Morgunblaðið - 26.05.1998, Side 46

46 ÞRIÐJUDAGUR 26. MAÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
MAGNÚS HALLDÓRSSON,
Öldugötu 12,
Seyðisfirði,
lést á Sjúkrahúsi Seyðisfjarðar föstudaginn
22. maí.
Geirrún Þorsteinsdóttir,
Bryndís Magnúsdóttir, Hallgrímur Jónsson,
Anna Sigríður Magnúsdóttir, Stefán Óskarsson,
Árbjörn Magnússon, Hansína Halldórsdóttir,
Soffía María Magnúsdóttir, Þorleifur Dagbjartsson,
Magnús Magnússon, Helga Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR BRYNJÓLFSSON
fyrrv. bóndi og oddviti,
Hrafnabjörgum,
Hvalfjarðarströnd,
lést á Sjúkrahúsi Akraness laugardaginn 23. maí sl.
Lára Arnfinnsdóttir,
Bryndís Guðmundsdóttir,
Ragnheiður Guðmundsdóttir, Matthías Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
SIGRÍÐUR G. KRISTINSDÓTTIR,
Grenimel 31,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur 23. maí.
Guðmundur Þ. Magnússon,
Guðrún K. Þorsteinsdóttir,
Elínborg J. Þorsteinsdóttir,
Ólafur G. Þorsteinsson.
+
Eiginmaður minn,
GUÐMUNDUR JÓNASSON
húsasmíðameistari,
Selbrekku 30,
Kópavogi,
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð laugar-
daginn 23. maí.
María Sófusdóttir.
+
Útför elskulegrar dóttur okkar, systur og
mágkonu,
ÁSTU GUÐRÚNAR EYVINDARDÓTTUR,
verður gerð frá Kotstrandarkirkju fimmtu-
daginn 28. maí kl. 13.30.
Sjöfn Halldórsdóttir, Eyvindur Erlendsson,
Heiðrún Dóra Eyvindardóttir,
Reynir Þór Eyvindarson, Rún Halldórsdóttir,
Heimir Eyvindarson, Sólrún Auður Katarínusardóttir,
Erlendur Eyvindarson.
+
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
MATTHILDUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Furugerði 1,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í dag,
þriðjudaginn 26. maí kl. 13.30.
Guðmundur H. Garðarsson, Ragnheiður Ásgeirsdóttir,
Valdís Garðarsdóttir,
Vildís Garðarsdóttir, Skúli Axelsson,
Ragnheiður Garðarsdóttir, Rögnvaldur Ólafsson,
Gísli Magnús Garðarsson, Bryndís Björk Saikham.
INGÓLFUR
KRISTJÁNSSON
+ Ingólfur Krist-
jánsson fæddist á
Skerðingsstöðum í
Reykhólasveit 12.
október 1902. Hann
lést á hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 15.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Kristján Jóns-
son, bóndi á
Skerðingsstöðum, og
Agnes Jónsdóttir.
Kristján og Agnes
eignuðust 14 börn en
tvö þeirra dóu í frum-
bernsku og 7 af þeim
sem upp komust eru látin. Eftir-
Iifandi systkini Ingólfs eru: Ingi-
björg, Ingigerður, Halldór, Hall-
dóra og Finnur.
Ingólfur kvæntist 14. mars
1926 Guðrúnu Jónsdóttur, f. 9.
ágúst 1900, frá Marbæli í Os-
landshlíð í Skagafirði, en hún lést
19. mars 1979. Ingólfur og
Guðrún eignuðust tvö börn: 1)
Agnar Krislján, loftskeytamaður,
f. 24. júní 1927, lést af slysförum
29. desember 1962. 2) Anna Jóna,
húsmóðir, f. 29. nóvember 1931,
gift Jóni Sveinssyni, fyrrv. skip-
stjóra. Þeirra börn eru: Ingólfur,
f. 17. október 1952, k.h. er Ragna
Halldórsdóttir. Ingólfur á fjögur
börn; Guðrún, f. 2. ágúst 1954,
hún á tvö börn. 3. Fósturdóttir
þeirra og systurdóttir Guðrúnar
Það eina sem vitað er með vissu
um framtíðina að öllu er mörkuð
stund og kallið kemur. Hvenær
stundin kemur vitum við dauðlegir
menn ekki.
