margt. Þú varst ekki
bara Magga frænka, það var eitt-
hvað meira, ég held að ég hafi feng-
ið að kynnast honum afa mínum í
gegnum þig, þið systkinin voruð
mjög lík, og það var ekki að ástæðu-
lausu að ég byijaði að kalla þig
ömmu Möggu. Þú varst líka svo
mikil vinkona, þú hvattir okkur til
þess að gera hlutina, drífa bara í
því en gera þá vel. Þegar við ráð-
færðum okkur við þig í sambandi
við ferðalög var þitt eina svar: „Já,
af hveiju drífið þið ykkur ekki?“
Magga mín, þú varst ímynd góð-
mennskunnar, allt sem þú gerðir var
eitthvað gott. Þú baðst okkur aldrei
um hjálp að fyrra bragði, en er hún
bauðst varstu alltaf svo þakklát og
það var svo gaman að hjálpa þér.
Þú vildir nefnilega aldrei vera upp
á neinn annan komin og þú lést
okkur heyra það á sjúkrahúsinu að
enginn væri neyddur til að heim-
sækja þig, en, Magga mín, við heim-
sóttum þig því að nærvera þín var
ánægjuleg.
Þú reyndist okkur sérstaklega vel
eftir að faðir minn og eiginmaður
lést. Það var ekki sjaldan sem litið
var út um útidyrnar, en þar stóðst
þú úti á tröppunum og dáðist að
blómunum og lyktinni af þeim, svo
kíktir þú inn í kaffisopa til okkar
og viljum við þakka þér fyrir það
og allt sem þú gafst okkur.
Að lokum viljum við þakka starfs-
fólki Sjúkrahúss Suðurnesja fyrir
góða umönnun.
Elsku Gunna, Palli, Dóra, Svava
og fjölskyldur, við sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Árný Hildur og Matthildur.
MAGNELJA
G UÐMUNDSDÓTTIR
+ Magnelja Guð-
mundsdóttir
fæddist að Ósi við
Steingrímsfjörð 15.
mars 1914. Hún lést
á Elli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund 17.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Vigdís Sigríður
Guðmundsdóttir,
frá Bæ á Selströnd,
f. 26. október 1895,
d. 14. október 1977,
og Guðmundur
Magnússon frá
Halakoti í Flóa, f.
26. júní 1889, d. 5.
júlí 1966. Þau bjuggu lengst af
á Hólmavík í Strandasýslu.
Magnelja var elst af 9 systkinum,
en þau eru Ragnheiður, f. 1915,
Marta Gunnlaug, f. 1917, Þuríð-
ur, f. 1918, Guðmundur, f. 1921,
d. 1988, Sverrir, f. 1923, d. 1990,
Gústaf Adólf, f. 1925, Halldóra,
f. 1928, og Hrólfur, f. 1933.
Magnefja giftist 28. desember
1938 Þórði Annasi Jónssyni frá
Gestsstöðum í
Tungusveit, f. 10. maí
1910. Fyrstu árin
bjuggu þau á Hólma-
vík. Arið 1948 fluttu
þau til Reykjavíkur
og 1958 í Mosfellsbæ
og bjuggu þar síðan.
Þórður dvelur nú á
Elli- og hjúkrunar-
heimlinu Grund.
Börn þeirra eru:
1) Sæberg, kona
hans er Ragnheiður
Magný Kristinsdótt-
ir. 2) Guðbjörg, mað-
ur hennar er Stefán
Magnús Jónsson. 3)
Guðmundur Vignir, kona hans
er Guðrún María Krisljánsdóttir.
4) Bergþóra, maður hennar er
Viggó Jensson. 5) Brynjar Vig-
gósson, fóstursonur, kona hans
er Svanlaug Aðalsteinsdóttir.
Barnabörnin eru 16 og barna-
barnabörnin eru 13.
Útför Magnelju fer fram frá
Lágafellskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Nú þegar leiðir skilja og móðir
mín, Magnelja Guðmundsdóttir, er
horfin yfir móðuna miklu og leyst
frá líkamlegum þrautum, langar mig
að kveðja hana með nokkrum orðum.
Magnelja var elsta bam foreldra
sinna, Vigdísar og Guðmundar,
bömin urðu níu, fímm dætur og íjór-
ir synir. Fyrstu árin var búið að Bæ
á Selströnd til 1920, þá var hún 6
ára gömul, síðan var flutt til Hólma-
víkur, í hús sem nefnt var Glaum-
bær. Móðir mín bjó á Hólmavík til
1948, fyrst í foreldrahúsum, þar til
hún stofnaði sitt eigið heimili árið
1938, með eftirlifandi eiginmanni
sínum Þórði A. Jónssyni frá Gests-
stöðum, en hann dvelur nú á Elli-
heimilinu Grand. Það er margs að
minnast frá uppvaxtarárunum á
Hólmavík, á kreppuárum þegar lítið
var um vinnu og ungt fólk sem ekki
hafði fullar hendur fjár átti ekki
margra kosta völ og alit byggðist á
þvi sem sjórinn og landið gaf af
sér. Það var alltaf nógur matur á
borðum, allur fatnaður var búinn til
á heimilinu. Ekki vora efni til að
kaupa húsnæði, það var leigt eitt
herbergi og lítið eldhús, þama var
búið með tvö börn í þessu litla hús-
næði, en þröngt mega sáttir sitja.