Ingólfur Kristjánsson er látinn.
Það kom ekki á óvart, heilsan var
farin að bila eftir langa æfi, og
óvenjulega hreysti, sem áreiðanlega
má rekja til hans lundarfars og heil-
brigðra lífshátta.
Hann var um margt óvenjulegur
maður. Hann lifði lengi og vel, og
stundaði sín áhugamál í hárri elli.
Áhugamálið voru hestar. Mér er í
bamsminni þegar þessi myndarlegi
maður kom ríðandi á gæðingum sín-
um frá Siglufirði inn í Skagafjörð og
gerði stuttan stans á Óslandi hjá
foreldrum mínum. Þetta voru ekki
húðarjálkar, heldur fallegir og vel
hirtir hestar sem hann umgekkst af
þeirri alúð sem honum var lagin.
Umræðumar snerust líka tíðum um
hesta.
Hestamennska var hans líf og
tómstundagaman alla tíð, og
háaldraður eða kominn um nírætt
stundaði hann tamningar og fór í
hestúsið daglega með sínu fólki,
einkum Ingólfí nafna sínum og dótt-
ursyni.
Ingólfur var íþróttamaður,
íþróttakennari að mennt, einn af
þeim sem hleyptu heimdraganum í
upphafi aldarinnar og sóttu nám til
Danmerkur. Heilbrigð sál í hraust-
um líkama var hans mottó og hann
var glæsilegt dæmi um hvort
tveggja. Hann stundaði líkamsrækt
alla tíð, var stakur reglumaður. Það
þurfti ekki annað en sjá hann til
þess að sjá hvers virði reglusamt líf
er.
Kona hans var Guðrún móður-
systir mín frá Marbæli í Skagafírði.
Þau bjuggu lengst af á Siglufirði,
eftir að hafa verið um hríð á Austur-
landi. Þar var Ingólfur tollvörður
um árabil.
Það var eftirminnilegt fyrir strák
eins og mig sem lítið hafði farið að
heimsækja frænku mína á heimili
þeirra Ingólfs á Suðurgötunni á
Siglufirði. Hlýja þeirra var einstök.
Ingólfur dvaldi síðustu árin í
Reykjavík í skjóli Önnu Jónu dóttur
sinnar og hennar fjölskyldu. Þeim
Guðrúnu varð tveggja bama auðið,
en Agnar sonur þeirra lést langt um
aldur fram af slysförum.
Þessum kveðjuorðum er ætlað að
flytja þakkir mínar og fjölskyldu
minnar fyrir liðna tíð. Hugurinn
leitar í Skagafjörðinn og til Siglu-
fjarðar að leiðarlokum. Gamla
er Sólveig Ólafsdótt-
ir, lögfræðingur, f. 7.
janúar 1948, gift
Jónatan Þórmunds-
syni, prófessor. Son-
ur þeirra er Þór-
mundur, f. 3. apríl
1972, k.h. er Sóley
Halldórsdóttir og
eiga þau eitt barn.
Ingólfur ólst upp
hjá foreldrum sínum
á Skerðingsstöðum.
Hann varð
búfræðingur frá
Bændaskólanum á
Hólum í Hjaltadal
1924 og stundaði nám í íþrótta-
skóla Nielsar Bukh í Ollerup á
Fjóni 1924-1925. Hann var
íþróttakennari við Alþýðuskól-
ann á Eiðum 1927-1935 og
kenndi fþróttir á sumrin víða um
land. Hann var tollvörður á Aust-
fjörðum 1935-1943 með búsetu á
Reyðarfirði. Arið 1943 gerðist
hann tollvörður á Siglufirði og
var síðan yfirtollvörður þar frá
1946-1972, er hann lét af störfum
vegna aldurs. Ingólfur gegndi
einnig Ijölda trúnaðarstarfa fyrir
stofnanir og félög. Hann var alla
tíð mikill hestamaður og sinnti
því áhugamáli sínu af atorku og
dugnaði til hinsta dags.
Utför Ingólfs verður gerð frá
Seljakirkju f dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
mannlýsingin „mér kemur hann
ávallt í hug er ég heyri góðs manns
getið“ á einkar vel við Ingólf Krist-
jánsson.
Astvinum hans færum við
Margrét innilegar samúðarkveðjur.
Jón Krisljánsson.
Þegar mér barst andlátsfregn
Ingólfs Kristjánssonar, míns gamla
og góða nágranna á Siglufirði til
fjölda ára, fannst mér bæði ljúft og
skylt að minnast hans með
nokkrum orðum.
Þeir sem fæddust inn í öldina sem
nú er senn að kveðja, höfðu í raun
allt annað lífsgildi en þeir sem
seinna ólust upp í tæknivæddu sam-
félagi nútímans.
Mat þeirra á framförum og allri
nýsköpun var raunhæft, þeir vildu
gæta hófs í hvívetna og aldrei ana
að neinu, hvort heldur það var í
einkaframtaki eða í opinberri þjón-
ustu. Ég hygg að Ingólfur Krist-
jánsson hafi verið þeirrar gerðar.
Fyrstu kynni mín af Ingólfi voru
þau að tiltölulega stuttu eftir komu
fjölskyldunnar til Siglufjarðar, hög-
uðu atvikin því þannig til að telja
þurfti vörulager Kf. Siglfirðinga.
Ingólfur var fulltrúi fógeta til eftir-
lits og skrifta, Þá var allt að
sjálfsögðu handskrifað og varð mér
mjög starsýnt á fallega rithönd,
þessa annars ókunna manns og mun
hafa haft orð á því við hann. Upp úr
þessu litla atviki sköpuðust framtíð-
arkynni okkar, og tel ég það lán á
lífsgöngu hverrar manneskju að
telja til slíkra vinsemda.
Löngu síðar varð ég og fjölskylda
mín svo lánsöm að setjast að í næsta
húsi við Ingólf og konu hans,
Guðrúnu Jónsdóttur, ættaða frá
Marbæli í Oslandshlíð, Þarna var
gott og friðsælt að búa.
Um ættir Ingólfs ætla ég ekki að
fjölyrða hér, það munu aðrh' gera
sem betur til þekkja.
Ingólfur réðst til Siglufjarðar,
sem yfirtollvörður og starfaði sem
slíkur öll sín bestu ár. Það hefir
vafalítið oft reynt á stillingu og
hæfni í þeirri stöðu, enda var hann
orðlagður gæfumaður í starfi. Hann
átti nokkra hesta og hugsaði hann
um þá heima í tómstundum. Ingólf-
ur var mikill hugsjónamaður og
studdi Samvinnuhreyfinguna af
heilum hug. Hann var ötull í starfi
fyrir Framsóknarfélag Siglufjarðar
og vann því félagi allt sem hann
mátti.
Ingólfur var einnig kirkjurækinn
maður og sat lengi í sóknamefnd,
auk ýmissa annarra trúnaðarstarfa
sem gjarna hlaðast á trausta menn í
litlum bæjarfélögum.
Ingólfur missti konu sína árið
1979, þau eignuðust tvö böm, Agnar
Kristján og Önnu Jónu, auk fóstur-
dótturinnar Sólveigar Ólafsdóttur.
Það var mikið áfall fyrir fjölskyld-
una þegar Agnar - sem lengst af var
loftskeytamaður á Sambandsskip-
unum - lést af slysförum árið 1962.
Mér er það sérstaklega minnisstætt
hvað fjölskyldan stóð þá þétt saman
án æðruleysis í sinni miklu sorg.
Að löngum starfsdegi loknum
fluttist Ingólfur til Reykjavíkur og
bjó þar ætíð í skjóli Önnu dóttur
sinnar og manns hennar, Jóns
Sveinssonar.