Fljótlega var ég sendur í sveit á
sumrin að Gestsstöðum, var ég þar
í mörg sumur og þakka ég þeim
hjónum Brandísi og Jóni Bjama fyr-
ir þessi ár, sem ég á góðar minning-
ar um. Þegar ég var níu ára gam-
all og var á Gestsstöðum, veiktist
ég snögglega af mikilli botnlanga-
bólgu og þurfti móðir mín að fara
með mig suður til Reykjavíkur í
uppskurð. Þá tók ferðin suður 12
til 14 tíma í lítilli rútu, vegimir vora
ekki góðir og þurfti oft að stoppa í
mat og kaffi.
Þótt peningaráð væra ekki mikil
og ekki næg efni gaf móðir mín í
þessari ferð mér mína fyrstu skauta,
sem vora sjaldséðir þá. Um haustið
1948 var flutt til Reykjavíkur, þar
var vinnan og vonin. Fyrst var búið
í Sörlaskjólinu hjá Haraldi og Mörtu,
árið eftir leigt hjá Stellu og Sigur-
bimi heitnum frænda á Langholts-
vegi 87, þá vora bömin orðin fjög-
ur, þar var búið næstu tíu árin, aldr-
ei minnist ég þess að ósamkomulag
hafí verið, móðir mín talaði aldrei
illa um samferðarfólk sitt og kunni
að stjórna skapi sínu og gjörðum.
Árið 1958 var flutt upp í Mosfells-
sveit, pabbi hóf flutninga á mjólk
og vörum þar árið 1954, fyrst var
leigt á Vinjum hjá Leifí heitnum,
þar var búið í tvö ár, meðan húsið
í Markholti 7 var byggt. Mamma,
þú gleymdir ekki foreldrum þínum
og systkinum fyrir norðan, það var
oft farið norður á sumrin og út í
Grímsey sem amma átti hlut í, því
ættartengslin voru ekki vanrækt eða
gleymd. Ragnar Valdimarsson heit-
inn, mágur þinn, var duglegur að
aka ykkur systrunum í heimsóknir
til ættingja og vina fyrir norðan sem
móðir mín hafði mjög mikla ánægju
af og þökkum við fyrir þær ánægju-
stundir, fyrir hönd móður okkar.
Þú varst boðin og búin að gera
fólki greiða og alltaf vora veitingar
á borðum fyrir óvænta gesti og gist-
ing ef á þurfti að halda. Það var
ekki nóg að ala okkur fjögur systkin-
in upp, það var sjálfsagt að gera
systurdóttur þinni greiða og ganga
nýfæddum syni hennar í móðurstað,
taka við og ala upp Brynjar Viggós-
son frá ijögurra mánaða aldri. Hann
var alltaf einn af þínum börnum, sem
naut þinnar umhyggju og kærleika.
Það var passað upp á að drengurinn
væri læs, þegar hann byijaði í Brúar-
landsskóla og stæði sig vel í einu og
öllu.
Til þín fer mitt Ijóð yfir fjöllin í dag
á fleygustu vængjunum sínum,
það flytur þér kveðjur í fátækum brag
og fellur að barminum þínum.
Þú skilur þess óma og orðfáu stef
og allt sem þar felst milli lína
og þiggur af mildi þá gjöf er ég gef
sem geisla er fegurstir skín.
Þú veittir mér leiðsögn frá vöggunnar sæng
um vegi sem framundan lágu,
þú gafst mér blessun og byr undir væng
og bauðst mér að veita þeim smáu.
Þín trú var svo einlæg og hugurinn hreinn
jafn hiklaust á nóttu sem degi
að fórna þér allri, svo fyndist ei steinn
né frost mér að veita þeim smáu.
Þín trú var svo einlæg og hugurinn hreinn
jafn hiklaust á nóttu sem degi
að fórna þér allri, svo fyndist ei steinn
né frosthlaup í sonarins vegi.
(Karl Halldórsson.)
Við biðjum þér guðs blessunar
og megirðu í friði hvíla, með þökk
fyrir samveruna.
Sæberg Þórðarson og
fjölskylda á Áshamri.
Ljúft væri að binda lítinn krans
af litríkum bemskuminningafans,
og ieggja með þökk á leiðið þitt,
mín látna móðir en óvíst er hitt,
hvort tekst mér að tjá það besta.
(M.G.)
Þetta er fyrsta erindi úr ljóði eft-
ir móðursystur mömmu, ort til móð-
ur hennar, þ.e. ömmu hennar
mömmu og langömmu minnar. Mér
fannst þetta segja svo fallega hugs-
un mína núna, þegar hún mamma
er búin að fá langþráða hvíld. Hún
var skírð eftir föðurforeldrum sínum,
sem hétu Magnús og Sesselja, og
bar því þetta sérstaka nafn. Ég held
að hún hafí ekki átt neina nöfnu,
enda vildi hún ekki að neinn léti
heita eftir sér. Einn nafna á hún
þó. Mamma var vönduð til orðs og
æðis og aldrei heyrði maður hana
tala illa um fólk. Það vora góðar
kleinumar hennar og maður getur
ekki annað en brosað þegar maður
hugsar til allra hláturkastanna sem
við fengum í eldhúsinu heima í
kringum hana, af einhveiju sem hún
læddi út úr sér eða sagði okkur frá.
Ófá lögin vora spiluð fyrir hana í
útvarpinu í þættinum hans Her-
manns Ragnars, og hún söng í
kirkjukór Lágafellssóknar í mörg ár
og svo í Vorboðunum eftir að hún
varð eldri borgari. Núna síðustu tvö
og hálft ár dvaldi hún á Elli- og
hjúkranarheimilinu Grand í góðu
skjóli.
Við biðjum góðan Guð að varð-
veita hana mömmu, ég veit að afí
og amma og bræður hennar tveir
hafa tekið vel á móti henni. Við
þökkum henni fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning hennar.
Bergþóra.
Elsku amma mín.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé iof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín,
Vigdís.