Eftir að suður kom hélt hann
áfram að eiga hesta og hugsa um
þá, þrátt fyrir háan aldur. Ingólfur
var ætíð mikill útivistar- og
göngumaður, enda stundaði hann
íþróttir af kappi allt fram á þetta ár,
þá hálftíræður að aldri.
Við Hilmar og börnin okkar vott-
um Önnu Jónu, Sólveigu og fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu
samúð. Minningin um Ingólf Krist-
jánsson mun lifa þótt líkaminn sé
hniginn að foldu.
Hulda Steinsdóttir.
Fyrstu minningar mínar um
Ingólf Kristjánsson eru frá þeim
tíma sem hann var tollvörður á
Austurlandi og þau hjónin bjuggu
ásamt börnum sínum tveim á Fram-
nesvegi við Reyðarfjörð. Mjög góð
vinátta tókst með þeim og foreldr-
um mínum árin þeirra á Reyðarf-
irði, og ég veit, að það var með
nokkrum trega sem þau kvöddu
Austfirðina. Við matarborðið heima
í Bifröst skömmu áður en þau fóru
norður töluðu þau um það, að ef
þeim líkaði vel á Siglufirði, ætluðu
þau að bjóða mér norður til að
ganga í gagnfræðaskólann þar. Það
voru ekki orðin tóm, því að næsta
sumar komu þau austur og ég fór
svo með þeim haustið 1944 og var í
skólanum næstu tvo vetur. Þetta
lýsir þeim vel og margir voru það
bæði skyldir og óvandabundnir,
sem þau hlúðu að. Á Siglufirði var
ég eins og þriðja bamið þeirra og
alla tíð síðan hefur þetta góða sam-
band haldist.
Þegar Ingólfur starfaði á Aust-
fjörðum, þurfti hann að fara víða.
Fyrir skömmu barst þetta í tal okk-
ar á milli og hann sagði þá m.a.: „Það
var nú dýrt fyrir ríkissjóð að taka
bát t.d. suður á Djúpavog, því að lítið
fé var í kassanum á kreppuárunum."
Hann ræddi málið við Éystein Jóns-
son, ráðherra, og það varð að ráði, að
hann fór á skíðanámskeið 1 eina viku
í Hveradölum og fékk síðan skíði til
afnota. Einnig ferðaðist hann bæði á
hestum og fótgangandi, ef með
þurfti. Þetta lýsir honum Ingólfi
mínum vel.
Ungur dreif hann sig til Dan-
merkur og nam við Iþróttaskólann í
Ollerup á Fjóni. Upp frá því
stundaði hann líkamsrækt hvern
einasta dag, meðan heilsan leyfði,
og var með afbrigðum hraustur,
léttur á fæti og vel á sig kominn,
þar til fyrir þremur árum, er heils-
an fór að bila. Andlegri reisn hélt
hann til hinsta dags. Ingólfur bar
mikla umhyggju fyrir öllu sínu fólki,
ekki síst börnunum, sem hann
laðaði að sér áreynslulaust með
hlýju og gamansemi. Hann tók börn
tali á förnum vegi og e.t.v. lýsa hon-
um best orðin, sem lítil stúlka sagði,
er hún kom heim til móður sinnar.
Aðspurð hvar hún hefði verið, sagði
hún: „Ég var að tala við góða mann-
inn með fallega andlitið.“
Missir einkasonarins, Agnars, í
blóma lífsins var mikið áfall. En í
gleði og sorg hefur þessi fjölskylda
staðið saman sem einn maður.
Glaðværð og gestrisni einkenndi
heimili Guðrúnar og Ingólfs alla tíð,
og ég veit, að þess munu frændur
og vinir minnast með þakklæti um
ókomin ár. Eftir lát Guðrúnar bjó
Ingólfur í skjóli Önnu Jónu, dóttur
sinnar, og fjölskyldu hennar og fóst-
urdóttirin, Sólveig, og hennar fjöL
skylda var ekki langt undan. Á
ævikvöldinu naut hann umhyggju